IMMUUN 1

'Met zijn aandoening wordt hij zeker afgekeurd', zegt de huisdokter als hij op visite komt voor mijn zus die ziek is. Mijn moeder leegt op dat moment toevallig de brievenbus en stuit daarbij op een hernieuwde oproepingsbrief voor het vervullen van mijn legerdienst. Na de twee jaar uitstel die ik kreeg, is het de legerleiding van ons landje menens.

De dokter doelt op de bundeling van allergieën waar ik mee worstel en alhoewel het pakket aandoeningen gezien wordt als een kinderziekte en ik ondertussen bijna twintig ben, is er nog steeds geen sprake van enige verbetering, integendeel. Als ik naar een festival ga of er enkele dagen met vrienden op uittrek en noodgedwongen enkele keren zondig tegen mijn dieet, moet ik het na een dag of twee bekopen met aanhoudende diarree en vlagen van misselijkheid. En het lijkt wel of ik gaandeweg nog gevoeliger ben geworden zodat ik me afvraag of we eigenlijk nog kunnen spreken van een kinderziekte.

Want ondertussen heeft de vijand het nu ook op mijn longen gemunt; soms worstel ik met astma aanvallen die vooral 's nachts, in bed, heel uitputtend kunnen zijn. In het duister lig ik dan naar adem happend te piepen terwijl ik de hele tijd het gevoel heb dat ik zuurstof te weinig krijg.

Snakkend naar lucht moet je rustig proberen te blijven, vooral niet in paniek raken, gebruik maken van die stomme puffer.

Het blijkt allemaal normaal te zijn.

De huisdokter zegt dat hij de nodige papieren zal bundelen en ik er dan later op de week om kan komen; kopieën van de onderzoeken en de resultaten samen met de lijst met allergieën en intoleranties die, als ik mijn dieet niet volg, voor astma zorgen, en hoe dat dieet er dan uitziet.

'Dat kunnen ze onmogelijk voorzien,' zegt hij, 'dus moeten ze hem wel laten gaan.'

Met mijn dossier in m'n tas meld ik me op de afgesproken ochtend bij het Centrum voor Selectie en Recrutering te Neder-over-heembeek voor mijn drie dagen die eigenlijk maar een dag blijken te duren. Samen met nog andere rekruten moet ik eerst een aantal psychotechnische tests ondergaan waarmee ze naar onze aangeboren, onderliggende intellectuele capaciteiten peilen. Daarna is mijn gezondheid aan de beurt. De papieren kan ik nog niet afgeven maar moet ik bij me houden. Eerst wordt onderzocht of ik wel goed genoeg hoor, mijn ogen naar behoren werken en of ik al dan niet platvoeten heb. Er hangt een jolige sfeer onder de jonge mannen met witte jassen die ons moeten controleren. Zoals verwacht is er met mijn oren, ogen en voeten niets mis. Tenslotte beland ik in een lokaal waar ze met z'n tweeën een tijdje de papieren bestuderen die ik heb meegebracht.

'Wat is dit?'

'Het zijn documenten die aantonen dat ik verschillende allergieën heb en dat, als ik mijn dieet niet strikt opvolg, ik astma krijg.'

Ze schuiven de papieren naar elkaar door en bekijken de gegevens aandachtig.

'En heb je astma nu?'

'Nee, want momenteel volg ik mijn dieet heel nauw op.'

'Dus je hebt geen astma?'

'Nee.'

Zichtbaar opgelucht leggen ze de verschillende blaadjes nu weer netjes op elkaar. Het is zo klaar als een klontje. Ik kijk naar het dossier dat plots een farce lijkt, geen gewicht meer heeft en dus waardeloos is. Een van de twee geeft me het bundeltje terug.

'Dan ben je goedgekeurd voor dienst.'

Enkele maanden later, op dinsdag 1 december 1987, vertrek ik samen met Pieter die enkele straten verder woont en vandaag ook zijn eerste dag als soldaat tegemoet gaat. Ik heb - zoals verreist - een hangslot bij, sport en zwemkledij, en een tas vol aan m'n dieet aangepast voedsel. Zo sporen we naar de kazerne in Turnhout waar we onze opleiding zullen krijgen.