KRIBBE

Het is nog donker, ik sluit de poort en stap in mijn wagen, klaar om te vertrekken. Iemand tikt tegen het raampje van mijn portier; het is Linda, een buurvrouw van iets verderop in de straat. Ze roept, zwaaiend met haar armen als om haar woorden kracht bij te zetten: 'Zeg, is de kringloopwinkel niet geïnteresseerd in een babybedje? Het staat in mijn berghok en het moet weg.'

Die avond parkeer ik voor haar huis, de motregen voelt ijzig aan. Ik tik tegen het rolluik zoals ze me die morgen heeft opgedragen. De voordeur zwaait open alsof ze ernaast stond te wachten.

'Kom maar mee.' We lopen samen door haar woonkamer, komen in een gang die eindigt bij de achterdeur. We steken haar tuin over en komen bij een tuinhuisje dat ze opent met een sleutel. ‘Hier gaat elke deur op slot’, zegt ze ter verduidelijking. De TL lamp hapert eventjes maar na een zachte ping valt het witte licht over ons heen, ze wijst in een hoek: alles zit zorgvuldig in plastic verpakt waardoor de inhoud me niet meteen duidelijk is maar dan ontwaar ik de contouren van een wieg. Ik neem de mand, zij het opvouwbare onderstel, en we lopen, of beter hollen - het is nu echt beginnen regenen - terug het huis in. Ze sluit de achterdeur.

'Laat eens zien,' ze tast doorheen de plastic verpakking in de wieg, 'het matrasje ligt er ook nog in. En die bekleding, die heb ik zelf nog genaaid, voor mijn dochter. Dat is zevenenveertig jaar geleden. Zij heeft dit bedje daarna ook nog gebruikt voor haar eigen kinderen, die hebben er alle drie in gelegen. Tussendoor leende ze het uit aan een vriendin, wiens dochtertje er toen in lag.' Ik zie haar tellen, 'vijf kinderen hebben in die kribbe gelegen!’ We lopen naar mijn auto en laden alles in.

'Mijn dochter liet een tijdje terug werken uitvoeren aan haar huis en had plaats nodig, zo is het ding hier opnieuw terecht gekomen. Nu heeft ze me laten weten dat ze het niet meer nodig heeft. En toen dacht ik aan jou, jij werkt toch nog in de kringloopwinkel hé? Er zal altijd wel iemand zijn die het kan gebruiken zeker?'

En zo staat de wieg nu opgesteld in onze meubelafdeling. Koen heeft de rechthoekige mand met haakjes op het onderstel vast gezet, de plastic verwijderd, de bekleding weer netjes gedrapeerd en het matrasje opgeschud. En tot slot van een zacht prijsje voorzien. Want je weet maar nooit: misschien dat er daarbuiten nog ergens een gezin op zoek is naar een kribbe.