Als je Wetteren vanaf de snelweg binnen rijdt, lijkt het alsof je de wereld achter je laat. Tenminste, dat was wat wij ervaarden.
We moesten die avond met Busmins spelen in ‘’t Gedacht’, een bruine kroeg op de markt.
Het was de eerste keer dat we ons buiten de West-Vlaamse taalgrenzen riskeerden. Het was ook de eerste keer dat we in een café stonden. Op straat, in zaaltjes, op festivalletjes en pleintjes maar nog niet eerder in een kroeg. Het verbaasde ons toen het tot ons doordrong. Twee premières dus.
Het was een stralende zondag, en met zestien graden veel te warm voor de eerste november; wie naar het kerkhof moet, wil kunnen schuilen in dikke jassen.
We hadden het materiaal ingeladen - die buffetpiano is lichamelijk toch altijd alles kortsluiten en het onderste uit de kan halen om dat met z’n tweeën in de Transit te krijgen - maar voor de rest valt zo’n Busminsverhuis best mee. We reden Wetteren dus iets na zestien uur binnen en de gps loodste ons tot op de markt. ‘‘t Gedacht’ bleek een fijne, bruine kroeg waar J.J. Cale ons welkom heette. Die goeie, ouwe J.J.: als een koppige grootvader waar de houtkachel altijd brandt en de koffie heet is - ondertussen helaas niet meer onder ons, maar nog steeds een helder schijnende ster aan mijn hemel.
De bijeengesprokkelde muziek die we hier tot we weer vertrokken zouden horen was geen toeval: de uitbaatster, Isabel - ondanks haar jonge leeftijd een echte mama voor de klanten - weet perfect waar ze mee bezig is. Zo beschikt het cafeetje over een mooi assortiment bieren, en al kun je er niet eten, je mag er gerust je picknick nuttigen. Daarnaast is er een hoekje met toebehoren (servietjes, prikkertjes...) waar degenen die hun eigen borrelhapjes wensen mee te brengen, vrij gebruik van mogen maken. Je kunt alleen maar gecharmeerd worden door de warme, ongedwongen sfeer die hier heerst.
We mochten ons in de hoek tegenover de toog installeren, zodat we links en rechts zicht hadden op de bezoekers. Maar daar resideerden nu enkele vaste klanten dus moesten we eventjes afwachten. Ik nam eerst een koffie, en toen een streekbiertje dat me aanbevolen werd. Thomas nipte van een ‘Poes’ en was meteen zat. Ik ken niemand die zo snel dronken maar ook opnieuw nuchter wordt. De alcohol stijgt meteen naar zijn hoofd; z’n ogen gaan trager open en dicht, hij wankelt een beetje en naast verwarde opmerkingen herhaalt hij de hele tijd dat hij zat is, maar dan is de verwerking al volop bezig. Een halfuur later is ie alweer de oude. Kan hij opnieuw beginnen. Om jaloers op te worden.
Er zat een vreemde spanning op mijn buik. Het was al enkele dagen dat er iets rommelde in Rommelgem. Maar nu ging er ook pijn mee gepaard. Misschien van de zenuwen dacht ik. We begonnen uit te laden. Zetten alles aan de inkom klaar om toe te kunnen slaan zodra het gezelschap de zaak verliet. Ik merkte dat ze het schouwspel heerlijk vonden en nog een glas bestelden.
Maar we hadden alle tijd en een half uur later konden we opstellen. We sjouwden alles naar binnen. Een jongeman die aan de toog zat, Maarten, stak spontaan een handje toe. Ik voelde me steeds misselijker worden; dat was me nog niet eerder voor een optreden overkomen. Misschien van de honger dacht ik, want na het ontbijt had ik niets meer gegeten.
Het was half zeven toen we de markt verkenden. De zaak die Isabel aanbevolen had, zag Thomas niet echt zitten vanwege het grote aanbod. Dat lijkt misschien vreemd, maar als je zoals wij beiden in de horeca gewerkt hebt, weet je dat een ruime keuze en verse gerechten zelden samen gaan. Maar om de een of andere reden kon een korte of lange kaart me vandaag niets schelen.
We kwamen bij een eetcafé, een sober interieur en een eetkaart voor de deur - nog iets te uitgebreid naar Thomas’ zin, maar we konden niet langer treuzelen en op goed geluk stapten we binnen. Toen pas zagen we het grote scherm waarop een voetbalmatch werd uitgezonden. We gingen er zover mogelijk vandaan zitten, namen beiden een frisdrank en bestelden de wok met rijst en kip. Ik nam nog wat notities voor mijn bindteksten terwijl Thomas op zoek ging naar iets leesbaars. De barman stak hem een ‘’t Pallieterke’ in de handen. Met een veelbetekenende blik ging Thomas weer zitten, zweeg maar ik zag hem de hele tijd het hoofd schudden terwijl hij in het krantje las.
Er stak veel look en ajuin in de wok, en bij elke hap twijfelde ik of het me nu goed of kwaad deed, maar uiteindelijk voelde ik me iets beter.
Terug in ‘t Gedacht kleedde ik me in de bergruimte achteraan om, maar moest tussendoor twee keer naar het toilet hollen met buikloop. Ondertussen liep het cafeetje vol. Om kwart na acht begonnen we eraan. De mensen hadden er zin in, waren uitgelaten, er was interactie en er werd veel gelachen. Ik had gevreesd dat niemand mijn teksten ging begrijpen, maar de lachsalvo’s om de tussen de regels verscholen grapjes stelden me gerust. We waren beiden in vorm en we gingen voluit. Maar de pauze kwam niets te vroeg...
Allerlei mensen kwamen een praatje slaan. We maakten onder meer kennis met Mark, Fiels en Bert. Toen de huisfotografe het in de namiddag liet afweten, hoorde ik hoe Maarten aan Isabel aanbood om foto’s te nemen. Later die avond zei hij dat het de eerste keer was dat hij dit deed, en dat hij meer dan tweehonderd foto's genomen had, ‘en ik denk dat er wel enkele goeie tussen zullen zitten’. Toen ik hem erop wees dat hij een aantal van die foto’s over enkele dagen op de Busmins' pagina op Facebook zou terugvinden, zei hij dat hij niet op Facebook zat.
‘Ik verkies echte contacten met mensen.’
Een bijzondere jongen, die Maarten.
Na het tweede deel sloten we af met enkele bisnummers. Hartelijke mensen daar in ‘t Gedacht in Wetteren. Eerst genoten we nog wat na, en toen begonnen we weer in te laden. Terwijl de spanning van me afviel, kwam de misselijkheid weer op. Ik kreeg het koud en mijn gewrichten voelden pijnlijk aan. De moed zakte in mijn schoenen. Veel mensen wilden een praatje slaan, dus ik vermande mezelf maar ik mocht er niet aan denken dat we nog terug moesten rijden. Op weg naar huis zat ik verkleumd in de wagen, ook al stond de verwarming op drie, en had nog steeds de smaak van look en ajuin in mijn mond.
Ik wist toen nog niet wat me die nacht en de komende dagen te wachten stond. Onze wc pot trouwens ook niet.
Maar in elk geval een dikke merci, Isabel van Café ‘t Gedacht, voor de invitatie en de hartelijke ontvangst, Maarten voor de bereidwillige samenwerking en de mooie foto’s die we spoedig zullen plaatsen, en aan allen die er die avond waren. We weten nu dat we ons met een gerust hart ook buiten West-Vlaanderen kunnen begeven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten