KERSTCONCERT

Het goot water terwijl we Brussel met de stroom mee naderden, links en rechts wazige auto's en vrachtwagens onder wiens wielen het water ononderbroken opspatte, de ruitenwissers zwiepten nerveus heen en weer. We arriveerden kort na de middag en parkeerden in de buurt van het Koninklijk Paleis. Vandaar ging het verder te voet naar de 'Pois Chiche', een Libanees eethuisje iets verderop die de vijfsterren recensies op Google alle eer aan deed.

Het bleef regenen, ook toen we nadien naar het KMSKB gingen kijken naar de speelse interpretatie in papier mache van kunstenares Isabelle de Borchgrave op de leefwereld van Frida Kahlo.

Het speciale aan de twee speciale koffies in de koffiebar vlakbij was dat ze heel gewoon naar koffie smaakten, samen negen euro kosten en dat er niet eens een koekje bij lag. Maar de bediening keek zo nors dat we niet durfden te klagen.

Daarna liepen we gehaast, want het water kwam met bakken uit de lucht vallen, terug naar onze bestelwagen. Zij kroop in de laadruimte en ik in de cabine vooraan, en we verwisselden onze vrijetijdsoutfit voor stadskledij zoals op de uitnodiging als dresscode aangegeven stond.

Agenten regelden het verkeer in de gutsende regen bij de parking op het Paleizenplein en lieten de genodigden op vertoon van de parkeerkaart oprijden. We plaatsten onze bestelwagen op de aangegeven plaats en liepen met gejaagde pas door de brede, met kasseien belegde laan die naar de kolossale voordeur leidde terwijl we de reusachtige kerstboom links van ons bewonderden. Lakeien wezen ons de juiste richting aan, onze overjassen kregen een onderkomen in de koninklijke vestiaire en plots schreden we door reusachtige hallen vol eeuwenoude ornamenten en antieke taferelen, imposante ruimtes met enorme luchters en prachtige bouwkundige elementen en kwamen tenslotte in de troonzaal terecht waar ons een plaats toegewezen werd.

'Deze klapstoelen werden nog door Leopold II begroot', mompelde ik, waarna ze verrast aan de stof voelde en naar mijn grijnzende gezicht keek.

'Ik was er weeral mee weg', zei ze. Maar het had gekund, want kort geleden had ik naar Johan Op de Beeck's beklijvende podcast over de tweede koning der Belgen geluisterd en oreerde daar nu te pas en te onpas de meest merkwaardige wetenswaardigheden uit.

We staarden naar de vele sprankelende lichtkronen boven ons en bedachten dat het in vroeger tijden bijna onmogelijk geweest moest zijn om deze gigantische ruimtes te verlichten, laat staan te verwarmen. We telden ruw geschat vijfentwintig stoelen per rij en zo'n twintig rijen, goed voor zo'n vijfhonderd aanwezigen.

'Er zijn er die blijkbaar nog een mooiere brief aan de koning hebben geschreven', zei ze en wees op de vele genodigden die op een gereserveerde plaats voor ons plaats mochten nemen.

Discreet opgestelde mannen in stijlvolle kostuums konden door het stel spiedende ogen boven de gespierde torso's moeilijk verhullen dat er een veiligheidsagent in hen schuilging. Een jonge vrouw beklom breed glimlachend het podium, verwelkomde ons, deed het programma van de avond uit de doeken en kondigde en passant de komst van de koning aan die eventjes later zijn intrede deed in het bijzijn van de koningin en de koningskinderen. Ook Laurent en zijn eega waren van de partij. Het vorstelijke gezelschap werd verwelkomd met een groot applaus en ging zitten. Daarna verschenen de muzikanten ten tonele; Dirigent Bart van Reyn wees het orkest feilloos de weg doorheen het Concerto grosso in G minor 'Fatto per la Notte di Natale', Op.6 No.8 van Arcangelo Corelli, het Concerto for 2 Violins in A minor, RV 523 van Antonio Vivaldi en diens Gloria in D major, RV 589 om af te sluiten met een drietalige versie van Franz Xaver Gruber's Stille Nacht, heilige Nacht, H.145 - het is allemaal in het programmaboekje terug te vinden.

Jonge veelbelovende solisten verschenen, lieten een staaltje van hun virtuoze kunnen zien en bolden het weer af onder een luid applaus en we zouden nadien allebei beamen dat we tijdens het een uur durende kerstconcert meerdere keren hadden moeten denken aan haar vader die een grote liefhebber van Vivaldi was geweest. In betere tijden keek hij op kerstdag steevast naar het kerstconcert en zou ongelofelijk trots geweest zijn, en waarschijnlijk ook een beetje jaloers.

Uiteindelijk, na een oorverdovend applaus, bleek de voorstelling ten einde. De koninklijke familie veerde op en verliet de ruimte, prins Laurent moest voor het oog van de aanwezigen nog iets kwijt aan de dirigent en verdween daarna in het spoor van het gezelschap.

De lieftallige juffrouw kwam ons nog eens bedanken voor onze aandacht en nodigde ons in naam van de vorst uit op een receptie. De hele zaal kwam log overeind en begon in de richting van De Grote Galerij te schuifelen, een galazaal waar lange tafels de meest uiteenlopende lekkernijen torsten: opeengestapelde, delicate en verfijnde zoetigheden. De als kunstwerkjes ogende gebakjes waren een streling voor het oog maar pas bedoeld voor straks want een klein legertje jonge obers met plateaus vol dranken en hapjes op witte handschoenen stormden op ons af en sleepten dienblad na dienblad voedsel en drank aan om de nieuwsgierige honger naar verfijnde smaken van de honderden aanwezigen te stillen.

We werden getrakteerd op de meest kleurrijke en smakelijke hapjes, terrines, kroketjes en geroosterde broodjes met allerlei bereidingen, mousses of gerookte delicatessen, truffel of kaviaar. Wie dat wou kon tot onze verbazing naast water, fruitsap, cola of champagne ook genieten van een glas tomatensap.

De receptie strekte zich uit tot in De Spiegelzaal waar we het omstreden werk van Jan Fabre bewonderden waarvoor hij twintig jaar geleden een kleine anderhalf miljoen Thaise juweelkeverschildjes in een kroonluchter en de plafonds had verwerkt om in 2011 te verklaren dat er voor de oplettende toeschouwer ook giraffenpoten, vissen, afgekapte handen en twee doodshoofden in terug te vinden waren, netjes weggemoffelde kritiek op het koloniale verleden van België en ik vroeg me af of het gebruik van dieren in een kunstwerk niet verboden moest worden.

We namen enkele foto's voor als de twijfel straks toesloeg en we ons af zouden vragen of dit alles wel echt gebeurd was.

Ondertussen had ook de koning zich tussen de genodigden begeven. Hij maakte een ontspannen indruk, alsof hij zich hier thuis voelde. Overal stonden mensen te wachten, hopend op een praatje en we besloten rechtsomkeert te maken. Het was mooi geweest en onze twee poezen zouden inmiddels al humeurig zitten wachten. We liepen naar onze wagen, het regende nog steeds en langzaam verwijderden we ons terug uit het centrum van onze hoofdstad.

'Toch mooi dat ook Jan Modaal de kans krijgt om een dergelijk evenement bij te wonen', zei ze. Ze had gelijk; ondanks de aangepaste kledij vielen we op, wij en al degenen die zich toch wat onwennig voelden bij zoveel pracht en praal. We reden de tunnel in, maakten een grote boog rond de Koekelberg Basiliek, kwamen weer boven en snelden met 'Cruel Country' - de meesterlijk laatste van Wilco - terug naar onze dierbare stulp.