Net voor het ochtendoverleg, als de collega’s een voor een arriveren, komen hier soms de wonderlijkste verhalen boven water. Zo vernemen we nu dat Marjans dochter ondertussen al een jaar of zeven in Londen woont. Ze is professor op een universiteit en heeft onlangs beslist om de Britse nationaliteit aan te vragen.
'Maar eerst wou ze bevestigd zien dat ze meer dan vijftig procent Brits bloed door de aderen had stromen', zegt haar moeder.
'Via een DNA test natuurlijk.' Ze zegt het alsof het heel vanzelfsprekend is maar hij is niet de enige die kijkt alsof hij het in Keulen hoort donderen.
'Dus via een DNA test kun je achterhalen uit welk land iemand oorspronkelijk afkomstig is?' vraag ik.
'Ja,' zegt Marjan, 'of uit welke regio. Mijn dochter heeft zo'n test gedaan en volgens het resultaat is ze dus inderdaad minstens 51 procent van Engelse oorsprong.' Ze slaakt een gilletje, alsof het een wedstrijd is die haar dochter gewonnen heeft.
'Dat verwantschap is er via haar vaders kant. Zijn grootmoeder zou als jong meisje bij de bevrijding iets gehad hebben met een Engelse soldaat. Negen maanden later beviel ze van een jongetje maar ze heeft nooit willen zeggen wie de vader was en er is volgens mij niemand die er het fijne van wist. Maar een DNA test ontmaskert alles. Aan de resultaten kunnen ze bovendien aflezen dat haar 'opa' daarnaast bloedverwanten in Schotland en Ierland had. En verder zijn er ook afstammingslijnen in België natuurlijk.’
Daar staan we allemaal van te kijken.
'Maar dat is dus langs haar vaders kant, ik heb maar voor vijf procent van de Engelse verbinding gezorgd. Mijn oorsprong ligt in Frankrijk en in Nederland, dat wisten we in onze familie al, maar verrassend genoeg blijkt de uitslag nu voor een groot aandeel naar Duitsland te wijzen, iets waar we in de familie geen weet van hadden. Verder zijn er ook Zweedse en Noorse bloedlijnen teruggevonden.'
Dat ze zoiets kunnen nagaan, daar vallen onze monden van open.
'En dat kunnen ze allemaal zien aan het resultaat van die DNA test?' Jan zet zijn hoogste stemmetje op en draait met zijn ogen, de scepsis spat ervan af.
'Het is toch logisch', zegt Marleentje. 'Je DNA verwijst naar een groep van etnisch verwanten; waarom zouden die niet in het buitenland kunnen wonen? Maar je moet er ook rekening mee houden dat er misschien iets aan het licht komt dat je liever niet geweten had.'
Voor een korte, nuchtere analyse moet je bij Marleentje zijn.
'Zo is het', zegt Marjan. 'Kijk hier, ' ze komt naast me staan en toont op haar gsm enkele cirkeldiagrammen als grote, kleurrijke taarten die in stukken van verschillende groottes werden versneden.
'Hier zie je wat ze van haar vader meegekregen heeft. En hier,’ ze wijst naar een ander diagram, ‘wat ze van mij heeft geërfd. En tenslotte dan het resultaat,' we kijken naar een derde schijf, 'ziehier mijn dochter.'
Het is wonderbaarlijk om iemand als een combinatie van kleine en grote taartpunten in diverse kleuren uit twee verschillende taarten samengesteld te zien.
'Je dochter is naast Belgisch, Brits, Duits, Frans en Nederlands dus ook een beetje Zweeds en Noors, Schots en Iers?’ vraag ik.
'Ja, en blijkbaar is dat niet eens zo abnormaal. Iedere voorouder laat zijn sporen na in je DNA.'
Daar staan we dan, inlanders en nieuwkomers, klaar om aan de slag te gaan terwijl we verwerken wat we zonet hebben bijgeleerd. De wereld wordt steeds kleiner.
Wie weet, misschien zijn we wel familie van elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten