Ik ben onderweg naar huis in het donker, het werk zit erop voor vandaag. Bob Dylan houdt me gezelschap met het mijmerende, melancholische 'Not Dark Yet', dat hij zopas in een andere versie uit de 'Time Out of Mind' sessions uit 1996 op de wereld losgelaten heeft. In gedachten verzonden sta ik te wachten bij werflichten en kijk naar het huis waar rond de neergelaten rolluiken kerstverlichting nerveus van kleur verspringt; nog niet iedereen is klaar voor het nieuwe jaar. Ik denk aan Olivier Vandecasteele, een humanitaire hulpverlener die in India, Afghanistan, Mali en ook zes jaar in Iran heeft gewerkt en wiens zus, Nathalie, daarnet nog snikkend in het nieuws te horen was.
Hij is jammer genoeg het levende bewijs hoe snel het leven tot een hel kan verworden.
Af en toe kun je je de horror waar de man mee te kampen krijgt weer een beetje beter voorstellen dankzij de nieuwsberichten. Olivier zit ondertussen al bijna elf maanden opgesloten in een Iraanse gevangenis waar zijn situatie met de dag dramatischer wordt. Hij werd op 24 februari van vorig jaar zonder enige officiële aanklacht opgepakt. Op dat moment was hij bezig met het leegmaken van zijn appartement en de praktische zaken daar aan het afronden, klaar om nieuwe oorden op te zoeken. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, iets wat buitenlanders in Iran wel vaker overkomt: ze worden ijzer om mee te smeden als het heet wordt.
Na een maandenlange beproeving leek het einde in zicht toen er na lang onderhandelen een overeenkomst zat aan te komen waarbij hij geruild zou worden tegen de hier veroordeelde terrorist Assadollah Assadi. Maar het Grondwettelijk Hof schorste de deal in december omdat er gevreesd werd dat Assadi zijn straf in zijn thuisland niet verder uit zou moeten zitten.
Kort daarop, het was eind december, berichtte de Iraanse media dat Vandecasteele tot 28 jaar cel veroordeeld was voor spionage, heulen met de Verenigde Staten en witwaspraktijken. Maar een officieel vonnis kwam er niet en er is ook nog steeds geen officiële aanklacht tegen Vandecasteele. Vorige week riep minister van buitenlandse zaken Hadja Lahbib de Iraanse ambassadeur op het matje, de straf bleek inmiddels 40 jaar cel en 74 stokslagen te bedragen. Het is duidelijk dat het Iraanse regime de spanning op wil drijven en ondertussen de draak steekt met het Belgische vingertje.
De onbeschrijfelijke ellende waarin de man in de Iraanse gevangenis verblijft werd pas goed duidelijk toen zijn familie uit Oostduinkerke hem eind december na meer dan drie maanden stilte opnieuw te spreken kreeg.
Het is volop winter in Iran, het sneeuwt en vriest en naar verluidt zit Olivier in een cel zonder verwarming en moet het met enkel zijn t shirt doen. Het licht brandt constant, zijn tanden en teennagels vallen uit, hij heeft gehoorproblemen en is ziek. Zijn familie trekt al maandenlang aan de alarmbel, klopt op alle deuren maar wat ze ook proberen, hulp lijkt niet op komst, ze staan er helemaal alleen voor.
Volgens onafhankelijke experts van de VN is de opsluiting van de Belgische humanitaire hulpverlener in Iran in strijd met het internationaal recht.
Olivier is er vet mee en nadert ondertussen langzaam het kookpunt.
'It's not dark yet but it's gettin' there', mompelt Dylan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten