KIP

 Ik ben met de Transit onderweg en heb zonet een kleine landelijke weg voor een drukke tweevaksbaan verwisseld. Het is bijna middag en vrachtwagens en personenwagens kruisen elkaar gehaast, wind rukt met ware doodsdrift aan klapperende dekzeilen. Dirk Draulans heeft het op Radio 1 over de hoogmoed van de mensen, de diersoort die zo graag denkt dat ze de slimste is. Het komt erop neer dat ook andere dieren hun hersenen gebruiken, bijvoorbeeld om te rekenen en te tellen. Zo komen we te weten dat bijen bijhouden hoeveel typische kenmerken ze voorbij vliegen in een landschap en daar de afstand door kunnen bepalen, of hoe mieren in de woestijn hun stappen tellen om te weten van hoe ver ze straks terug moeten keren. Ongeveer op dat moment zie ik zo'n vijftig meter voor me honderden, duizenden kleine en grote veren een woeste dans uitvoeren in de lucht.

De veren worden prijsgegeven door een groot, niet nader te bepalen wezen dat zich op het asfalt aan breakdance lijkt te wagen. Alles vertraagt. Wanneer ik dichter kom zie ik dat het een grote sierkip is bij wie de nek er wat vreemd bij hangt en die in paniek rondjes draait. Ik schakel de knipperlichten in, hou halt midden op het rijvak, stap uit en baan me een weg naar de ongelukkige die haar hele hebben en houden nog steeds aan zo'n hoog tempo prijsgeeft dat ze uit elkaar lijkt te vallen. Ik til het inmiddels stuiptrekkende wezentje op, aai het prachtige, warme lijfje dat in mijn handen stokt en leg de stakker op de stoep tegen het huis waar ik naast sta. Achter mijn wagen begint zich een lange rij wachtenden te vormen. Een trucker die uit tegengestelde richting komt, toetert.

Terwijl ik terug instap zie ik hoe de voordeur opengaat en een kleine, gedrongen man zijn hoofd buiten steekt. Hij kijkt naar de kip terwijl hij hoofdschuddend de schouders ophaalt. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Hij wist dat het er ooit eens van moest komen.

Vandaag is het die dag.