zaterdag 19 december 2015

LYKSME

Heilaba, oewist?
Eej my wok gemist?
Eej an my gepeisd ut sneeuwde?
Of uj passeerde an die café
woa da w zoatn
toet n gat in nacht?
Geeneen van de twée
die noar uus koste goan...


Woa weun je nu?
Wuk doe j vandoage?
Gebeure t nog da j were kykt
noa dien tyd woavan dat lykt
dat n der noais is gewist?
Moa t wos oollemoal echt
juuste lik of dat t nu
oollemoal echt is...

En t ee zéer gedoan
ge meug t gerust weetn
en t gebeur nog ookn
dak ne slicht n dag ee
moa t lig bachn my
en kee geléerd
da j d erof moe bluuvn
uj géen lyksms wilt


Ge kunt t nie ool éen
en k komme nietn tekort
moa ka nog géern ne kée
mè joe geklapt
ool is t miskien beetr van niet
miskien da minsn lik wieder
die deur mekoar betoverd woarn
noais geweune moat kunn zyn

Moa t ee zéer gedoan
ge meug t gerust weetn
en t gebeur nog ookn
dak ne slicht n dag ee
moa t lig bachn my
en kee geléerd
da j d erof moe bluuvn
uj géen lyksms wilt


Joat, t ee my géen deugd gedoan
en k goa joe noais vergeetn
en t gebeur nog ookn
dak ne rotdag ee
moa tis gepasseerd
en kee geléerd 

da j moe
kunn stoppn

VEUGLE

Ei veugle, is t r géen belet?
Ei veugle, lig je teegn dék?
Een ze joe gét, gebrookn en gekrakt?
Moe j n kussn een, voe j n ooft te leggn?
Moe me n twie belln, zittn z up joe te wachtn?
Voel je joe n slutse, eej géen macht?


Ei veugle, eej ne trek gét?
Ei veugle, eej kléen verlet?
Eej n schedelbreuke, is n oopn geklakt?
Eej n truuzeboste, riekt oales verbrand?
Moe me joe binn doen, n ambulance belln?
Moe me joe up voagn, eej t ier gét?

OAVELGEM, DEDJUDEDJU (2)


We waren er klaar voor. Het laatste kalenderblaadje aan de Druivelaar, de dag waarop we de opkuis voltooid hadden, dateerde van 23 juni. De mooie winkel was in een leeg, troosteloos pand veranderd. Op 23 november pelde ik in een record tempo vijf maanden weg en begon met de heropbouw. De asbest was verwijderd en Constructief, het zusterbedrijf van de Kringloopwinkel in deze regio, was al halverwege met het plaatsen van nieuwe plafondplaten.
Op 12 december zou de winkel heropenen, op het eerste zicht een haast onmogelijke opdracht met onze kleine groep medewerkers. Maar de Kringloopwinkels uit de regio Zuid West-Vlaanderen stuurden goederen en mankracht en de berg werk slonk dag na dag tot het uiteindelijk haalbaar werd.

De nacht voordien droomde ik van een groot industrieel pand vol verschillende ruimtes met glanzende betonnen vloeren op verschillende niveaus verbonden door brede metalen trappen die in grote cirkels omhoog reikten. Alles kwam er samen: de Kringloopwinkel maar ook details uit het interieur van ‘t Walhalla en De Zondvloed, plaatsen waar ik eerder aan het werk was. Een leuke verrassing bleek de verdieping waarop Ann, mijn schoonzus, haar droom had waar gemaakt; een ambachtelijke koekenbakkerij waar een overvloed aan gebak en lekkernijen uitgestald stonden - diep ontroerd werd ik wakker.
Daarna lag ik te tobben over wat er allemaal mis kon gaan, en ik wist zeker dat ik iets vergeten was, iets cruciaals, maar... wat?

Maar de elektriciteit deed het nog toen we ‘s morgens binnen vielen, de verwarming kwam zonder problemen op gang, de computer startte gewoon op en bancontact werkte zoals het hoorde. De scanner functioneerde naar behoren en we hadden voldoende wisselgeld in kassa voor de lange stroom klanten die al een kwart na openingsuur begonnen aan te schuiven aan de kassa. De medewerkers hadden er zichtbaar zin in en het werd een fantastische dag, de bekroning van een paar weken hard werken.
De klanten kwamen ons meermaals proficiat wensen, eraan toe voegend hoe blij ze waren dat hun Kringloopwinkel eindelijk weer open was.

Een koppel aan de kassa beweerde voor de plaatselijke bijlage van de Weekbode te schrijven; of het mogelijk was om een kort gesprekje te hebben?
Ellen, de regioverantwoordelijke en ik trokken naar de keuken waar het iets rustiger was. We schetsten kort wat er voorgevallen was; de ontdekking van asbest, de sluiting, de verwijdering van de cementplaten door een gespecialiseerde firma en tenslotte, de heropbouw. Hoe de medewerkers naar andere vestigingen gestuurd waren in afwachting van een oplossing voor het asbestprobleem. En hoe blij we waren dat de eigenaar erin geslaagd was die te vinden waardoor de Kringloopwinkel en Oxfam Wereldwinkel - die hier een kleine afdeling had - konden blijven.

De journaliste rondde het gesprek af. Of er nog iets was dat we wilden vermelden? Ik dacht even na en vertelde toen over Jacqueline. Hoe droevig ze was, de dag van de sluiting. Hoe ze erin geslaagd was vervoer te vinden om me twee keer te komen opzoeken in Kortrijk, toen ik daar in afwachting een vervanging deed. De smeekbedes van het, door het gewicht der jaren, kromlopende dametje om de zaken te versnellen...
Of ze het artikel niet konden eindigen met: ‘Jacqueline, we zijn er weer. De Kringloopwinkel in Avelgem is weer open!’

Na nog een groepsfoto vertrok het duo en gingen we weer verder met ons werk. Ik liep naar de kassa en zag een grote bos gele rozen op de winkeltoog staan.

NOEK

K a nog ne langn n oavnd in verskiet moa k moest éest n twuk eetn, en achter da k kommisjn gedoan a in n Ookay stoake k de boane over noa n eetabliesement da ‘Noek’ noemde. Vrée goe gevoenn die noame, en oalesies voe n spel t middn de reke!
K woare moe en versleetn en myn coroazje wos up moa de deure gieng oopn, k oarde ‘The River’ van Bruce Springsteen, en t wos lik of dat r n twien myn oorn én myn erte masseerde.

T dei verskrikkeluk veel deugd, en k zeie teegn n boas die doa zjuuste stoend binst da k myn veste of dei: ‘T is ier goe muziek wei!’ Je kéek ne kée overzyts, je droei em en je liep weg. Ja, da wos miskien n bitje overdreevn van my, nog moa sjuuste binn in n plekke woa da j nog noais gewist zyt, moa ge zy téer é uj moe zyt, en k zette my an n toafeltje. T wos wok n goe muziekinstalloatje; t stoend redeluk luwe en toch stoorde t ny en koste k de minsn nog toet ier oarn klappn mè mekoar. K kéke noa de koarte en k a were sjanse! Dus k bestelde k de suggestie: wiltloafrollekes in espe.
‘Mè frietn of puree’ vroeg t ne. ‘Mè puree’ zeie k, en k wiste up slag da die vroage géen goe voortéekn wos. En ton oorde k da t de radio wos die speelde.

Moa t bléef goe muziek: ZZ Top, Roxy Music, Billy Joel... Oenn dei moa oalemoale oenverslytboare skyvn. An de meur wos t er n groa skerm da gesgroene kleurde, moa t wos gelukkeluk géne voetboalmatch.

Ke kunn éegluk ny zeggn woarom - an n toog stoend d er n bende pientelekkers die profiteerdn van de pientn an ne n euro (boovn toog oeng t er n annonce dat t 'happy hour' wos van te zessn toet te zeevn), t wos nogoal rustiek moa gemoderniseerd mè kitcherige kleurn, d r stoen ne biljart en n boas wos duudluk ne zelfstandign die n café oopn ield moa verre van ne caféboas - en toch wos t ier lik gezellig.

N zydeure gieng oopn en n madam mè n vriendluk oanzichte kwam mè n talore en ne pot. In de talore loagn twée sjikons in espe te brobbeln en de pot wos gevuld mè puree. Dat r géen kostje wos up de koassaulse, toe doa: ze wos goe van smoake. Moa dat de puree uut n pakske kwam - dat is toch n serieus minpunt. Puree vint, t is t simpelste da j kun moakn! Patattn stampn, n bitje beutre, n eitje, n skeute (soya)melk, peepr, zoet en noatmuuskoate en t is voe d r joe doad an t eetn! Moa diene bucht ier...

Nu, t wos goe muziek.

Grace Jones gieng nog ne kée deur ‘Pull Up To The Bumper’ moa t stak géen secoende teegn. D r wos diskuusje in n bendeke an n toog en d r stoend éen rechte, j oalde ne gsm uut zyn broekbeuze (niet te geloovn dat n d er in koste, zukn affaire!) en j ield n teegn n box. Achter n poar secoenn liep n were noa n toog me zyne fletskreen uutgestookn noa de bende die doa zat.
‘Ziet da t ny sjuuste wos né, wuk da j zei!’
‘Jamoa, wuk da j gy zei wos toch wok nie sjuuste!’

K zoate t eetn mè me gedachtn verre weg in t verleen - umme nog joenk woarn en oaleman Grace Jones kende en we doavoarn géen zukn spel noadig an. Zukn stemme! Zukn lyf! En de fuivn da we gedroaid éen mè die muziek! Sunny en ik mè héel uuze puppekasse... Funk en soul en reggae en disco... toet dat n boel ontplofte! - ut n boas ommédekée vroeg ut n bitje smakte. De minsn an n toafle neevnst my woarn weggegoan (ka t noais hoord of gezien) en nu stoend n neevnst my mè twee vuule gloazn in zyn andn.

‘t zyn vrée goe sjikons’ zeie k.
‘T is oal vès wei’ zei t ne.
‘Jamoa, k smoake t wei!’
Je lachte ne kée en je liep were noa z ne toog.
K a oengre en k oate t olyk oalemoale up, de versettjes puree dopte k in de koassaulse, en ton vroege k de reekninge. K koste r were teegn.

‘She walked up to me and she asked me to dance.
I asked her name and in a dark brown voice she said, "Lola"...’

Moa vint toch, zukne skoan ofsluutre van The Kinks... T wos lik nie normoal! Voe dadde en Bruce Springsteen oalene zoe k ier oal were komm!

K deie my gréed voe voars te goan, moa k informéerde toch éest nog ne kée an n toog noa wukne zendre da we luusterden. Je dei teekn mè z ne duum, lik of da t n lifte, noa reks voe r em, noa lienks voe my en k kéeke were noa da gesgroen skerm da gelukkeluk géne voetbolmatch wos. En k loaze de letters nog ne kée da k oal n poar kéern geleezn an zoender da k t besefte.
En t stoend doa, zwort up wit, in wit up groen:

JOE FM

https://www.youtube.com/watch?v=utVR3EgQkHs

TOOPE

Ik woare oalene
zy wos oalene
en dus gingn we
t oope goan weunn


Tenn de reke
en achternoa gezien
wos da t beste
da w an kunn doen

Want zy nu ké éerluk:
wuk is t r beetre
dan tegoare
oalene zyn?

GOATN

We zittn in de zeetle by peetre en meetre
t is zoaterdagachternoene en méen elk n zwortje get
en we goan kykn noa ne cowboyfilme:
t spokt en t knettert en oales is t r zwort en wit


En meetre zegt: t is mè James Stewart
moa peetre zegt: t is Gregory Peck
en we zien ne cowboy up n péerd
die achter n bende koein zit

Boovn up ne berg stoa ne n indioan mè
n pluume in z n oar vanoender z n and te kiekn
en in t deuregat stoa n meiske te zwygn
volgns peetre omda z eurne tekst ny mée wit

En ommèdekée begunn ze te skietn
en t meiske voalt up de groend
de cowboy lopt r noa toe, eft eur up
en je begunt eur te piepern

Ja verzet n moa zeg meetre
en binst dat n rechte stoat zeg peetre:
wukne n uul! Je probeert eur up te bloazn
binst da ze vul mè goatn zit

OENDERBOANE

N otobuus die stopt an t otobuuzekotje
vool ny up omda w t gewend zyn
da z ier stoppn en wére voart ryn
zeg moa gerust da we verwend zyn
want nog ny zo lange geleen
giengn ze gemoareld en getierd een
zy moa zeker: z giengn t ny éern,
zukkn karre zoender péern


Ge kruupt d r up en zet joe nere,
wienter zoomre ooltyd warme en
snoavens loate ooltyd kloar
en u j t skoane vroagt an de choaffeur
of u j zegt da j ny van ier zyt
goatn wel roepn, surtoet te lande,
en ku j nog n tukske doen
of leezn i j boekske

En oal ryn ze roend mé joe,
t is ny da ze mé joe éen roendgereen
en oal zettn ze joe of,
t is noais da ze joe éen ofgezet
en ge zit verkéerd
u j peist dat n achteruut ryt
En wil je t rekkn omda j versloafd zyt,
mé ne n Omni kuj voe géen geld lyntjes trekkn

Moa t is nu nog ne kée gelyk
woarom da j mée ryt
t byzoenderste is da t deure driengt
want lik mé olles besef je
t oolsan veels te loate:
t geestigste moment
- surtoet voe ne busmins -
is u j oenderboane zyt

woensdag 2 december 2015

'ALS JE ALLEEN MAAR OP ANGSTGEVOELENS INSPEELT, DAN PAS HEB JE EEN ECHTE CRISIS TE PAKKEN.'

(Interview met Ramsey Nasr, Rino Feys
© Cutting Edge - 27 januari 2013)

Hinkende duiven die vastgekoekte kots lospikken, zwanen die sierlijk glijden over duister water en een tenger, sidderend hondje dat bij een etalage aan een paal is vastgemaakt en waaruit af en toe een wolfachtig gehuil opstijgt. Overal geparkeerde fietsen in alle kleuren van de regenboog en kerstbomen, ontdaan van alle franjes, wachtend bij het vuil. Er hangt sneeuw in de lucht.
‘Dat is de slaapkamer’, waarschuwt Ramsey Nasr me als hij me binnen laat en ik meteen doorloop. We moeten naar boven.  Het mag dan wel halverwege januari zijn, hier werkt de kerstverlichting nog (wat om de een of andere reden heel geruststellend is), losjes om de leuning van de trap gewikkeld. De dichter des vaderlands is strijdlustig en heeft er zin in.

CE: Mag ik je om te beginnen feliciteren met de toekenning van de Gouden Ganzeveer? Daarmee word je gelauwerd om jouw belang voor het geschreven woord in Nederland.
R.N.: Het is toeval dat het juist nu bekend wordt gemaakt, terwijl ik met de afronding bezig ben van het dichterschap des vaderlands. Maar ook al wordt de prijs pas eind april uitgereikt, het is fijn dat er waardering is voor wat je doet. In die vier jaar heb ik me menigmaal afgevraagd waarom ik dit eigenlijk doe, schrijven voor een vaderland. Het is een fulltime onbetaalde erefunctie. Het is geen beroep, je bent niet in dienst van iemand en er is ook geen organisatie die je ondersteunt. Je wordt geacht om minimaal vier gedichten per jaar te publiceren in het NRC Handelsblad en je op te stellen als een ambassadeur van de Nederlandstalige poëzie. Eigenlijk komt dat neer op lang leuren met een idee, want er is geen budget of subsidie. Stadsdichters hebben dat wel. De stadsdichter van Amsterdam heeft een secretaris en een budget waarmee hij dingen kan opzetten. Ik niet. Mensen denken dat het een instituut is, maar het is één persoon. En dat maakt het soms lastig en frustrerend. Als je dan zo'n prijs krijgt, en of het nu al dan niet zo bedoeld is, dan beschouw ik dat inderdaad als een soort erkenning.
CE: Voor 'Hier komt de poëzie!' heb je gebruik kunnen maken van het werk van Gerrit Komrij.
R.N.: Hij heeft duizenden pagina's opgegraven, is overal in de archieven gedoken ... Ik ben vertrokken vanuit het voorwerk dat hij heeft verricht en heb daar driehonderdvijftig gedichten uitgehaald. Als hij de archeoloog is, dan ben ik slechts diegene die nu met de pronkstukken mag paraderen. Maar niet alleen Gerrit, ook anderen zoals Herman Pleij, Victor van Vriesland, Jozef Deleu, de samenstellers van de spiegel van de Nederlandse moderne poëzie, hebben me vooruit geholpen.
CE: Hoe ben je te werk gegaan om een selectie te maken?
R.N.: Het begint als een liefdesverklaring: dat wil ik erin, en dat, en op een gegeven moment begint het de vorm aan te nemen van iets dat structuur heeft. Uiteindelijk wil je meer en meer een soort totaaloverzicht kunnen bieden. Dan wijst iemand me erop dat Richard Minne er nog niet bij zit, of Maurice Gilliams. Zo dacht ik ook dat de Gouden Eeuw zou bestaan uit Vondel, Hooft, aangevuld met Bredero, maar de waarheid is dat ik heel veel moeite heb gehad om gedichten van Vondel te vinden die zonder voetnoten te verstaan zijn. En eerlijk gezegd ben ik wat de zeventiende eeuw betreft op dichters gestuit die ik sprankelender vind, moderner: Westerbaen, Focquenbroch ... Maar je bent het aan je opzet verplicht om verder te gaan dan alleen je smaak. En dan is er ook nog de letterlijke verstaanbaarheid. Waar je normaal gesproken de neergeschreven tekst nog eens kunt herlezen, moet je het hier stellen met een opname met soms onbegrijpelijke woordspelingen. Ook daarom werden een aantal gedichten niet geselecteerd.
CE: Om het mezelf makkelijk te maken heb ik ‘Hier komt de poëzie!’ naar mijn MP3-speler gekopieerd. Zo liep ik de jongste weken in de stad luisterend naar die gedichten. Of zat op de trein naast iemand van wie de beat die uit zijn hoofdtelefoon kwam tot bij mij horen was. Plots drong tot me door dat er zich honderden jaren bevonden tussen die twee dichters die amper op een meter van elkaar aan het woord waren.
R.N.: Kijk, dat geeft mij de ultieme kick. Het feit dat het op de trein, in de file, door mensen in de auto beluisterd kan worden, of op school gebruikt als een gebruiksvoorwerp. Dat is het mooiste dat de poëzie kan overkomen. Dat dat niet gereserveerd wordt voor een stille nis in de vrije tijd op een donker uur. Als ik naar Leopold luister, dan spreekt daar een stem, en ik vind dat mooi als dat in het echte leven ook gehoord wordt. Idem dito voor die oude dichters zoals Hendrik van Veldeke: het is alsof je naar een andere taal luistert. Het besef dat dit je eigen afkomst is, dat fascineert mij.
CE: Gerrit Komrij heeft onze poëziegeschiedenis blootgelegd, maar jij hebt ze toegankelijk gemaakt.
R.N.: Een van de redenen waarom veel mensen afhaken bij poëzie is omdat ze het niet begrijpen. De kracht van de klank van een voordracht is de helft van dat begrip omdat dit het muzikale element benadrukt. Er zijn absoluut gedichten die in stilte gelezen moeten worden. Maar de meeste poëzie wordt automatisch al voorgelezen door een innerlijke stem in je. En het enige wat ik gedaan heb, is dat veruitwendigd en hoorbaar gemaakt. Want wij vinden dat heel vanzelfsprekend, maar er is een moment geweest, wellicht rond de middeleeuwen, waarop iemand iets las en dat voor het eerst niet meer hardop uitsprak. Maar dat heeft ook geleid tot een soort implosie. In de niet-Westerse wereld is het opvallend hoe zang, spraak, poëzie en muziek met elkaar vervlochten zijn. Het is heel westers om dat te beperken tot een confrontatie van inkt met papier. In veel poëzie zit er ook een gedeelte dat muzikaal te noemen is. In die zin kun je poëzie soms beschouwen als een akkoordenschema dat je kunt lezen en uitvoeren. Het enige wat ik gedaan heb, is een interpretatie geven.
CE: Je bent natuurlijk ook een mens van het toneel.
R.N.: Ja, maar ik vraag me af of dit niet meer een mens van de muziek is. Ik ben bezeten van muziek. Ik wou dat ik muzikant geworden was.
CE: Het is nog niet te laat.
R.N.: Ik denk het wel. Voor sommige dingen is het te laat. Maar het is dan toch misschien die toneelmens die weet hoe je een tekst kunt laten spreken. Die bepaalde klanken naar voor probeert te halen, het rijm, het binnenrijm, metrum, tempo, ritme ...
CE: Ik zag onlangs een concert van Broken Circle Breakdown. Veerle Baetens vertelde dat ze tijdens de opnames gitaar had leren spelen. En nu stond ze voor een uitverkochte zaal en bracht een nummer van Dolly Parton. En toen dacht ik: alles blijft altijd mogelijk.
R.N.: Nou, wat dat betreft dus wel, ja. En ik vind het ongelofelijk mooi, ook van Johan Heldenbergh. Een enorme prestatie.
CE: Wat ik zo bijzonder vind aan ‘Hier komt de poëzie!’ is dat die mensen plots weer springlevend tot me spreken. Iemand die vijf, zes, zeven eeuwen van de aardbol is verdwenen. Verhalen die bovendien nog altijd actueel blijken.
R.N.: Kijk, daar raak je me zeer mee. Ik voel vaak een grotere verwantschap met mensen die al eeuwen dood zijn dan met tijdgenoten. Ik kan tot tranen toe ontroerd zijn als ik een zeventiende-eeuws schilderij van Vermeer zie, of een veertiende-eeuws, Italiaans fresco in een kerk. Of als ik muziek hoor uit de vijftiende, zestiende eeuw. Voor mij heft dat elke grens in tijd en ruimte op. Hetzelfde gevoel heb ik als ik Anna Bijns lees, daar spreekt een vrouw die helemaal niet dood is. Ik beschouw dat ook niet als oude dichters. Ook niet iemand als Focquenbroch. 'Gedachten op mijn kamer' vind ik een van de mooiste gedichten in de Nederlandstalige poëzie. Daar spreekt iemand die de vinger nog altijd op de zere plek legt, door de mist van al die eeuwen heen. Nou, als je dat eeuwen na datum nog kunt en je bent zelf verdwenen ... Ik denk dat dat de kracht van kunst is.
CE: Zijn er jou, toen je die eeuwenoude gedichten las, verschillen opgevallen tussen de Vlaamse en Nederlandse dichters?
R.N.: Het was heel mooi en droevig om te ervaren hoe er in het begin helemaal geen sprake is van een Vlaanderen en een Nederland. Het is een lappendeken van dialecten en streektalen. Hendrik van Veldeke, dat klinkt heel Duits, en de Duitsers claimen van Veldeke ook als hun eerste dichter. Dat vind ik fantastisch. Zeker in dit tijdperk waarin iedereen met vlaggen staat te zwaaien. We willen ons eigen gebiedje afbakenen en terugkeren naar de tijd toen alles nog onbezoedeld was. En dan kom je erachter dat die eerste Nederlandse dichter eigenlijk een verbastering van streektalen is, en dat ons landje helemaal niet een gouden ei gekropen komt.
CE: Is het niet zo dat grenzen voor jou, door jouw afkomst, vager zijn dan voor iemand die zichzelf hier met zijn stamboom al eeuwenlang verankerd ziet?
R.N.: Mijn vader is Palestijn, mijn moeder Nederlandse,  maar ik maak me sterk dat wat ik nu net heb gezegd niet mijn persoonlijke therapeutische oplossing is. Ik denk dat iedereen die mulat is, en van gemengde komaf is - half Surinaams, half Nederlands, half Congolees, half Vlaams - het gewoon veel helderder ervaart. Je hebt het over iemand die via zijn stamboom terug kan kijken, maar dat is dan nog maar langs één kant. En je gaat mij toch niet vertellen dat er in de hele kant niemand is die ooit in de zestiende eeuw met de Spanjaarden heeft geneukt? Of met een zigeuner? Hoe verder je teruggaat, hoe moeilijker het is om een zuiver ei te vinden. Als ik een kind krijg, bezit dat kind de helft van mijn genen. De andere helft komt van de moeder. En daartussen zitten nog een paar genen die gemuteerd zijn: dat is het nieuwe kind. Wat betekent dat je met ieder kind één stap verwijderd bent van je eigen zuiverheid. Ieder kind is een verbastering. Het is iets dat uitdeint. Ik denk dat, als je die stamboom gaat herleiden, je helemaal niet bij één mooie, zuivere stam uitkomt. Het is eerder een struik met allemaal vertakkingen en die lopen naadloos over in wortels. Er is niemand die alleen maar Nederlandse voorouders heeft, alleen al omwille van het feit dat er vroeger geen Nederlanders bestonden. Het echte, Amsterdams accent is voor een deel Jordanees. Het 'noasoaale'. Johnny Jordaan, Willy Alberti, veel grote smartlappenzangers hier komen uit de Jordaan. Die hebben die heel typische 'oaa'. En waar komt dat vandaan? Dat komt van de Antwerpenaren die hier eind zestiende eeuw naartoe zijn gekomen. Dat 'noasoaale Eamsterdems - as kiek ien 't Aontwerps goan klappe, dan ies dat oak zoa!': dat heeft toch een verband?
CE: Je draagt de zevendelige box op aan Gerrit Komrij, met wie je persoonlijk bevriend was. Wist hij van jouw voornemen om deze box samen te stellen?
R.N.: Nee. Ik heb het aan hem opgedragen omdat ik dit nooit had kunnen doen zonder hem. Ik besefte pas hoezeer hij voor mij een vaderland heeft geschapen toen hij ineens wegviel. Je denkt altijd dat iemand het eeuwige leven heeft. Ik vergelijk Gerrit graag met Wannes van de Velde. Het zijn allebei eigenzinnige mensen die een wereld met zich meedroegen, die op de een of andere manier een idee over de wereld hadden die ze consequent in hun zijn en hun kunst doorvoerden. Gerrit geloofde niet in een vaderland, maar wel in de verscheurdheid, in de schizofrenie van de mens. In de afwezigheid van zuiverheid. Wannes van de Velde deed dat op zijn manier ook. Ironisch genoeg was hij de grote vertegenwoordiger van de folktraditie, het oude lied, maar hij heeft nooit slaafs proberen na te bootsen hoe het geklonken moet hebben in vroegere tijden. Hij heeft geluisterd naar alle muziek die via de haven binnenkwam, en daar heeft hij nieuwe muziek van gemaakt. En dat vinden wij nu de 'volkszanger'.
Het heeft mij geleerd dat traditie alleen maar doorgegeven kan worden als die wordt blootgesteld aan invloeden van buitenaf. Op een heel andere manier is dat wat je ook in Broken Circle Breakdown ziet; mensen die niet uit die gesloten wereld van die specifieke muziek komen en die muziek ontsluiten voor een groter publiek. En dat vind ik interessant. Gerrit was ooit fel tegen de vijftigers, ook tegen de tachtigers overigens. Hij geloofde in vormvaste poëzie, in sonneten, maar tegelijkertijd besefte hij dat de wereld groter was.
CE: Straks komt ‘Goltzius and the pelican company’ in de bioscoop, de tweede film van Peter Greenaway over Hollandse meesters waarin je de rol van schilder en prentkunstenaar Hendrick Goltzius vertolkt. Hoe ben je daarin verzeild geraakt?
R.N.: Ik werd benaderd door iemand die me vroeg: zou je eens een keer in een film van Peter Greenaway willen spelen? En ik zei: prima, als het maar niet is om van links naar rechts te lopen in mijn nakie. Ik had toen net een film gezien waarin heel veel Nederlandse acteurs hadden meegedaan, en hun rol bleek bijna uitsluitend te bestaan uit rondlopen in hun blote piemel. Daarna hoorde ik twee jaar niets, en toen kreeg ik plots de vraag of ik auditie wou komen doen. Maar die auditie was gewoon een gesprek met Peter. Hij is iemand die je helemaal kan inpalmen en zich heel bescheiden opstelt. Maar tussen de regels door merk je al snel dat hij veel meer weet en breder belezen bent dan jij. Hij had eerst een andere rol voor mij in gedachten, maar uiteindelijk zei hij: jij moet Goltzius spelen.
CE: 'Een nieuw meesterwerk in het oeuvre van Greenaway', bloklettert de pers.
R.N.: Ja, het wordt goed ontvangen, maar het is weer een schokkende film, dus kunnen we straks veel boze mensen verwachten. (lacht) Maar het was heerlijk om met acteurs zoals F. Murray Abraham te kunnen werken, een man die als acteur al fantastisch is, maar als mens is hij nog fijner. En die Deense actrice, Anne Louise Hassing, die ook in 'Jagten' speelde en in 'The idiots' van Lars von Trier. Kate Moran, die nu in 'Einstein on the beach' van Philip Glass speelt, Halina Reijn ...
CE: Is dit een opstapje naar een internationale filmcarrière?
R.N.: Nou, dat is niet het plan, nee. Zo'n internationale filmcarrière, dat zit er nauwelijks in, tenzij je je daar heel erg op richt. Ik vind het natuurlijk fantastisch om in een grote internationale productie te staan. Maar het is niet zo dat ik daardoor ben gaan hopen dat Hollywood nu van me zit te dromen. Sowieso moet je Hollywood niet proberen te bereiken via Peter Greenaway, denk ik (lacht).
CE: In maart vertrek je opnieuw, voor de tweede keer inmiddels, met Mauro Pawlowski op tournee. Een Palestijnse Nederlander, en een Italiaans-Poolse Belg.
R.N.: Ja, het moet niet veel erger worden. (lacht) Ik zie Mauro niet alleen als een van mijn beste vrienden, maar ook als iemand met wie ik veel gemeenschappelijk heb. Er zijn ook heel veel raakvlakken. We houden alle twee ontzettend veel van muziek en hij heeft ook een ongelofelijke kennis van literatuur en beeldende kunst. Veel meer dan ik. En ik lig altijd plat van het lachen met hem. Als hij op het podium staat, weet je nooit waar het naartoe gaat, wat je kunt verwachten. Dat bewonder ik heel erg aan hem: dat het nooit voorspelbaar wordt. Het kan hem nog net iets minder schelen dan mij. Ik wil me nog te veel bewijzen.
CE: In het stukje 'Aan de rand van de muziek' in je bundel ‘Van de vijand en de muzikant’, beschrijf je heel aandoenlijk hoe de docenten in Studio Herman Teirlinck je als student bij je hand namen.
R.N.: Eén van de docenten was Koen Uvin waardoor ik nu een levenslange passie voor klassieke muziek heb opgevat, en voor muziek tout court. Wij kregen niet alleen zangles, maar ook muziekgeschiedenis, filosofie, literatuurgeschiedenis, geschiedenis van het spel, Engels ... Ze lieten ons zien dat de wereld groter is dan alleen maar acteren. Allemaal afgeschaft nu, want daar heb je als acteur zogezegd niks aan. Wel, ik was niet degene geweest die ik nu ben, als ik toen niet met dat inmiddels wegbezuinigde systeem te maken had gehad.
CE: Er wordt vanuit politieke hoek vandaag graag gesuggereerd dat het hoogtepunt van de financiële crisis achter ons ligt.
R.N.: Ik kan me wel voorstellen dat de wens de vader van de gedachte is, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand dat werkelijk gelooft. En het ergste vind ik: het is maar één van de crises die wij op dit moment ervaren. Die financiële crisis heeft allerlei vragen over onze identiteit opgeroepen, vragen die er misschien al waren, maar die verhevigd zijn nu we bedreigd worden in onze portemonnee. Daardoor zijn we in een culturele crisis verzand die veel groter is dan de financiële crisis. De financiële crisis is een crisis die zich maar op één vlak afspeelt, namelijk het economische. Een culturele crisis, dat is als een web dat je aantikt waardoor dat hele web gaat trillen. Wij beroepen ons trots op onze cultuur dat we als schild gebruiken tegen de buitenwereld, tegen de islam, tegen het Europa dat onze eigenheid bedreigt. En tegelijkertijd maken we diezelfde cultuur belachelijk en bezuinigen die kapot. Wanneer je cultuur als een last gaat zien die bevolkt wordt door uitzuigers, subsidieslurpers en linkse hobbyisten, dan pas heb je een crisis die echt groot is. Want wat is dat dan, die cultuur? Is dat die cultuur die je zojuist afgebroken hebt, en waarvan je zegt dat het eigenlijk allemaal uitvreters zijn die gewoon een baan moeten zoeken? Of heb je het over die prachtige cultuur van Vermeer, Van Gogh, Rembrandt en Spinoza? Als je vandaag alleen maar je erfgoed beschermt, heb je morgen geen erfgoed meer. We zijn trots op Rembrandt, maar als we diep in ons hart kijken, moeten we toegeven: we hebben er helemaal niets aan gepresteerd. We zijn trots op Van Gogh, maar die werd niet begrepen in zijn tijd. En ga zo maar door... Mondriaan, prachtig! Wat zijn we daar toch trots op, want al die toeristen komen ernaar kijken. Maar honderd jaar geleden lachten we hem uit. Wij zijn zo bang van alles wat anders is. Wij zijn bang van de islam. Wij zijn bang van de kunstenaars die al ons geld opsnoepen. Wij zijn bang van de Polen, bang van de Grieken. We zijn gewoon bang van onszelf! We weten niet meer wie we zijn. En wanneer je alleen maar op die angstgevoelens inspeelt, dan pas heb je een echte crisis te pakken.
CE: In België is er sprake van dat ze het lesgeld aan de academies gaan verdubbelen.
R.N.: Er is een crisis aan de gang die ons allemaal treft, en er is geen reden waarom kunst en cultuur gespaard zouden moeten blijven. Maar er is daar nauwelijks geld te halen, en de winst is miniem. Het is inmiddels zo'n cliché geworden dat ik het bijna niet meer durf te gebruiken, maar ik betaal ook belasting voor voetbal. En ook al hou ik niet van voetbal, van mij mag mijn belasting daar naartoe gaan, want andere mensen genieten daar wel van. Maar daar gaat pas veel geld in om! Of kijk naar de hypotheekrenteaftrek, daar mag van de VVD niet aangekomen worden, maar daar zit het échte geld. De culturele wereld wordt buitenproportioneel getroffen terwijl dat om een relatief klein bedrag op het totaal gaat en het dus eigenlijk alleen maar is om te kunnen zeggen: (met een dun stemmetje) 'Kijk eens! Die zit alleen maar onbegrijpelijke kunst te maken, nou, dat moet maar eens afgelopen zijn!' Terwijl dat de branche is waar mensen echt voor niks hun kloten staan af te draaien, voor een hongerloon of als vrijwilligerswerk. In Nederland bestaat er zoiets als de cultuurkaart. Daarmee mogen middelbare scholieren voor de prijs van vijftien euro naar tien uitingen van cultuur gaan. Kan een bioscoop zijn, maar ook een opera, een toneelstuk, een balletvoorstelling. Dat is een enorm succes. Gecombineerd met een cultuurvak op de middelbare scholen wordt daar veel gebruik van gemaakt. En wat doet het kabinet? Afschaffen! De cultuurkaart is nu terug, maar dat komt doordat het Cultureel Jongeren Paspoort zelf actie heeft ondernomen en naar sponsoren op zoek is gegaan. En nu de cultuurkaart behouden blijft, zegt het kabinet: zo, dat hebben we mooi opgelost! Wel, ik vind dat een schande. Dat je als kabinet überhaupt durft te zeggen dat je zo'n cultuurkaart afschaft. Ik heb op de middelbare school mijn eerste toneelstukken gezien. Ik was daar nooit vrijwillig naartoe gegaan. Als je niet in een kunstzinnig milieu bent opgevoed, moet je daarmee geconfronteerd worden. En als je zegt, nee, dat hoeft allemaal niet, ja, dan hou je dus de mogelijkheid om liefde op te bouwen voor cultuur weg. En dat neem ik onze politici kwalijk.


- 'Hier komt de poëzie! - 7-delige cd-box - Hans Kusters Music/Rubinstein/Van Halewyck: acht eeuwen Nederlandstalige poëzie
- 'Mi have een droom' - 300 p. - De Bezige Bij: alle vaderlandse gedichten gebundeld, aangevuld met de opiniestukken én een dagboek dat gedurende vier jaar is bijgehouden, inclusief cd waarop de gedichten worden voorgedragen
 - 'Dichter draagt voor - 21 verfilmde gedichten' - De Bezige Bij : een bloemlezing met 21 Nederlandstalige gedichten gaande van het middeleeuwse 'Egidiuslied' tot 'Ik schrijf je neer' van Hugo Claus. De gedichten zijn voorafgegaan door QR-codes die direct doorlinken naar de door Ramsey en Shariff Nasr verfilmde gedichten.
(zie ook www.dichterdraagtvoor.nl )

maandag 16 november 2015

ZEETLE

‘Goa je joene boaj of doen téh’ zeg meetre.
‘Joak’ zegge k, ‘zoa warme dat t ier is!’
‘Joat, en pertank, de stoave brann ny.’ Meetre skud eur ooft.
Neevnst my stoat r n groate, groaatemoagre vrouwe, kweet ny oe da ze noemt, moa doaves zei ze da ze de neegntig gepasseerd is.
‘Eénneneegntig?’ vroege k, moa ze zei: ‘Ba nink gy, de neegntig gepasseerd.’
Nu stoa ze noa meetre te kykn.
Meetre, woa da t r wok géne gram teveele an angt, vuufnneegntig is, en in eurne zeetle zit. Ze skuuft héekn mè eurne n éne voet over de groend in een ritme, rapper dan da van de muziek dat uut n kléen radiootje achter my komt. Néene Vlamske schlager achter n andern.
De vrouwe stoat pieleboet rechte en oed eur loaprekske goe vaste mé eur twée knokig andn.
‘We zyn biekan oavége novembre en de stoavn brann ny’ zeg meetre en ze skud nog ne kée mè eur ooft.
‘Héel de wéreld is verdroaid’ zeg de vrouwe. ‘T were is verdroaid, de nateure is verdroaid, de béestn zyn verdroaid en de minsn zyn verdroaid.’
‘Da s myne noedste zeune’ zeg me voadre.
‘T is géen woa wi!’ roep my meetre.
‘Moa moedre toch’ zeg me voadre, z n stemme klienkt stildre en hoard dat n moe is.
Meetre kykt lik of da ze d r nu echt nytn mée van verstoat.
‘Aja’ zeg de vrouwe binst da ze knikknd kykt noa my.
Ton zeg ze teegn myn meetre: ‘Moa gy kun te minsn nog loopn zoender rek.’
‘Joah, né moedre?’ zeg my voadre die em erpakt, en teegn my: ‘Ze lopt toet tenn de gank en were zoender stok of gelyk wuk en ge moe moakn da j mee zyt wi!’
‘Woarom lop je zoa rap?’ vroage k an meetre.
‘Ze kykt noa eurne voet die spasties weg en wére goat en ze zeg:
‘K zitte zoa géern in myne zeetle.’

BUSMINS: THE DIARREE SESSIONS

 

Als je Wetteren vanaf de snelweg binnen rijdt, lijkt het alsof je de wereld achter je laat. Tenminste, dat was wat wij ervaarden.
We moesten die avond met Busmins spelen in ‘’t Gedacht’, een bruine kroeg op de markt.
Het was de eerste keer dat we ons buiten de West-Vlaamse taalgrenzen riskeerden. Het was ook de eerste keer dat we in een café stonden. Op straat, in zaaltjes, op festivalletjes en pleintjes maar nog niet eerder in een kroeg. Het verbaasde ons toen het tot ons doordrong. Twee premières dus.

Het was een stralende zondag, en met zestien graden veel te warm voor de eerste november; wie naar het kerkhof moet, wil kunnen schuilen in dikke jassen.
We hadden het materiaal ingeladen - die buffetpiano is lichamelijk toch altijd alles kortsluiten en het onderste uit de kan halen om dat met z’n tweeën in de Transit te krijgen - maar voor de rest valt zo’n Busminsverhuis best mee. We reden Wetteren dus iets na zestien uur binnen en de gps loodste ons tot op de markt. ‘‘t Gedacht’ bleek een fijne, bruine kroeg waar J.J. Cale ons welkom heette. Die goeie, ouwe J.J.: als een koppige grootvader waar de houtkachel altijd brandt en de koffie heet is - ondertussen helaas niet meer onder ons, maar nog steeds een helder schijnende ster aan mijn hemel.
De bijeengesprokkelde muziek die we hier tot we weer vertrokken zouden horen was geen toeval: de uitbaatster, Isabel - ondanks haar jonge leeftijd een echte mama voor de klanten - weet perfect waar ze mee bezig is. Zo beschikt het cafeetje over een mooi assortiment bieren, en al kun je er niet eten, je mag er gerust je picknick nuttigen. Daarnaast is er een hoekje met toebehoren (servietjes, prikkertjes...) waar degenen die hun eigen borrelhapjes wensen mee te brengen, vrij gebruik van mogen maken. Je kunt alleen maar gecharmeerd worden door de warme, ongedwongen sfeer die hier heerst.

We mochten ons in de hoek tegenover de toog installeren, zodat we links en rechts zicht hadden op de bezoekers. Maar daar resideerden nu enkele vaste klanten dus moesten we eventjes afwachten. Ik nam eerst een koffie, en toen een streekbiertje dat me aanbevolen werd. Thomas nipte van een ‘Poes’ en was meteen zat. Ik ken niemand die zo snel dronken maar ook opnieuw nuchter wordt. De alcohol stijgt meteen naar zijn hoofd; z’n ogen gaan trager open en dicht, hij wankelt een beetje en naast verwarde opmerkingen herhaalt hij de hele tijd dat hij zat is, maar dan is de verwerking al volop bezig. Een halfuur later is ie alweer de oude. Kan hij opnieuw beginnen. Om jaloers op te worden.

Er zat een vreemde spanning op mijn buik. Het was al enkele dagen dat er iets rommelde in Rommelgem. Maar nu ging er ook pijn mee gepaard. Misschien van de zenuwen dacht ik. We begonnen uit te laden. Zetten alles aan de inkom klaar om toe te kunnen slaan zodra het gezelschap de zaak verliet. Ik merkte dat ze het schouwspel heerlijk vonden en nog een glas bestelden.
Maar we hadden alle tijd en een half uur later konden we opstellen. We sjouwden alles naar binnen. Een jongeman die aan de toog zat, Maarten, stak spontaan een handje toe. Ik voelde me steeds misselijker worden; dat was me nog niet eerder voor een optreden overkomen. Misschien van de honger dacht ik, want na het ontbijt had ik niets meer gegeten.


Het was half zeven toen we de markt verkenden. De zaak die Isabel aanbevolen had, zag Thomas niet echt zitten vanwege het grote aanbod. Dat lijkt misschien vreemd, maar als je zoals wij beiden in de horeca gewerkt hebt, weet je dat een ruime keuze en verse gerechten zelden samen gaan. Maar om de een of andere reden kon een korte of lange kaart me vandaag niets schelen.
We kwamen bij een eetcafé, een sober interieur en een eetkaart voor de deur - nog iets te uitgebreid naar Thomas’ zin, maar we konden niet langer treuzelen en op goed geluk stapten we binnen. Toen pas zagen we het grote scherm waarop een voetbalmatch werd uitgezonden. We gingen er zover mogelijk vandaan zitten, namen beiden een frisdrank en bestelden de wok met rijst en kip. Ik nam nog wat notities voor mijn bindteksten terwijl Thomas op zoek ging naar iets leesbaars. De barman stak hem een ‘’t Pallieterke’ in de handen. Met een veelbetekenende blik ging Thomas weer zitten, zweeg maar ik zag hem de hele tijd het hoofd schudden terwijl hij in het krantje las.
Er stak veel look en ajuin in de wok, en bij elke hap twijfelde ik of het me nu goed of kwaad deed, maar uiteindelijk voelde ik me iets beter.

Terug in ‘t Gedacht kleedde ik me in de bergruimte achteraan om, maar moest tussendoor twee keer naar het toilet hollen met buikloop. Ondertussen liep het cafeetje vol. Om kwart na acht begonnen we eraan. De mensen hadden er zin in, waren uitgelaten, er was interactie en er werd veel gelachen. Ik had gevreesd dat niemand mijn teksten ging begrijpen, maar de lachsalvo’s om de tussen de regels verscholen grapjes stelden me gerust. We waren beiden in vorm en we gingen voluit. Maar de pauze kwam niets te vroeg...

Allerlei mensen kwamen een praatje slaan. We maakten onder meer kennis met Mark, Fiels en Bert. Toen de huisfotografe het in de namiddag liet afweten, hoorde ik hoe Maarten aan Isabel aanbood om foto’s te nemen. Later die avond zei hij dat het de eerste keer was dat hij dit deed, en dat hij meer dan tweehonderd foto's genomen had, ‘en ik denk dat er wel enkele goeie tussen zullen zitten’. Toen ik hem erop wees dat hij een aantal van die foto’s over enkele dagen op de Busmins' pagina op Facebook zou terugvinden, zei hij dat hij niet op Facebook zat.
‘Ik verkies echte contacten met mensen.’
Een bijzondere jongen, die Maarten.

Na het tweede deel sloten we af met enkele bisnummers. Hartelijke mensen daar in ‘t Gedacht in Wetteren. Eerst genoten we nog wat na, en toen begonnen we weer in te laden. Terwijl de spanning van me afviel, kwam de misselijkheid weer op. Ik kreeg het koud en mijn gewrichten voelden pijnlijk aan. De moed zakte in mijn schoenen. Veel mensen wilden een praatje slaan, dus ik vermande mezelf maar ik mocht er niet aan denken dat we nog terug moesten rijden. Op weg naar huis zat ik verkleumd in de wagen, ook al stond de verwarming op drie, en had nog steeds de smaak van look en ajuin in mijn mond.
Ik wist toen nog niet wat me die nacht en de komende dagen te wachten stond. Onze wc pot trouwens ook niet.

Maar in elk geval een dikke merci, Isabel van Café ‘t Gedacht, voor de invitatie en de hartelijke ontvangst, Maarten voor de bereidwillige samenwerking en de mooie foto’s die we spoedig zullen plaatsen, en aan allen die er die avond waren. We weten nu dat we ons met een gerust hart ook buiten West-Vlaanderen kunnen begeven!

T SKILDE NYTN

T ée ny vele geskild
Miskien n poar lichtjoarn
Of mé moeite een secoende
Miskien ne druppel up ne dreuple


T skilde verzekers moar een oar
Een Marcelleke, ne wulne frak
Nint, t skilde echt ny vele
T skilde éegluk bykan nytn

Moa ge weunde in n andre stroate
Ge weunde in ne n andre wyk
In een geméente ier n bitje vodre
In een of ander boeregat

Ge weunde in n andre streke
In t stad, of n twoasn in t vrimde
Alliez, skilde nytn of ka j gekend
Moa ge weunde up n andre planeete

MUUZENISS

De katte an we geboenn an t bedde

In nof speeldn d eksn
en in t uus spookte t


Achter de voalske wand
gebeurde der n woenderboarlukke
vermenigvuldigienge

Traplienge die verméesde
mé de minuute

We stoakn wc-papier
in uus oarn en trokkn t loakn
over uus ooft

By doage wos de katte
mé géen stokkn
wakker te kriegn

WUK GOAN ZE ZEGGN?

Wuk goan ze peizn?
Wuk goan ze zeggn?

Oed joe moa léege 
Oed joe moa stille
Ge kunn moa zien
da j zwiegt wi
Ge kunn moa zien
da j joe muule oed
Doe moa geweune
Doe moa normoal

Wuk goan ze zeggn?
Wuk goan ze peizn?

Oald joen andn uut joen beuzn
Doet diene grijns van joen smoel
Wuk weetje gy doavan?
Wuk weetje gy van gelyk wuk?
Eej wok ne kée n twuk geleezn?
Eej wok ne kée n twuk g hoord?
Doe moa geweune
Doe moa normoal

Wuk goan ze peizn?
Wuk goan ze zeggn?

Kom moa oalier
Bluuft doa moa of
Ge moe joe ny moein wi
Trek moa j ne kop in
Ge moe joe muule oenn
ut de groate minsn klappn
Doe moa geweune
Doe moa normoal

Wuk goan ze zeggn?
Wuk goan ze peizn?

GROETN!

Nieverst n twuk oovre da we met n oedste vliegre
van Bangladesh Airlines woarn meegevloogn,
van Brussel noa Barcelona nota bene,
en da s oalemoale roend uus mé under oogn toe
teegn Allah bezig woarn,
‘U we nu nere stortn’ zeie k, ‘ton zyn we wieder
d éenigste ier die mé ne kortn broek noa n eemle’,
ge gaf my mé ne djok mé j n elletuute -
up ne vliegre woare gy oalsan veel serieuzre
T interieur a n t wuk weg van uuzne living, lange geleen
in myne n oederlukn t uus:
versleetn meubels en rustiek behang,
de knusse geborgnheid van de joarn tjeevntig
woadeure da k - curieus genoeg -
n bitje méer up myn gemak zoate


Nieverst n twuk oovre de skuddienge
en bokkienge up die vliegre,
en da uuze koffers ton ny mée woarn
(Da we ze noais mée giengn wére zien
kostn we nog ny weetn)
En dat uus ootél overboekt wos, eej da nu nog geweetn!
Moa noa da t skynt gebeurt da dikknst
Achter n héel ende in diene taxi mé ne smérig
in z n spegeltje kieknde ex-Joegoesloaf
woadeure da t éegluk n bitje up n ontvoerienge gléek,
kwoam we in éenigste ootél van de kéetn
woa da z airco addn (en da ny in t centrum lag)
Moa wiender peinsdn da we de wiend die we voeldn
éegluk te dankn an da gat t middn de ruute

Nieverst n twuk over die vichtparty up de Ramblas;
twée oans die de jukte uut mekoars vuustn
joagdn deur kort doffe kloppn up te vangn
mé bloeroa skarrekoppn
Binst die wandelinge stoptn we an n wienkeltje
en zoenn uut pure gewente n postkoarte noar uuszelvn
(we zyn doamée gestopt; we zenn nu n mailtje)
Snoavens oatn we in t restorang van t ootél,
we woarn versleetn van te tjooln
en zoagn t ny mée zittn voe nog verre te loopn,
en zoatn ton elkevrans toet sneukns tieluk up de pot

En toen da t geld uut uus kluuze weg wos,
vrée roar, da wos doa nog noais gebeurd zei n z an t lokét,
a we d r genoeg van - drie doagn Barcelona,
da s echt te lange - uuze reize wos tenn
en we wilden oalene nog noa r uus
We zei n dat r n twie van trap gevoaln wos
en z ne nekke gebrookn a binst da t uus wos ofgebrand
en mochtn ne vliegre vroegre pakkn en we bedankten God,
en voe de zekerheid wok Allah
binst da we wére vloogn -
uuzne gordle goe vastegemakt -
mé Bangladesh Airlines
(Da diene vliegre up da moment bekend stoend
voe de langst vliegnde vliegre ter wéreld
en twée weekn loatr voe veiligheidsreedn
voe oalsan an de groend zoe stoan,
(zoagn we n véertn doagn loatr in n rupportoage)
da kostn we ton nog ny weetn)

Néen, nietn doa r oovre

Geweune moa n oendergoande zunne,
wéerkatst in woatr en mé n poar bergn in de verte
en oalachtre ‘GROETN!’ en doaroendre uuze noamn,
up da kartje da ne moand loatr in de busse zat

zaterdag 10 oktober 2015

OAVELGEM, DEDJUDEDJU

Het begon met een stukje mortel dat naast een cementplaat in de dakconstructie losgekomen was en naar beneden viel. Richard had het zien vallen (beweerde hij) en dat het eerst een metalen ligger had geraakt en toen pas Melissa. Melissa zat op een oude barstoel aan haar werktafel textiel klaar te maken voor de winkel, greep naar haar hoofd en werd onwel. Vermoedelijk meer van de gedachte dat er iets op haar hoofd gevallen was dan van het steentje zelf dat amper de top van een pink mat.

Koude en warme luchtlagen waren in de week ervoor geregeld met elkaar in botsing gekomen en hadden voor enkele hevige onweders gezorgd die gepaard gingen met felle rukwinden. Het was niet uitzonderlijk dat er daarna meer steengruis dan gebruikelijk naar beneden dwarrelde in de oude, charmante opslagplaats dat nu als Kringloopwinkel dienst deed. Maar de vallende stukjes voegsel waren de laatste tijd groter geworden wat erop wees dat de staat van het dak merkbaar achteruit ging.
Ik bracht voor alle zekerheid onze veiligheidscoördinator op de hoogte. Die vroeg me zakjes met stof en steengruis door te sturen. Na een tijdje kwam hij van dichtbij kijken wat er aan de hand was. Nam nog meer stalen en verzamelde steentjes. Stalen die hij ook naar een labo stuurde, hoewel ze jaren geleden al eens onderzoek hadden gedaan uit vrees dat de cementplaten asbest bevatten. Toen bleek alles oké en daarom maakten we ons ook nu geen zorgen.
Enkele weken later kreeg ik telefoon dat ze nu toch iets gevonden hadden. Niet dat het dramatisch was, maar er bleek toch wel iets aan de hand. Er kwam een onderzoeker van de firma die de stalen onderzocht had. Opnieuw nam hij stalen, deze keer met doorzichtige pleisters. Ook hij nam brokjes kalk en cement mee.
En plots was het definitief. De winkel ging dicht.

De cementplaten bleken onschuldig. Helaas had men daar een laag kalk op gesmeerd die bruine asbest bevatte. Een laag verf sloot alles af. Verf die nu begon af te bladeren, waardoor de kalk opnieuw bloot kwam te liggen. En waarvan er af en toe iets naar beneden viel. Het was minimaal, maar er moest wel tegen opgetreden worden. De maandag bereikten de nieuwe resultaten de directie die meteen in actie kwam. De klusjesploeg werd ter plekke gestuurd om de zones waar men asbest aangetroffen had, af te sluiten. De stockruimte boven de keuken was er het ergst aan toe, en die werd meteen dichtgetimmerd. Ook van enkele andere ruimtes werd de toegang met houten platen verzegeld. Alles wat zich daarachter bevond zou vernietigd worden. In de rest van het gebouw had men verder niets gevonden.
In deze kleine vestiging begonnen wij pas op dinsdag te werken zodat het leek alsof sommige ruimtes nooit bestaan hadden toen we ‘s morgens in de winkel arriveerden. We liepen onwennig door nieuwe gangen waarmee bepaalde ruimtes nu verbonden waren.

Even later begonnen we te werken. Alle rekken die zich in de veilige ruimtes bevonden mochten we leegmaken. Kledij, boeken en muziek, speelgoed, huisraad en curioza; alles werd in bakken of dozen gestopt, gelabeld en klaargemaakt voor andere vestigingen. We spraken af dat we geen mensen zouden binnenlaten. Anders konden we de hele dag uitleggen wat er aan de hand was. In plaats daarvan hing ik een briefje vooraan aan de straat en aan de poort waarin kort werd uitgelegd wat er aan de hand was. Ook mocht er geen materiaal meer afgegeven worden; wat voor zin had het dat mensen spullen kwamen brengen terwijl het de bedoeling was om alles leeg te maken?

Een van de medewerkers kwam me waarschuwen dat er toch iemand binnen was geraakt. Ze had iets bij zich om te ruilen. Het was een van onze hardcore klanten. Iedere week kwam ze minimum een keertje langs. Jacquelientje. Een benig vrouwtje dat krom voorovergebogen liep. Het was moeilijk om haar leeftijd te schatten, maar het stond vast dat ze de kaap van tachtig allang achter zich had gelaten. Nu zag ik haar verbijsterd om zich heen staren terwijl ze naderbij kwam.
‘Ah meneer, wat een verschrikkelijk nieuws dat ik hier te horen krijg! Ik ga u niet lang storen, u hebt het waarschijnlijk al druk genoeg nu!’ En ze haalde een kleedje uit een zak en stak het me toe.
‘Ik dacht dat het me paste, maar thuis bleek het toch een beetje aan de kleine kant.’ Ze toonde me haar kasticket. Er stond op dat ze het kledingstuk mocht ruilen, en datum viel binnen de termijn. Omdat ik de computer met het kassa programma niet meer kon gebruiken, schreef ik een tegoed bonnetje met stempel, datum en handtekening.
‘Normaal kun je dit bedrag enkel hier gebruiken’ zei ik, ‘maar door de omstandigheden kun je het nu ook in Kortrijk of Zwevegem spenderen.’ Ze legde haar knokige hand op mijn arm.
‘Maar meneer’, zei ze, ‘ik kom alleen maar naar hier, hoe zou ik in een andere winkel moeten raken?’ Dat wist ik natuurlijk ook niet, en als het op eigen houtje moest gebeuren, zat ze inderdaad met een probleem.
‘Vijf minuutjes’, zei ze, ‘meer heb ik niet nodig. En daarbij, ik heb al iets gezien, daar (ze wees in de richting van de potten en de pannen)’.
‘Oké’, zei ik, voelend dat er niet veel anders op zat. Ze gaf me enkele waarderende klapjes met haar hand op mijn arm en sjokte de winkel in.

Een kwartier later zag ik haar in de verte tussen de kledijrekken scharrelen. Nog een kwartier later verdween ze in een pashokje. Daarna stond ze bij het rek met de handtassen. Ik liep naar haar toe.
‘Jacqueline, ik moet nu echt afsluiten’. Ze stak haar hand op, ‘nog vijf minuutjes’ zei ze, ‘geen minuut langer!’, en liep snel van me vandaan, nog dieper de winkel in. Ik ging verder met mijn werk en plots stond ze voor me, niet veel meer dan een kwartier later. Ze had een t shirt in haar hand dat een euro vijftig kostte. Ik veranderde haar kasticket van vijf naar drie en een half.
‘Ik ga u buiten laten’, zei ik, ‘dan kan ik meteen afsluiten. We liep samen naar de uitgang, zij iets sneller dan normaal, ik iets trager dan gewoonlijk. We kwamen aan de poort die ik wilde openen toen ik voelde dat ze aan mijn mouw trok. Ik draaide me om en staarde in haar diep gegroefde, bedroefde gezicht.
‘Is’t echt meneer? Gaan jullie hier sluiten?’ Ze hief haar armen in de lucht en zei, iets luider dan ik van haar gewoon was: ‘Mijne schoonste sortie van de weke!...’ Ze pakte me opnieuw vast alsof ze nog iets wou zeggen, maar liet toen weer los, haalde een klein, dun zakdoekje uit haar mouw, en depte haar ogen.
Ik opende de poort en ze liep hoofdschuddend, in zichzelf pratend de parking op. Daarna sloot ik snel weer af, geschrokken door de horde mensen die met vragende gezichten kwamen aangeslenterd, en iets leken te versnellen toen ze me zagen.

AFGANG

We zaten met z’n vijven aan de ronde witte keukentafel. We dronken koffie, namen om beurten een Madeleintje en overliepen wat er nog moest gebeuren voor ‘De dag van de Kringloopwinkel’. De vergadering ging door in het kleine kantoor van de teamleidster, boven de infostand, het hart van deze vestiging. De ramen stonden open en het lawaai golfde binnen. Hoewel we ons nog in de voormiddag bevonden, was het rumoerig en druk.
Omdat steeds meer bezoekers de weg naar de winkel vonden, had men enige tijd geleden besloten de inrichting te herzien. Het resulteerde in een volledige opfrissing van het pand. Kassa’s werden uitgebreid of volledig hernieuwd. Productgroepen wisselden van plaats. Muren werden overschilderd. Er kwamen nieuwe binnenwanden en opbergsystemen. Hogere rekken. Gangpaden werden verlegd. Halverwege augustus waren de werken van start gegaan en het zag ernaar uit dat ze over anderhalve week afgerond zouden worden. Ondertussen was de winkel gewoon opengebleven. Het bleek een beproeving voor het personeel, maar we hielden met z'n allen stand en het einde kwam in zicht.
Ook de klanten lieten de chaos niet aan hun hart komen. Slijpmachines, boormachines, wrijfmachines, en de kilo’s stof die dit met zich meebracht... Niets kon hen verjagen. Ze wrongen zich enthousiast tussen kasten, klommen over afgebroken rekken, scharrelden tussen het gerief dat op z’n bestemming wachtte in de bakken. Ze zochten hun weg in deze doolhof en genoten tot onze verbazing zichtbaar van de anarchie en ordeloosheid.

Er klonk een gil.
De teamleidster had het eerdere lawaai genegeerd en was gewoon doorgegaan, maar nu sprong ze overeind en liep naar een van de openstaande ramen om te zien wat er aan de hand was.
‘Stront!’ klonk het van beneden.
‘In het toilet van de klanten?’ Het was niet echt een vraag. Het was ook niet zo vreemd dat het daar weer een boeltje was. Soms leek het wel alsof iemand zich hier kwam wreken voor alle ellende in zijn of haar leven. Het was weliswaar beter geworden sinds je er enkel nog binnen raakte met een stuk van vijftig cent.
Toch kwam er een antwoord: ‘Nee... Hier... In de winkel...’
De teamleidster keek nog eens naar beneden, en sloeg toen een hand voor haar mond. Collectief kwamen we overeind en liepen naar het raam. Vandaar keken we recht de korte gang naar het toilet in. Er liep een spoor van onregelmatige bruine kwakken en klodders de winkel in. Het was duidelijk dat iemand het niet had gehaald. Iemand die heel dringend gemoeten had. Iemand die te laat gemerkt had dat hij/zij zonder muntjes zat.

‘Het moet opgeruimd worden’ zuchtte de teamleidster, hiermee wat we allen vreesden onder woorden brengend. Iedereen zuchtte en we keken bezorgd naast elkaar. Sommigen trokken zich een beetje achteruit, alsof ze verwachtten dat ze daardoor minder opvielen, minder aanwezig waren wanneer de ongelukkige werd aangeduid. Niet dat het veel uitmaakte in deze met tl buizen verlichtte ruimte. Het was ook gewoon een reflex, want dergelijke bevelen werden hier niet gegeven. Het was wachten op een nobel hart. De collega textiel nam de handschoen op.
‘Ik ga’ zei ze, lucht happend alsof ze probeerde om genoeg op te slaan zodat ze daar straks niet hoefde te ademen. Ik nam een stapeltje papieren handdoekjes en liep naar beneden. De grootste schade beperkte zich gelukkig tot het gangetje. Melkchocolade bruine, glanzende kwakken kak - de indrukwekkendste ter grootte van een forse mannenhand - lagen verdeeld over de ruimte. Vormeloze hopen, liefdeloos achtergelaten. Ik had mijn reukzin op weg hier naartoe reeds uitgeschakeld en ademde enkel nog langs de mond. Ondertussen bedekte ik de bruine brij met de handdoekjes, ik stapelde ze op elkaar tot de bovenste niet langer lichtbruin doordrongen kleurden en er daar dan nog enkele bovenop. De collega textiel had zich van handschoenen voorzien, en greep de stapel handdoekjes zo goed mogelijk bij elkaar zodat er niet teveel derrie uit liep terwijl ze ze met een stalen gezicht in een zak propte. ‘Gaat het?’ vroeg ik, maar ze klemde de kaken stevig op elkaar. Nadat ik alle hoopjes drek - niet te geloven dat één mens zoveel stront kon bevatten - had afgedekt, merkte ik dat er nog een spoor van kleine hoopjes verder liep, ter grootte van een oor, een duim, een forse neuskeutel. Droppen drek die een spoor trokken alsof Hans een oplossing had gevonden nu zijn broodkruimels uitgeput waren. Het spoor liep tot de uitgang. Met een handvol papieren handdoekjes viel ik aan, de uiteen gevallen hoop weer samenbrengend als een puzzel maar dan eentje die zich schikte naar de puzzelstukken.

Daarna ging de dag gewoon verder, de collega textiel had ’s middags geen honger maar verder was er maar weinig dat nog wees op datgene waarmee we te maken hadden gehad: het onderste uit de mensenkan. In de namiddag maakten we er weeral grappen over, en ik begon te geloven dat ik het voorval bij kon zetten in mijn shitmomenten galerij – tot een van de medewerkers me bleek weggetrokken zei dat er op de parking nog een en ander te vinden was. Het voelde als een straf voor mijn roekeloze optimisme. Ik besloot er zo snel mogelijk komaf mee te maken. Gewapend met nog meer papieren handdoekjes, een grote zak en een paar stevige latexhandschoenen begaf ik me zo onopvallend mogelijk naar buiten. Het laatste wat je wil zijn pottenkijkers bij een dergelijke actie. Ik speurde de parking af, en vond uiteindelijk wat ik zocht. Daar lag het laatste hoopje, naast een paar platgetrapte schoenen en een kledingstuk, alsof de inzittende uit schaamte ineens tot stof en as was vergaan. Of over spectaculaire verplaatsingsmogelijkheden beschikte wanneer de grond hem of haar te bruin onder de voeten werd. Ik bedekte de excrementen met een stapel handdoekjes en greep in het ijle. De weerstand, die geen weerstand was, en de duistere pudding die uit de handdoekjes droop maar allesbehalve pudding was, zorgden ervoor dat ik moest wegkijken om niet te kokhalzen. Ik stopte ook de schoenen en het kledingstuk in de zak. Een lichtbruine plek op de tarmac was alles wat overbleef van wat zich hier had afgespeeld.

Ik weet dat de kans uiterst klein is dat de ongelukkige die zich zo bloot uit de voeten moest maken, dit te lezen krijgt. Maar mocht hij of zij (schoenen: maat 38) deze woorden toch onder ogen krijgen, weet dan dat geen enkele medewerker van de Kringloopwinkel hier, iets heeft gezien. Verder wil ik beklemtonen, hand op het hart, dat we de camerabeelden niet hebben geraadpleegd. Want hoe erg het ook was om na u te moeten komen, ik had niet graag in uw schoenen gestaan en ik hoop dat uw ervaring me gespaard mag blijven. En tot slot wil ik nog even vermelden dat u nog steeds van harte welkom bent in de Kringloopwinkel. Er alleen rekening mee houden dat u de poort naar de grot van Ali Baba enkel open krijgt met een stuk van vijftig cent. Omwisselen kan aan de Infobalie.

MOA JULIE OALYK!

‘Moi, m appelle Julie’ zei ze
t wos in n cafeetje
woa da t r uptreedns giengn zyn
Ze wos mé de groep mee
van wie da ze n hitje up de radio speeldn
moa z oarde die muziek ny géern
en ze zat eur te verveeln


Zeevntien joar, snell, mé lange béenn
groate groene n oogn, bloend oar
en oales wos goe verdéeld in eur vel
Z oenk an me lippen
en ze zwéeg géen secoende
en ik spreke moa n bitje Frans
en zy koste mé moeite Vlams

En ommédekée kwam ze dichte
en eurne moend viel oopn;
een kléen, fyn toengske
kwam binn en zette ne slown in
De wéreld zakte weg
en k begoste te zweevn

En t deurde n poar secoenn
voa da k were koste peizn
en k sproenge van myn krukke
binst da k riepe: ‘Moa... Julie... oalyk!...’
En mé die bléeke groene oogn
kéek ze noa my, diepe gekwetst
en bedroogn...

Moa Julie oalyk!...

‘Orte kée Julie,
k viene joe n vrée skoan meiske
en k zyn zeker da j t verre goa bringn
want kée nog noais zoa goe mé n twien
kunn klappn wok oal ku j gy géen Vlams
en spreke k ik mé moeite Frans’ -
‘Mais mois aussi’ zei ze, ‘mois aussi!’ -

‘Moa t kan ny zyn’, zeie k, ‘k éen n lief,
je suis avec quelqu'un!’
Ge zoe peizn da da d indruk makt,
moa ze kéek roend en ze vroeg:
‘Ou? Ou est ta copine?’

En ze lei ne oarme roend myn nekke,
kéek g obcedeerd noa myne moend
en doa wos da toengske were
da van oales dei voe binn te groakn
en k moeste k ik toch oasme pakkn?

T moe t r oalsan omme doen,
en t koste echt ny slichter passn
Oal is t da k éegluk ny mochte kloagn:
ka n twien da k géern zoage
en die my géern zag,
en zukke diengn doe j ton olyk ny?
(En doaby: t liep ier vul mé moatn
van eur en my!)

Moa Julie olyk!...

Achter t uptreedn zoage k
Julie noa my wyzn
en oe da ze n twuk
in dien bassist z n oare zei,
en je wos an t zoekn 
moa j a my nog ny gevoenn

En kée my ton,
toe da ze weg woarn,
weggestookn
tussn oal da volk
en in n oekske
stille g oenn...

Nu, t is roar uk nog an Julie peize -
buutn de kéern da k my verveeln
en da ze da hitje nog ne kée
up de radio speeln
 

SLYK

In t stad is oales plat
T is beetre da j te lande weunt,
en nu en ton moe spriengn
over nen dyk

Tis goed voe j ne fysiek
En ge verskiet wok ny zoa rap
uj ton ne kée toet an joen ienkels
zakt in t slyk

MET BUSMINS IN DE TUIN DER LUSTEN

Ik werd wakker en zag de blauwe lucht die door het raampje viel van het vakantiehuis in Wijtschate. We ontbeten samen met onze ‘Vrienden van het Heuvelland’ en keerden terug naar huis. Het was windstil en in de blauwe lucht zag je fijne witte strepen en plekken, kleine, subtiele toetsen, poëtisch en abstract. Thuis gekomen maakte ik me klaar en vertrok opnieuw, nu naar ‘de tuin der lusten’ waar we in de late namiddag twee maal mochten aantreden met Busmins. Frank had een rustige grijze dag voorspeld, maar het was blauw, het bleef blauw en bleek bij aankomst vol ambiance!
Het werd geen onverdeeld succes. Iemand zei me: ‘jullie spelen een huismatch’, maar we hadden onze tegenstanders nog niet gezien. Die bleken te bestaan uit een onhandige ligging van ons carravanneke net naast een verbindingsweg waar doorlopend een grote stroom passanten langs moest, en een onaangepaste muzikale ondersteuning: We stonden niet tussen de speakers, die stonden rond de dj set, en er waren geen monitors waardoor we onszelf niet konden horen. Verder waren er geen voorzieningen om piano en accordeon te versterken. Dit lag allemaal vooral aan een wat gebrekkige communicatie waar wij ook deel van uit maakten. Dankzij dit alles sloten we, na enkele keren volledig de mist te zijn ingegaan, de eerste set vervroegd af, met een gevoel van onbehagen, machteloos en onvoldaan. Een beetje ongelukkig, zeg maar.

Foto: Peter Carly
We beseften: de tweede set zou erop of erover zijn. Maar de stroom passanten viel langzaam stil, het terras zat vol met van de mooie vooravond genietende mensen, al dan niet met een La Trappe voor hun neus, en Bram en Wim van de Spil haalden alles uit de kast om het maximale uit de beperkte middelen te halen waarmee we het moesten doen. En we gingen ervoor. De ontvangst van piano en accordeon bleven nog steeds beperkt tot de voorste rijen maar met de rest bereikten we het hele plein, we hoorden onszelf en hadden vanaf het eerste nummer het publiek mee, met als hoogtepunt de politie die ongewild mee figureerde tijdens ‘Parkeerwachtre’... Je kunt gerust stellen dat we in het tweede deel van deze wedstrijd voortdurend in balbezit waren! Iedereen bedankt voor t enthousiasme, de fijne reacties achteraf en MERCI!

T IS NY

T is ny omdat t bewolkt is
dat de zunne ny skynt

woensdag 16 september 2015

NEESTE KEE

Oal sedert n éeste kée da k mé myne koozne
lans de Combi liepe, woare k betoverd
Boovn de deure zat r n vinsterke, da noa binn oopngeklapt stoend
Loatr bléek da da de rookofzuuginstalloasje wos

Bob Marleys ‘Natural Mystic’ woei
in n rookerige wolke noa my deur da gat
K gienge nog ny véel uut, en ka nog noais muziek
van Bob Marley in ne café hoard,
k loate voarn up ne zoaterdagoavnd
T makte da k oales da myne koozn gezeid a
over diene café up slag vergeetn woare

We passeerdn ier geregeld u w uutgiengn,
u we gedoan an mé bieljartn in de Londres en
w oenderboane woarn noa n Divas (woa da t n boas ne kée
n t shirt van n joenk meiske, zyn lief peise k, omoage dei;
ze droei mé eur oogn binst dat r twée andoenluk witte tetjes
voan dag sproengn, d éeste da k van dichte zoage)
moa voe zyne kop ny da t n ier noa binn gienk goan
T wos n vuul kot woa da ze vochtn,
en woa da t wemelde van de hippies en de wieties
Loatr zoe blykn da t n oenderd procent gelyk a,
je wos zels nog t een en t ander vergeetn

Ge moe weetn van woa da k komme:
Zarrn, tussn Stoan en Werkn
K zyn doa noa skoale gewist, en doa weundn myn moatn
In Zarrn aj n poar dagluchtcafées en de Riva
In Zarrn wos t r ny véle te doen

Up zoaterdagoavnd zoate k by ne boerezeune -
myne beste moat die twée joar oeder wos -
van t hof ténn n slag tegenover tuuznd
in zyne slapkoamer te luustern noa de ploatn van z n broere
The Sound, J.J. Cale, Neil Young...
binst da w stréekbiern proefdn
Poasbier... Oerbier... N dulle teeve...
Biekan héel de wéreld gienk oopn in diene koamre

Kort achter myn geboarte zyn myn oeders veruusd;
in n vloage van romantiek éen z in Zarrn n uus gekocht
Van d éne geméente noa d andre
Myn moeder éet r éegluk noais géern geweund
ze kende d r nymand en ze koste ny weg
U me voadre zessndertig wos éet zyne néestn noto gekocht
Je dromde van ne witn Mercedes, moa je kocht ne witte Ford Escort
Doarachtre giengn w oale zundagachternoene noa de mémés
en de pépés lans moeder en lans voaders kant
Ze weunden neevnst mekoar

Lik voe r oaleman wos t wok voe myn n oeders
ne héle zoektocht, en achter véel joarn zyn z uut mekoar gegoan
Wieder veruusdn mé moeder mée noa Roesloare
weg van da boeregat

Moa zels toen da w in Roesloare weundn
wos t nog oalsan ne verre stad,
oaléne n bitje klinder nu, en k miste myne moat
K werkte in ne spinnery, en voe de réste zoate k in myne koamre
noa muuziek te luustern, of te leezn in ne boek
Héel myn weekends zoate k ik doa
Soms koste k n twuk oorn in de verte, n twuk die ny
by de muziek paste en toen dak t geluud n bitje stilder zette,
bléek ut myn moeder te zyn die noa boovn riep:
Of da k wére héeln n oavnd t uus gienge zittn

Ier woare k vrimde en k wiste nog ny woa noartoe
en ténn de reeke begoste k mee te goan
mé myne koozne die eevn oed wos lik ik
en ier oal héel z n leevn weunde
We kwoam goed oovréen oal woarn we styf verskillnd
Je kwam my oaln mé de velo en uuzne néeste post
wos de Vagant woa da w Pale-Ale s droenkn,
n bier dat zels ton oal lange uut de mode wos
Ze droaidn doar oalsan kutmuziek, méest uutn top dertig
woa da k oal héel de weke moestn noa ortn up t werk
Vandoa giengn we noa n Bistro:
ABC, Duran Duran, Spandau Ballet, Ultravox, OMD enzovoars,
oal dien n ofgezoagde dei da j nu héle doagn up Joe Fm oart,
of MNM, of Nostalgie; ge zoed oalichte vergeetn
da ze vandoage nog nieuwe muziek moakn
Middn in nacht passeerde ‘Jukebox Baby' van Alain Vega,
k goa die vint doavoarn héel myn leevn dankboar bluuvn,
en up ne kée viele k byna van myne stoel toen da ze
'Girlfriend In A Coma' droein van The Smiths,
k peizn nog ookn dat n misse wos
Loatr die n oavnd zoe k, achter n poar whiskey's
up oal da bier, neevnst de wc pot in kooma voaln

Moa da wos uutzoenderluk,
kée voa kée oalden w uuze velos up en réedn sliengernd
noa t begun van t Géetepark woa da w d er oal ryn of sproengn
en z in de gravee lietn voaln binst da we de doenkerte in waggelden
U kée da w uut skiensel van de stroatluchtn woarn
liepn w elk oal ne kant van da weegeltje tussn de struukn
en stoakn ne vienger in uus kele toet da t r oal uut lag,
pisten doarachter nog ne kée uut oale geweld teegn ne boam
en réen ton noa ruus voe r uuzne koater uut te sloapn

Moa nu wos myne koozne ziek -
t moest oal erg zyn dat n doavoarn tuus bléef -
en k a géen goeste voe oalene in die upgefokte
soaie cafees te goan zittn mé nymand voe teegn te zéevern
en woa da k ozoa oal ny up myn gemak woare
Moa oalist da myn moeder da weeroal géestig
begoste te vienn da k n kée n weekend tuus bléeve
kittelde myn gat de zundagoavnd zodoanig
da k olyk nog n stapke gienge zettn
Ka ommédekée n idee gekreegn
woa da k nog noartoe koste

K stoake de deure oopn
In n Bistro of in de Vagant droaidn ton oal de koppn
voe te zien wuk da t r nu wére up de wéegskoale lag
moar ier wos t r nowluks bewégienge,
t wos moa Obelix die z ne kop up efte
en up slag wére nere lei
Ge koste ier binn komm, noa n toog loopn, en were
noa buutn goan, géne mins die joe gezien a
Véel volk zat r ny, moa ja, woa wel? t wos zundagoavnd
N toog wos ne groate rechtoek die teegn ne meur stoend
en woa da j an de drie kantn die over woarn koste zittn
D r achter aj ne gank mé ne trap noa boovn
mé beneen n deure die noa binn oopn stoend gedroaid
De meur die oal de kant van t roam zat
wos beklid mé rekkn woarup dat t r gloazn stoenn
en teegn n andern meur stoend n discobar

Achter n toog liep t r ne vint mé twée groate ringn
in ze rechteroare en tatoewoazjn up z n oarms,
in dien n tyd wos da nog n zeldzoamheid
J a lank oar in ne stéert en ne ferme board
Zoender da k n twuk gezeid a,
zette ne ne Palm voa me neuze;
‘Verkéerd geskoenkn’ zei t ne, ‘of meug je géen Palm?’

K a da nog noais gedroenkn moa mét t skuum
up me lippe knikte k oastig van ja
Roendom roend zoatn d r minsn moa t minst oal de kant
woa dat n dj muziek stoend te droain,
en die héekn an t babbeln wos mé n twien en
over en t were liep mé n ploate voe uutleg te geevn
D r stoenn twée pick-ups, van die Technics
woa da dj s ton oal by zwéerdn, en up twée skroagn lag t r
n binnedeure en doarup de bakkn mé ploatn
K erkende ‘Deja Vu’ van Crosby, Stills, Nash & Young
‘Paris 1919’ van John Cale, ‘New Boots And Panties’ van Ian Dury
‘Rock n Roll Animal’ van Lou Reed, en ‘LA Woman’ van de Doors
Myn erte klopte toet in myn kele van t verskot;
ne café woa da z echte muziek droein!
Den dj gienk zoa up in z n lesse geevn dat n ny koste wachtn
toet dat n nummer tenn wos en verlei geweune de n oarme
up de ploate voe noa n ander fragment te luustern
Nu en ton danste de noalde doa by over de groevn
en kwam ter n lank skerp geluud uut de boxn
juste lik of da n twie oalekére héeln n oavnd in twéen skeurde
en woavan da j helegans in innevlées kwam

Ommédekée a de barman d r genoeg van,
en oal vloekn en tiern liep n noa dj, gaf m mé de buutekant
van z n and ne lap teegn z n oarn, en je riep:
‘Ge meug joene boel ier toope skartn en gée verdomme
twée minuutn voe te moakn da j weg zyt!’
Wit lik n lyk stak de joengne oal zyn tuug in zyn tasse
en liep noa de deure, zyne moat boegeerde ny
en bléef wok achter dat n weg wos, up zyn gemak an n toog zittn
De barman wos nog ookn an t vloekn, nu méer in zyn eign
lik ne dunder die gepasseerd is,
moa die nog n bitje rommelt in de verte,
‘en ge moet ier godverdomme oales zelve doen!’
K bestelde nog ne Palm

Toen da de barman voa my stoend
koste k ommédekée myne moend ny oenn,
‘Ut goed is, wille k ik wel n bitje muziek droain...’
moa méer koste k ny zeggn wan je béet byna myn neuze of,
‘Pas up é veugle, ge meug ne kée probeern
moa uj begunt te moasn kryg je ne skip
oender je gat, rechte noa de deure!’
K liepe noa de muziekinstalloasje en k leije mé knikknde knien
t éeste ploatje up da k in de Combi zoe droain,
'Kimberly' van Patti Smith

Nu en ton kwam ne n Palmke by my zettn
K zoage em gereegeld oversyts kykn mé spléetoogskes -
nantoek up zyn skoere - binst dat n an zyne board trok
en ten lange latste kwam n zeggn da k mochte stoppn
dat n gienk sluutn
‘En vriedag, eej vriedag tyd voe te droain?
Achter skoale lop dat ier oalsan vul
en kée nog ginne dj gevoenn...’

K moeste d r géen secoende over peizn, en zot content
réek noar uus, oal an t regleern wuk da k
die n oavnd oalemoale gienge droain
K a myn plekske gevoenn

Kée noais mée mé myne koozne uut gewist

DEMM!

De trings stoppn ny in t station
woa da k ik wachte,
en d otobuuzn passeern ny
an de halte woa da k ik stoa

NE N OEDERWETSN WIENTERNACHT

T is zukne n echtn, oederwetsn wienternacht!
Veugels bevriezn en voaln van de droadn
T is n bitje gesneeuwd moa ny genoeg voe te skien
t middn de peloeze krakt t ges soms in drien
moa géen katte te zien en géne n oend die bast;
miskien liggn ze binn by de stoove
miskien kykn ze noa ne filme up dien n bak
En t is pertank zukne n echtn, oederwetsn wienternacht!


Veugels bevriezn en voaln van de droadn
In t weerbericht klappn ze van min viftien groadn
t is middn in nacht en oales licht t up
moa oe verre da j wok kykt, géen katte te zien

T is zukne n echtn, oederwetsn wienternacht!
Veugels bevriezn en voaln van de droadn
ze voaln in t ges en ze breekn in twéen
ut gevroorn is, lykt oales van glas
en ze breekn in twéen, in drien, of in viern
T is echt, zukne n echtn, oederwetsn wienternacht!
Wos t méer gesnéeuwd, ton kost je zels skien

Oales is kloarder ut t vriest
moa géen katte te zien en géne n oend die bast
miskien kykn ze noa ne filme up dien bak,
ne stokoede filme up zukne fletskrien!

Ge vroagt joe of woarom ze by de stoove willn zittn
eindeluk ne n oederwetsn nacht en t vriest dat t krakt
moa wuk doe j wok buutn, buutn loopn up t ges
woa da j mé je voetn in zakt en oestn en bassn

T voalt noa beneen en t brikt in twéen
binst dat t ges krakt en t kruupt tussn joen téen
T is zukne n echtn, oederwetsn wienternacht!

Géen katte te zien en géen n oend die bast
miskien droain ze wel ne kerstfilme up dien bak
miskien droain ze wel ne filme woarin da t zomert!
Moa zoe n ze doadeure gelukkuger zyn?
Deur binn te zittn en te kykn noa de zunne die skynt,
dan deur buutn te loopn up ges da krakt en kruupt
tussn joen téen up ne oederwetsn wienternacht?
Zukne n echtn, oederwetsn wienternacht?
Oales ziet r zoa zochte uut, moa eegluk is t ard

En gie zit i j ne piezjama te kykn noa dien n bak
ne stokoede filme up joene fletskrien
moa éegluk zoe j buutn moetn zyn,
buutn, ier buutn, ier buutn by my

ALLOO

Merci da j wilt ortn noa my
tis oal lange da k ier géern ne kée
mé n twie over zoe willn babbeln
Moa k vinne da vrée ambetant
voe doamee voa n dag te komm
En éegluk is t n twodde...
K weete wel da da erg is...
Moa tis ny da k ik doa oalsan mée bezig zyn
In t héle ny zels, t zyn perioodn da k d r zels ny an peise!
Moa ton, ton komt da ommédekée were
Ozoa up n moment da j t éegluk oal vergeetn wos
En t is lik ne n oamre die up joen oofd sloat
Ge kryg t doa ne slag van, ge zyt t r ny wel van
en da kan doagn... weekn... noazindern


En ton passeert da were, oale kere
moa van dizze kée ny, nu bluuf da in myn oofd speeln
k stoa doa mée up en k goa doa mee goan sloapn
en k ee da oal ne kée teegn gekomm da t ny passeerde
En k ee ton zels tuus gezeetn van me werk
K koste my ny mée concentreern
En k ee ton mé myne voet oender n pallette gezeetn
en myne chef kwam t doa héel tenn van

En je zei da k ny mée mochte wére komm
voa da t hélegans gedoan wos
en k ee ton zes moandn tuus gezeetn
n docteur ee ton zels gezeit da k d r moeste
reekninge mee oendn da t koste zyn
da k gienge binn moetn voe n poar moandn
omdat n zei da da van die dingn zyn
woa da j héel leevn kun mee worsteln
woa da j noais mée van of grakt
uj d r ny suboart achter kiekt

Moa dadde ee k ton ny gedoan
omda... omda...
Uk k ik da vroeger oarde van n twyn peisde k oalsan:
ja, were éen die n poar moandn
konzjee goa pakkn up myn kostn...
Moa nu... nu wete k lik ny mée...
Wuk peise gie?...
Alloo? Oar je my nog?
Alloo? Is t r doa n twien?
Alloo?

Alloooo!

SPEELGOED

Over een kwartiertje sloot de Kringloopwinkel. Het was opnieuw zo’n drukkend warme dag geworden waarmee deze zomer de eindejaarslijstjes wel moest halen als voorlopige zomer van de eeuw. Ik had Faisal, een van de magazijniers, in de loop van de namiddag gevraagd om nog enkele reeds geprijsde bakken speelgoed uit te zetten. Ik zag dat ze nog steeds in de speelgoedafdeling stonden. Enkel de bovenste bak was leeggemaakt. Ik kon niet klagen over Faisal, hij had zijn best gedaan die dag en ik besloot de rekken dan maar zelf aan te vullen met de rest van het materiaal. Faisal kwam aangelopen.
‘Sorry sorry, Rino’, mompelde hij, nam wat speelgoed uit een bak en reikte het me aan.
‘Zet maar uit’ zei ik.
‘Maar ik weet niet waar ik het moet zetten!’ zei hij, er klonk ergernis in zijn stem. Hij had in die paar jaar die hij hier was verbazend goed Nederlands leren spreken.
‘Ik weet dat het je afdeling niet is, maar je zou kunnen beginnen met de rekken eens te overlopen om na te gaan hoe de onderverdeling is.’ Ik toonde hem waar de puzzels bijeen stonden, de autootjes, de poppen en de gezelschapsspelletjes. De manden met strandspeeltjes en tuinspeelgoed. Poppenhuizen. Knikkers.
‘Gewoon eens goed kijken’ zei ik.
‘Maar Rino’ zei hij moedeloos, ‘ik ken niets van speelgoed, ik heb nooit speelgoed gehad. Bij ons was er alleen maar oorlog, altijd oorlog...’
Daar stond ik dan. Ik vroeg hem of hij nog broers of zussen had. Hij bleek een jongere broer te hebben. Zijn vader was gestorven toen hij op weg naar zijn werk op een mijn liep, maar zijn moeder leefde nog.
‘Komt je broer ook naar hier?’ vroeg ik.
‘Hij kan niet, hij moet voor mama zorgen. Toen papa stierf is ze ziek geworden van verdriet’. Tranen welden in zijn ogen, die hij met zijn mouw wegveegde.
‘En mama wil niet weg uit Afghanistan’.

woensdag 26 augustus 2015

NEEMLE

Oentspant joe moa,
mak het joe gemakkeluk
doe gerust n bitje of en zet joe nere,
oend joe ny in;
ge moe ny benauld zyn
oaleman komt ier voarby
oales éek k ik oal gezien
En oal stoa je héel vanboovn
of oal zit je héel oaloendre:
ze zyn ier oal gelyk


Stel t ny uut, kom moar of
voa da j der spyt van krygt,
ge voel joe verlicht, n héel stik beetre
u j ier buutn komt
Soms gebeurn d r miroakels
doaziek komm ze toe
biechtn oales up, smytn t r uut
en achter twée minuutn zyn ze geneezn
Ier kuj ny feikn,
Ier kuj oalene moa jezelvn zyn

Soms is myn deure geslootn
moa ge moe noais wanhoopn,
oaléne n bitje up joen tann bytn
Lat joe maniertjes moa achterwege
ier kuj géen tootn trekkn
en is t vele of byna nytn da j gift
ik zyn content mé wuk da k krygn
Antoet: gelyk woa da j zyt
in ieder uus is t r n plekske
woa da j tuus zyt

Gif joe over, lat joe goan,
ik éen nog noais n twie geweigerd;
ge kun joe ny voorstelln
wuk da k ik ier ollemoale zie
moar ik veroardele ny oal wete k
da j diepe vanbinn nere kykt up my
moa oalekére kéer je were
en soms voal je up joen knien voa my
omhels je my
by da je wilt of ny

SAMMY

De conciërge bleek een gepensioneerde Nederlander die na de dood van zijn vrouw, een jeugdliefde, naar Parijs uitgeweken was. Hij werd vergezeld door zijn hond, een oude Maltezer - en nog iets - mannetje, Sammy. Ze kwamen elke zomer net voor de vakantie aan bij het landelijk gelegen huisje met zwembad in het hartje van Bourgondië en een goeie drie maanden later, nadat de laatste toeristen verdwenen waren, werd alles opnieuw vergrendeld en vertrokken ze weer. De conciërge deed er al meer dan dertig jaar het onderhoud en ontving de gasten. Sammy, ondanks zijn leeftijd immer speels en kwiek, was entertainer van dienst en hield de boel in de gaten.

De eigenares, een stokoude Parisienne die de eerste wereldoorlog nog had meegemaakt, trok zich al decennialang niets meer van haar buitenverblijf aan. Ze kon op beide oren slapen; de boomlange Nederlander beheerde het domein alsof het het zijne was. Na aankomst begon hij een grote schoonmaak in het huis en in de tuin. Eens er gasten waren hield hij zich gedeisd maar hij bleef bezig. Het soort man die overdag iets moest uitrichten om te kunnen genieten van de avondlijke rust.
Nu was de conciërge discreet aan het werk in de tuin.
De zomer was op zijn hoogtepunt en we bevonden ons in een aanhoudende hittegolf waardoor het leek alsof de wereld stilgevallen was. Halverwege de namiddag, pendelend tussen het zwembad en het huis zag ik op de binnenkoer dat het portier van de oude Renault Express aan chauffeurszijde open stond. Sammy staarde met een verbazend lange bungelende tong vanuit de schaduw naar me. Hij lag op het voetmatje voor de pedalen.

Toen ik de conciërge passeerde zei ik hem dat de Maltezer in z’n wagen lag.
“Ja, typisch Sammy” grinnikte hij. “Zelfs met deze hitte... Dat doet ie nou altijd als ik het portier open laat. Alsof hij bang is dat ik hem zal vergeten wanneer ik vertrek. Ook al ben ik hem nog nooit vergeten.”
Hij lichtte zijn pet op, wiste het zweet van zijn kalende voorhoofd en aanschouwde zijn snoeiwerk.
“Nou, telkens ik wegrijd om snel iets te halen en hij niet mee is, denkt hij misschien dat hij achtergelaten is. Zie je, ik heb hem als jonge hond uit het asiel gehaald. Afgaand op de botstructuur schatte de dierenarts hem destijds nog geen jaar oud. In het asiel namen ze aan dat hij - met de vakantie voor de deur - uit een wagen was gezet. Misschien is hij nog steeds bevreesd dat het hem op een dag opnieuw overkomt...
Jah” zuchtte de conciërge, “hij is mijn beste vriend, en we wonen al dertien jaar samen maar ik heb er nog steeds het raden naar wat er omgaat in dat koppie...”

HADDOCK

Lange geleen da j de zée nog ee gedoan?
Da j mé je voetn in t woater é gestoan?
De zée roept en pakt wuk da ze kan
een muuze of n skip mé viftienoenderd man


Ge zyt t gewend, ge kent joen boane
en g ant ny of van ne kruuw of ne ploeg
moa ge ken ze en ge wit: z ee noais genoeg;
zoe j nog ne kée up t woater durven goan?

De zeiln stoan skoane strak
binst dat de zunne troage zakt,
en ge stoa doa héel ollene mé j n andn an t steur
de verte te peiln van oender n ofdak;
de storme die doa in de lucht angt...
Nytn is nu zeker, en nog minst van oal
da j were tuus gerakt

Kapiting, dag en nacht up ne boat
oaveroal woater, de zée is te groat
moa gelukkeluk eej n kompas
die joe leidt toet in t sas

Néeste kée woar je benoold
moa t spel ée joe noais bedroogn,
en de sterrn éen noais teegn joe geloogn,
t is moa up t land da j gy verdoolt

De zeiln stoan skoane strak
binst dat de zunne troage zakt,
en ge stoa doa héel ollene mé j n andn an t steur
de verte te peiln van oender n ofdak;
de storme die doa in de lucht angt...
Nytn is nu zeker, en nog minst van oal
da j were tuus gerakt

VAN STOF KRYG JE DUST...

MISEERJE

Minsn die d r in t leevn
ozoa oal ny in sloagn
voe t géestig te moakn
moe j teegn oenn
u ze n féeste willn geevn

BUSMINS: 'IS T NOG VERRE?'


donderdag 6 augustus 2015

T JUUSTE MOMENT

Ge moet t juuste moment ofwachtn
voe ne foto te trekkn
zeggn ze,
moa uj ne foto trekt
up t juuste moment
mis je t moment

TOANE

Moej nu ne kée n twoa weetn!
K woare an t ryn mé n oto
en ommédekée oalt
zukne n indeluksn jéep my in,
en die vint kykt overzyds
mé ne woanzinnign blik
in n uutgemergeld oanzichte
voa dat n goaze gift en voaruut vliegt
en t wos héel Toane!


WOS MY DA VERSKIETN!

Byzoenderluk omda Tone gene jéep ée,
en doaby, j is oal bykans zes joar doad...
Moa t dei verdomme deugd
van em were te zien

En j is nog géen oar veranderd!

OBELIX

In de Combi liep t r wok ne noend roend,
Obilix, de bouvier van Sirre
D r woarn spoarn van andre rassn
moa ge kost r moejluk joene vienger up leggn
N uutkomst wos n vintje die,
ut n up z n achterpootn stoend
verre ne meter t jeevntig ooge kwam

Ut n n twien voa n éeste kée zag
wos n oalsan n bitje weigerachtig
Je stoend joe n ende te bezien,
lik of dat n wilde weetn
wuk n vlées dat n in de kupe ad
Ton droei t n em
en gienk n twoasn in ne n oek of n gat liggn
Mé Obelix kost je noais
mé zekereid zeggn woa da j stoend
T wos zeekre ne minskekenner,
moa k moete d erby zeggn
dat n volgens my
géen oal te groa gedacht ad van de minsn

Ut n joe n poar kéern a gezien
koste t zyn dat n bitje enthousiaster wier
u j binn kwam, oal ist da j Obelix
oal goe moeste kenn voe te kunn zien
D r woarn wok ny véel minsn
woa dat n moat mée wos
K a dikkens n indruk
dat nt t nog méest van oal
voe van die oedere, versnuusterde tiepn ad

T is ne n oengeskreevn nateurwet
da oendeliefebbers voaln voe ne noend
dy qua uuterlukke trekkn by under past
Obilix mé zyn eignzinnige karaktre
en oal die klittn in z n oar
paste perfect by Sirre

Zjuste moa ut n echt vrée welgezind wos,
kwam ne goe n dag zeggn,
en zag je dat n d ermee gediend wos
da j zyne rugge stréelde,
tenminste,
ut t ny te lange deurde

Je wos grysbruun,
oal ist da w noais mée goan kunn bewyzn
of dat da zyn echte kleur wos
K voele nog oakn oe da myn andn plaktn
uj em over zyne topegefakte kop of rugge wréef
Vrée stofoasje,
biena lik n soarte hars die ton an je n andn ieng,
en da j d r ollene mé véel zéepe were of kréeg

Up éen van die lange, skoane oavns
woarup da olleman verre up t zelste moment
droenke begostn te komm,
en t café in een wolke van euforie
en andre diengn léek up te stygn,
wos Obelix dikkns lik nog n éenigstn
normoaln die d r zat
In zyn groate zworte oogn
kost j up zukn moment vervelinge
en compasje leezn,
en ut n d r écht ny mée teegn koste,
gieng n an de deure stoan
en je blafte ton éne kée kort moa luwe
Ad Obelix moetn kunn babbeln,
t gienk ne noend
van ny véel woordn gewist zyn
Ut r nymand reagéerde - lik oalsan -
riep Sirre van boovn noa beneen
of van héeln n andern kant,
ut t r ton echt ne kée nymand
de deure oopn koste doen voe zyne noend

T wos ny roar da t n oalene up wandel gienk
Je droeg n sjoaltje woarup da
z ne noame stoend
en je makte héele wandeliengn deur t stad
De poliesje kende em en liet n loopn
Voa dat n de boane overstak
kéek n ne kée lienks en reks
en an de luchtn wachtte ne toet dat t groene wos
Up ne kée,
k woare in myne noto an t anschuuvn
an t begun van de Zuudstroate,
oarde k ommédekée ne nindluksn buus neevnst my
en doa stoend ne, rechte teegn myn deure
K deie t ruutje oopn
en k stréelde em ne kée over zyne machtige kop
woarachter da t n em wére
up zyn voarpoatn liet voaln
en zyn wandelienge vodder zette

T wos lik dat n Roeseloare up z nen duum kende
Sirre zei ne kée dat r n poar zusters van Obelix
in t roende weundn woa dat n geregeld
oalene up visite gienk
N andre plekke woa dat n dikkenst kwam
wos friteure Moniek, woa dat n ton n frietje at
Ne kée te moande gienk Sirre
zyn rekenienge goan betoaln
En t wos ne noend mé humor;
k zoage em ne kée over t Stoasjepling loopn,
rechte noa n oedere madam
Ze droeg twée vulle zakkn van n Unic
die ze liet voaln ut Obelix byna by eur wos,
en ze sloegn kruustéekn en eur andn voar eur oanzichte
En ton liep Obelix mé n groate booge roend eur

Obelix wos n déel van de Combi
zjuuste lik of da Sirre n déel van de Combi wos
Ge zoe kunn zeggn dat de café deur Obelix
zels n extra diemensje kréeg
Uj in de shit zat kostje tenn de reke
oalsan nog ne kée mé Obelix klappn
T is ny da t n ookn goeste at voe te luustern
moa ut ny te lange deurde
en ut ny ookn de zelste vertellienge wos,
en ny de zoaveelste kée van n oavnd,
wilde ne wel ne kée luustern
En t voardéel van Obelix wos
dat n noais n twuk deure zei

Moa ge mocht m ny te lange stréeln
uj d er teegn klapte,
want ton gienk n bitje vodder zittn
J ad de peste an flémers en zéevre
en genoeg mé z n eign mieseerje

POAIN

Helegans geneezn ku k nyt
en doa is t r ny vele an te doen
moa k kunne mezelvn wel poain

k moete oalene moa
beseffn da j noais mée werekomt
en mezelvn doamee verzoenn

BESCHEETN

K woare an t wandeln mé Toets en k moeste peizn
an ne kée up Watou, oal n héel ende geleen
N tyde da Claus d r voarn zorgde dat de terrasse
van T Hommelhof groate klasse uutstroalde...
T wos ne vrée skoan n dag en k stoene
n twoasn by ne boam t ortn noa nen dichter
die vanuut de kruune mé n plechtige stemme
up zyn gemak héle reekn voarn las


Vanuut myne n éne n ooghoek zoage k twée wuvekes -
elk n roas-grysde pérmenante -
dichter komn, mé kléene stapkes, oarme in oarme
K concentreerde my were up miene n boam,
en ton oarde k d éne teegn d andre feezeln:
‘Déen ken t r van wei!’,
en ze skuufelde lichtjes tussn eur tann

K besefte da k doa verzekers wel n bitje
bescheetn stoene: pieleboet rechte,
mé myne n éne n oarme gekruust
en mé da t and de elletuute
van myne n andre n oarme vastoend,
zodoanig da k mé m n ander and
myne kinne koste stuttn

Toch woare k mé de slag in me gat gebeetn,
en nog ny weetnd wuk dak gienge werezeggn
droeie k my oliek - want k koste dat toch ozoa ny loatn -
en ton zoage k oe da ze t oveke van ne beweuner
doa vlak by an t bewoendern woarn;
t ges skoane gemillimeterd, diep groene
(géen roste spriete te ziene)
en overoal eevn lang...