EEN STUK GROND GEZOCHT

Het is middag, sommigen zijn nog aan het eten, anderen drinken een kop koffie of staan buiten een sigaret te roken.

‘Mag ik iets vragen chef?’ Wekenlang heb ik tegen Yusuf gezegd dat mijn naam Rino is en ik liever zo aangesproken word maar tenslotte heb ik het opgegeven. Hij werkt nu drie maanden bij ons.

‘Weet jij waar ik grond kan huren chef?’

‘Hoe bedoel je?’ Hij bestudeert me, vraagt zich af wat ik aan deze eenvoudige vraag niet begrijp. Het is waar, Yusuf doet nooit moeilijk, het is een heel gewone man met een open, eerlijk gezicht. Hij zegt geen woord teveel en draait nooit rond de pot.

‘Waarom wil je grond huren, Yusuf?’

‘Omdat ik wil tomaten planten.’ Ik zie hem nadenken, zoeken naar woorden. Hij tikt iets in op zijn telefoon en deelt me de vertaling mee. ‘Courgetten. Paprika’s. Pepers. Aubergines.’ Hij toont me foto’s van groenten op zijn gsm, ik zie alles wat hij heeft opgesomd en nog meer, groenten die ik niet kan thuiswijzen.

'En dit is mijn tuin, maar is veel te klein.' Hij glimlacht en zegt: ‘Ik was buur in Syrië.’

‘Boer bedoel je.’

‘Ja, buur. Kleine buur maar dat is wat ik kan. Dat wil ik voor mij. Zeer mooie groenten chef. Heel lekkere tomaten, een soort die je nergens vindt in België. De zaden komen uit Syrië. Kijk’, en ik krijg nog meer foto’s te zien van grote, prachtige tomaten, het lijken Coeur de Boeufs maar dan toch weer niet, ‘die kun je zo eten, heel erg lekker. Kijk naar mijn pepers en paprikas!' Hij lacht terwijl hij naar de foto's van zijn oogst wijst.

'Maar ik wil een stukje grond in Avelgem vinden om te huren. Misschien iets waar nu toch niets mee gebeurt. Ik kan betalen. En de mensen die eigenaar zijn van de grond krijgen lekkere groenten. Is goed voor mij, voor de mensen en voor de grond. Weet jij hoe ik kan vinden, chef?’

'Ik ga een stukje schrijven, Yusuf, misschien dat iemand in Avelgem het leest en je kan helpen.'

'Merci chef.'