In de tuin vond ik een muis in een fles. Toen ze me zag, raakte ze in paniek en rende heen en weer in haar glazen stulp. De muis was veel te groot om uit de fles te kunnen en ik begreep dan ook niet hoe ze erin gekomen was. Verder leek ze, voor zover ik dat kon beoordelen, in goede gezondheid te verkeren.
Een tijdlang geloofde ik dat de muis kort na de geboorte in de fles terecht gekomen was en in leven was gebleven met restjes die de fles bevatte. Deze theorie leek me heel aannemelijk omdat zo’n diertje zo klein is dat het sowieso al niet veel nodig heeft. Maar na verloop van tijd begon ik opnieuw te twijfelen. Je moet tenslotte elke dag eten. Pas later begreep ik dat zijn moeder hem wellicht was blijven voeden.
Elke dag ging ik mijn muis opzoeken. Ik had de melkboer in vertrouwen genomen omtrent mijn vondst.
'Piep zei de muis...', zei hij en keek met een mengeling van fascinatie en amusement naar de muis in de fles. Hij adviseerde me het diertje te voederen met wat beschuit en af en toe wat water in de fles te brengen met een injectiespuit. Toen ik de apotheker vertelde waarom ik een spuit nodig had, grinnikte hij en kreeg ik er eentje gratis, zonder naald weliswaar.
De spuit was een succes; na verloop van tijd kwam de muis naar de opening in de fles en nam het voorste gedeelte in haar twee pootjes om de druppels water op te likken die ik heel voorzichtig naar buiten liet komen.
Het was aandoenlijk en ik begon gehecht te raken aan mijn muis die ik Piep had genoemd en verborgen hield op mijn eigen twee vierkante meter grote moestuintje. Daar had ik in het voorjaar radijsjes gezaaid en er toen niet meer naar uitgekeken. Mijn moeder was tevreden met mijn hernieuwde belangstelling voor het stukje grond.
Maar toen de laatste dag van de vakantie aanbrak begon ik me zorgen te maken hoe het nu verder moest. De muis was nog groter geworden en de ruimte in de fles werd nu echt te klein. Tenslotte besloot ik om Piep te bevrijden. Ik sprak haar een paar bemoedigende woorden toe en wikkelde de fles toen in een handdoek waar ik zo voorzichtig mogelijk met een hamer op sloeg, tot het ding begaf. Ik pakte de fles weer uit. Mijn hart brak.
Piep leek ongedeerd maar ademde niet meer. Hierdoor werd me duidelijk dat het geluid van brekend glas dodelijk is voor muizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten