We waren er klaar voor. Het laatste kalenderblaadje aan de Druivelaar, de dag waarop we de opkuis voltooid hadden, dateerde van 23 juni. De mooie winkel was in een leeg, troosteloos pand veranderd. Op 23 november pelde ik in een record tempo vijf maanden weg en begon met de heropbouw. De asbest was verwijderd en Constructief, het zusterbedrijf van de Kringloopwinkel in deze regio, was al halverwege met het plaatsen van nieuwe plafondplaten.
Op 12 december zou de winkel heropenen, op het eerste zicht een haast onmogelijke opdracht met onze kleine groep medewerkers. Maar de Kringloopwinkels uit de regio Zuid West-Vlaanderen stuurden goederen en mankracht en de berg werk slonk dag na dag tot het uiteindelijk haalbaar werd.
De nacht voordien droomde ik van een groot industrieel pand vol verschillende ruimtes met glanzende betonnen vloeren op verschillende niveaus verbonden door brede metalen trappen die in grote cirkels omhoog reikten. Alles kwam er samen: de Kringloopwinkel maar ook details uit het interieur van ‘t Walhalla en De Zondvloed, plaatsen waar ik eerder aan het werk was. Een leuke verrassing bleek de verdieping waarop Ann, mijn schoonzus, haar droom had waar gemaakt; een ambachtelijke koekenbakkerij waar een overvloed aan gebak en lekkernijen uitgestald stonden - diep ontroerd werd ik wakker.
Daarna lag ik te tobben over wat er allemaal mis kon gaan, en ik wist zeker dat ik iets vergeten was, iets cruciaals, maar... wat?
Maar de elektriciteit deed het nog toen we ‘s morgens binnen vielen, de verwarming kwam zonder problemen op gang, de computer startte gewoon op en bancontact werkte zoals het hoorde. De scanner functioneerde naar behoren en we hadden voldoende wisselgeld in kassa voor de lange stroom klanten die al een kwart na openingsuur begonnen aan te schuiven aan de kassa. De medewerkers hadden er zichtbaar zin in en het werd een fantastische dag, de bekroning van een paar weken hard werken.
De klanten kwamen ons meermaals proficiat wensen, eraan toe voegend hoe blij ze waren dat hun Kringloopwinkel eindelijk weer open was.
Een koppel aan de kassa beweerde voor de plaatselijke bijlage van de Weekbode te schrijven; of het mogelijk was om een kort gesprekje te hebben?
Ellen, de regioverantwoordelijke en ik trokken naar de keuken waar het iets rustiger was. We schetsten kort wat er voorgevallen was; de ontdekking van asbest, de sluiting, de verwijdering van de cementplaten door een gespecialiseerde firma en tenslotte, de heropbouw. Hoe de medewerkers naar andere vestigingen gestuurd waren in afwachting van een oplossing voor het asbestprobleem. En hoe blij we waren dat de eigenaar erin geslaagd was die te vinden waardoor de Kringloopwinkel en Oxfam Wereldwinkel - die hier een kleine afdeling had - konden blijven.
De journaliste rondde het gesprek af. Of er nog iets was dat we wilden vermelden? Ik dacht even na en vertelde toen over Jacqueline. Hoe droevig ze was, de dag van de sluiting. Hoe ze erin geslaagd was vervoer te vinden om me twee keer te komen opzoeken in Kortrijk, toen ik daar in afwachting een vervanging deed. De smeekbedes van het, door het gewicht der jaren, kromlopende dametje om de zaken te versnellen...
Of ze het artikel niet konden eindigen met: ‘Jacqueline, we zijn er weer. De Kringloopwinkel in Avelgem is weer open!’
Na nog een groepsfoto vertrok het duo en gingen we weer verder met ons werk. Ik liep naar de kassa en zag een grote bos gele rozen op de winkeltoog staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten