Vijf Afghanen hebben gisteren de Afghaanse ambassade in Brussel bezet uit protest tegen de overname van hun vaderland door de twintig jaar eerder verdreven machtshebbers die religie aanwenden als dekmantel om mensen te dwingen tot een leven in slavernij en onderdrukking. De vijf werden opgepakt.
Eén van de weinige positieve gevolgen van de bezetting van Afghanistan door de Amerikanen in 2001 was dat de bevolking zich de afgelopen twee decennia in tenminste een gedeelte van het land iets vrijer kon bewegen.
Na de plotse, chaotische terugtrekking van de Amerikaanse troepen en hun bondgenoten enkele weken geleden kijkt de westerse wereld nu schijnbaar onverschillig toe hoe de religieuze fanatiekelingen het land in een oogwenk opnieuw hebben ingenomen en de moeizaam verworven vrijheden van de laatste twintig jaar in een recordtempo ongedaan wisten te maken. Dit ondanks de beloftes waarin ze verklaarden dat ze zich gematigder zouden opstellen, maar, tegelijk volledig volgens de verwachtingen.
Elke dag bereiken ons berichtjes - ze worden alsmaar korter en zitten dieper in de krant verborgen - waarin mannen en vrouwen de prijs moeten betalen voor de 'freedom of speech'. Talloze journalisten, schrijvers, acteurs en andere vaandeldragers van de kunsten zijn inmiddels vermist of vermoord teruggevonden. Jongeren die in een relatieve vrijheid zijn opgegroeid, worden in één keer terug naar de middeleeuwen geslingerd. Het internet wordt waar mogelijk afgesloten en films, boeken en kledingstijl aan banden gelegd. Het nieuwe regime liet weten te hopen dat de bevolking zichzelf van al het overbodige ontdoet zodat er niet ingegrepen hoeft te worden. De goede verstaander weet meteen hoe laat het is.
Mij valt het al moeilijk me voor te stellen hoe het geweest zou zijn, mocht men me als twintiger mijn muziekcollectie ontnomen hebben met de mededeling dat er voortaan enkel nog naar religieuze liederen geluisterd kon worden.
Maar het schrijnendst is de situatie waarin de Afghaanse vrouw zich momenteel bevindt; zij zien zich in één keer weer gebombardeerd tot de huisslaven van dat stoere mannenbastion. Alle ambities en publieke functies mogen zij van de ene dag op de andere opbergen en wie daartegen in verzet komt, is een donker lot beschoren. Zij kunnen het huis niet meer verlaten zonder begeleiding en een alles verhullende verpakking.
Er is een burgeroorlog aan de gang in Afghanistan waarbij iedereen die opkomt voor de rechten van de vrouw het onderspit moet delven. Terwijl de #MeToo beweging hier iedere grensoverschrijdende man terecht aan de schandpaal nagelt, wordt de vrouwelijke bevolking van een heel land door een stelletje barbaren in een dwangbuis gestopt die enkel wordt losgemaakt voor het genot en de lusten van de man.
Het heeft geen zin het extremistische regime voor het hoofd te stoten, luidt het; we kunnen beter proberen om het gezag van de nieuwe machtshebbers te accepteren, zo zijn we in staat om te onderhandelen en onregelmatigheden aan te kaarten. Maar het kan toch niet dat we doof en blind moeten zijn voor de situatie waarin onschuldige vrouwen, kinderen en mannen zich momenteel bevinden?
Vorig weekend las ik in de krant dat mannen om en bij de vierhonderd vormen van sport mogen beoefenen. Vrouwen geen enkele, want, volgens de gezagdragers, is dat 'onnodig en ongepast'.
Kortom, een hele bevolking wordt gegijzeld door een stel religieuze gekken. Gelukkig zijn er ginds nog andere mannen, die hun vrouw hoger aanslaan en hun kans afwachten om met hun gezin te vluchten. Op hulp van buitenaf hoeven ze immers niet te rekenen. Want wie hier zijn nek uitsteekt en om wat aandacht vraagt, wordt opgepakt en mag het voor de rechter uit gaan leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten