Aan vrijdagavond in de Verlichte Geest zal ik met gemengde gevoelens terugdenken. Omwille van het sentiment leek een keertje spelen in mijn oude stek - waar ik begin de jaren negentig een tijdje samen met Geert Hiroux achter de toog stond, een pand dat binnenkort tegen de grond gaat - me een gepaste manier om een hoofdstuk af te sluiten en afscheid te nemen.
De VG staat vandaag bekend als een alternatieve rockclub die een eigenzinnige koers vaart en waar veel cultbands uit binnen en buitenland reeds als tornado's doorheen raasden.
Daarom temeer was het onbegrijpelijk dat het geluid er zo slecht was; dof, gedempt en tegelijk schel, alsof je in een blikken doos stond. Het was trouwens een hele zoektocht voor de geluidsman om te achterhalen waar die storende feedback vandaan kwam tijdens de soundcheck, ook al verroerden wij geen vin en stonden we afwachtend, zeg maar lichtjes verbijsterd toe te kijken.
Mijn collega TuRFers vinden dat ik daar teveel belang aan hecht maar wat voor zin heeft het dat je alles tot in de puntjes uitwerkt in het repetitiekot als de geluidsman ter plaatse er niet in slaagt om iets anders dan een warrige brij te produceren? Ook de bands achter ons hadden ermee af te rekenen en bezoekers die er geregeld komen wisten me te zeggen dat het een oud zeer was en ze eraan gewend zijn geraakt. Daarnaast bleek het de eerste keer dat deze geluidsman er kwam - ook voor hem zal het dus geen topavond geworden zijn.
Maar na de ontgoocheling kwam de berusting en zijn we er alsnog met volle goesting ingevlogen, je moet je erbij neerleggen en die knop omdraaien. En vastbesloten er het beste van te maken beklommen we het podium. En daar, op die enkele vierkante meters konden we de stress van ons afschudden en hebben we ons opnieuw ten volle vermaakt: ieder optreden verloopt ook gesmeerder, gestroomlijnder, vanzelfsprekender, alsof we met de komst van vierde man Tommy een puzzel zijn waarvan de vier stukken pardoes in elkaar vallen, en het voelt heel comfortabel en zelfs rustgevend aan, geen zenuwen meer daar vooraan, gewoon plezier maken, je smijten en alles geven, alsof het een tweede natuur geworden is. En uiteindelijk toch blij dat ik nog eens op de plek mocht spelen waar mijn leven een compleet nieuwe wending kreeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten