Het is de eerste dag van het verlof. Toch voelt het niet zo. Er is iets dat voor een constante staat van onrust zorgt, inmiddels al vele weken lang. Dat komt zo: een collega in onze kringloopwinkel heeft zijn gezin reeds een kleine drie jaar niet gezien; vanaf het moment dat hij zijn leven in Jemen bedreigd zag en op de vlucht sloeg. Ondertussen moesten zijn vrouw en hun drie kinderen eveneens vluchten waardoor ze nu al bijna zes maanden vastzitten in een hotel in Egypte, ergens in Caïro, tot ze verder mogen reizen dankzij de procedure van gezinshereniging die inmiddels door mijn collega werd ingezet.
Ze kennen er niemand. De vrouw wordt aangeraden binnen te blijven en de kinderen kunnen niet naar school. In al die tijd zijn ze amper buiten gekomen. Gelukkig is zijn broer mee als oppas, maar die kan niet langer blijven.
Vreemd genoeg betreft de reden van oponthoud eerder een formaliteit: een uitnodiging tot een dna-test waardoor hun verwantschap aangetoond kan worden waarna vrouw en kinderen naar hier kunnen doorreizen om elkaar in de armen te sluiten en te herstellen van het leven vol horror van de afgelopen jaren.
Het staat inmiddels ook vast dat ze die uitnodiging zullen krijgen; alle voorwaarden daarvoor zijn - na een verkeerde interpretatie van een datum door medewerkers van de Dienst Vreemdelingenzaken - sinds enkele weken voldaan. Maar door het misverstand is ondertussen al bijna drie maanden aan kostbare tijd verloren gegaan waardoor alle familieleden nu zowel lichamelijk als psychologisch aan de rand van de afgrond staan. Bovendien zien de vrouw en de kinderen zich met een ultimatum geconfronteerd: voor het eind van deze maand moeten de uitnodigingen er zijn want hun visums verstrijken. We durven er niet aan te denken wat er met hen zal gebeuren als de invitaties te laat komen. Helaas lijkt het erop dat het die richting uitgaat.
Op mijn mails met het verzoek aan de DVZ om de situatie te bespoedigen kreeg ik tenslotte het bericht dat het in orde komt maar dat ik geduld moet hebben. Maar er werd geen perspectief gegeven; niemand die weet hoe lang dat wachten nog zal duren waardoor we af lijken te stevenen op een menselijke tragedie.
Als het noodlot toeslaat, moet je je bij de situatie neerleggen. Een ongeluk, een natuurramp, een epidemie - hoe verschrikkelijk ook - daar heeft niemand zeggenschap over. Bij menselijke fouten waar niemand rekenschap voor af wil leggen, zoekt men een verantwoordelijke. Ik denk dat u dat bent, als grote baas van asiel en migratie. Gelukkig kan deze situatie nog recht worden gezet en vallen de vijf levens die hier op het spel staan mits wat goede wil te redden dankzij wat briefpapier, enkele enveloppen en een paar postzegels. Maar het is hoogdringend want de maand zit er bijna op. In de hoop dat dit drama u raakt en u stappen onderneemt om de ondraaglijke lijdensweg van dit gezin nu snel een halt toe te roepen,
met vriendelijke groeten,
Rino Feys
Geen opmerkingen:
Een reactie posten