Het is tien voor negen, Bjorn zit op een krukje in de kleedkamer.
'Rino, ik ben niet goed bezig.'
'Is er iets gebeurd?'
'Nee. Maar ik ben te laat vertrokken en dan rijd ik altijd veel te snel.' Ik leun achterover om een blik in de kleedruimte te kunnen gooien en zie hoe hij voorovergebogen een veiligheidsschoen over een voet trekt, zich daarna opricht, bewegingsloos naar zijn voeten kijkend en een diepe zucht slaakt. 'Het is echt niet oké.'
Het onderwerp is niet nieuw hier. Veilig rijden en alles wat erbij komt kijken kwam een eerste keer al uitgebreid ter sprake toen een wildvreemde in het voorbijrijden zijn middelvinger naar Arno uitstak. Hij had geen idee wat hij verkeerd gedaan had.
'Echt waar Rino, ik ontstak in een ogenblikkelijke razernij, ik herkende mezelf niet meer, ontplofte bijna! Gelukkig voor hem reed ik in de andere richting, en besefte dat ik hem niet in kon halen. Maar ik heb toch eventjes moeten bekomen. En ondertussen was ik nog steeds met de wagen aan het rijden…'
Of die keer dat Jonathan voorbij een ongeval reed, het was net gebeurd en er waren nog geen hulpdiensten bij. Omstaanders waren een slachtoffer aan het reanimeren. Het had een diepe indruk op hem gemaakt en checkte vergeefs de nieuwssites tijdens zijn pauze.
Enkele keren kwam het noodlot hier zelfs heel dichtbij, bijvoorbeeld, toen Wahid's zoontje omvergereden werd door een onoplettende bestuurder. Hij moest geopereerd worden aan zijn knie en zijn fiets was total loss. Of toen Carine en Marleen samen de weg overstaken op het zebrapad iets verderop en daar aangereden werden door een chauffeur die hen te laat had opgemerkt.
'Je moet gewoon een beetje vroeger vertrekken', zegt Monica.
'Ik weet het en ik probeer dat ook maar het lukt niet altijd.' Bjorn neemt een glas water en gaat dan op zijn stoel zitten, het is tijd voor de werkvergadering.
'Doe jij dat ook Rino, te snel rijden?'
'Zo weinig mogelijk', zeg ik naar waarheid. 'Het gebeurt wel eens dat ik verstrooid ben en dan plots schrik dat ik boven de toegelaten snelheid zit, maar dan houd ik meteen in. Want ik heb geen zin om failliet te gaan aan het betalen van boetes. Daarbij, als het een gewoonte is, gaat het op een keer echt mis. Want er zijn nog andere mensen onderweg, met de auto maar ook te voet of met de fiets. Je moet ogen op je rug hebben, en altijd proberen in te spelen op wat er kan gebeuren. Maar ook al let je goed op en denk je dat je alles onder controle hebt, als een tegenligger een onverwacht maneuver uitvoert of een inschattingsfout maakt en je rijdt te snel, heb je sowieso een langere remafstand nodig waardoor de kans op een ongeval ineens veel groter wordt.
'Ik mag het niet gedroomd hebben dat ik iemand omver rijdt', zegt hij.
'Wel, dan heb ik goed nieuws voor je: het is vandaag je geluksdag!' zeg ik. 'Je beseft net op tijd dat je verkeerd bezig bent. Er is nog niets gebeurd. Maar dan moet je je vanaf nu aan de regels houden.' Hij knikt.
'Ik stop ook altijd voor iemand die aan het zebrapad staat te wachten', zegt Monica.
'Aja?' zegt Carine een beetje spottend, 'is het niet zo dat je verplicht bent te stoppen?'
'Ja,' zegt Marleen, 'ze zijn misschien wel verplicht maar de meesten rijden toch maar mooi door, zebrapad of niet. Zoals die keer op de hoek, toen we samen overstaken, weet je nog?'
'Je bedoelt die keer dat we aangereden zijn?'
'Ja,' zegt Marleen, 'ik zal het nooit vergeten.'
'Je kon dood geweest zijn,' zegt Carine terwijl ze naar Marleen kijkt. 'En toen draaide jij je nog naar die auto om, zo met je handen vooruit alsof je hem tegen wou houden.' Carine wendt zich nu tot ons, met de ogen groot alsof ze nog steeds niet kan geloven wat er toen gebeurde.
'Ik zie haar nog steeds vliegen, en daarna smakte ze tegen de grond. Het was verschrikkelijk! En ze bleef liggen, dat was nog het ergste van alles. Het duurde, ik weet niet hoelang, voor ze weer in beweging kwam!'
'Twee minuten, maximum,' mompelt Marleen, en daarna, iets luider: 'Ja, ik was een beetje knock out hé, door die klap!' Ze schudt het hoofd bij de herinnering. 'Wat was ik beschaamd!'
'Beschaamd? Voor wat dan?' Dat wil Arno nu wel eens weten.
'Wel, dat je daar zo ligt, midden op straat. Als je dan bijkomt, zie je al die mensen die naar je staan te kijken. Dat was echt gênant!'
'Ik kon die dag niet meer werken van het verschieten, ik was totaal van de kaart', zegt Carine. 'Maar ondanks dat zij nadien van kop tot teen onder de blauwe plekken zat', ze knikt zijdelings in de richting van Marleen, 'is ze geen dag thuis geweest. Later heb ik enkele van die blauwe plekken gezien, niet normaal…'
'Van een paar blauwe plekken is nog niemand doodgegaan', moppert Marleen.
'Wel,' zegt Bjorn, 'ik was aan het rijden en haalde een fietsende vrouw in. Ik vloog haar voorbij en zag toen pas die kindjes die op hun kleine fietsjes voor haar reden, met hun helmpje op, en ineens flitste er van alles door mijn hoofd dat er had kunnen gebeuren…'
'Maar er is niets gebeurd', sust Monica. 'Misschien moet je er gewoon een gewoonte van maken iets vroeger te vertrekken zodat je je niet hoeft te haasten. Tien minuten eerder aanzetten zou al een groot verschil maken.'
'Als je te laat vertrokken bent, is het sowieso al 'foutu'', zegt Kurt met die zware stem van hem, een stem die we nog niet vaak gehoord hebben. Hij werkt hier nog niet zolang maar het is al van de eerste dag duidelijk dat hij een zwaar gewicht op zijn schouders torst. We vragen er hem niet naar, hij zal het zelf wel vertellen als de tijd rijp is. Als het ooit zover komt.
'Maar het domste dat je kunt doen, is proberen de tijd die je te laat vertrokken bent, in te halen door sneller te gaan rijden. Als je te laat vertrekt moet je je erbij neerleggen dat je niet meer op tijd kunt zijn. Te laat komen is niet goed natuurlijk, maar als je een ongeval veroorzaakt, dan pas zit je in de problemen. En als er dan ook nog eens een dode valt door jouw toedoen, is dat iets dat je nooit meer ongedaan kunt maken en de rest van je leven met je meedraagt. Geloof me, dat wil je niet meemaken!'
Na de werkvergadering loop ik samen met Aisha de winkel in. Voor school komt ze een weekje meedraaien om te zien hoe het eraan toegaat voor en achter de schermen van een sociale werkplaats. Het is vandaag haar eerste dag. Om te beginnen krijgt ze een rondleiding.
'Amai,' zegt ze, 'ik moet er nog aan beginnen maar kan nu al een heel verslag schrijven.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten