Foaz had me laten weten dat hij een stuk grond wilde, niet om te kopen en er een huis op te bouwen, wat merkwaardig genoeg het eerste was wat door mijn hoofd ging, nee, het was om te huren en er groenten op te verbouwen.
'Ga je die groenten dan verkopen?' vroeg een collega die hem uitlegde dat dit niet zomaar kon, dat daar heel wat papierwerk bij kwam kijken, dat hij misschien zelfs zelfstandig in bijberoep zou moeten worden maar Foaz schudde zijn hoofd en zei: 'ik wil groenten kweken om zelf op te eten, of om weg te geven aan vrienden, kennissen of buren,' wendde zich weer tot mij en vervolgde, 'het is wat ik kan, chef, en het is wat ik wil doen'.
Ik keek naar mijn medewerker, een ernstige man van weinig woorden, iemand die elk moment van de dag zichzelf is, die elke opdracht die hij moet uitvoeren met beide handen aanpakt en niet rust voor het gevraagde volbracht is, een harde werker met een fijn gevoel voor humor, een vader die met hart en ziel voor zijn gezin zorgt en altijd klaar staat om Jan en alleman te helpen.
Ik schreef er een stukje over dat tientallen keren werd gedeeld en waar evenveel reacties op kwamen: Foaz kon meteen over heel West-Vlaanderen aan de slag! Maar gelukkig waren er ook enkele tuintjes in Avelgem beschikbaar, waar hij naartoe kan met de fiets, zijn enige vervoersmiddel. Donderdagnamiddag gaan we samen een kijkje nemen.
Een jeugdige journalist, Tristan van de Krant van West-Vlaanderen, had er lucht van gekregen en peilde bij Foaz - die ik in mijn stukje Yusuf had genoemd wat nu zinloos is aangezien hij met naam en foto in de krant staat en die nog steeds niet kan geloven dat hij straks, achter zijn uren weliswaar, terug aan de slag mag als boer - naar een reactie. Foaz was heel emotioneel, noemde de mensen in België supervriendelijk, prees hun vertrouwen in hem en zei dat het hem zou helpen om zich nog een beetje meer thuis te voelen hier.
En ik besefte hoe troostend het moet zijn dat planten overal op aarde hetzelfde gedrag vertonen: ze groeien en bloeien en dragen vruchten en het maakt ze niets uit waar ze hun wortels hebben - of bij wie - als iemand maar voor ze zorgt.
Dat is zo mooi aan planten: ze discrimineren niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten