'Poetin, Assad… Wat denken deze mensen? Op een dag zullen ook zij sterven. Deze mensen maken het leven van miljoenen anderen tot een hel!
Alle mensen zijn bang voor Poetin. Terecht, want hij is een niets ontziende psychopaat die zijn land naar een oorlog heeft geleid.
In Rusland worden Syrische mannen gerekruteerd om te gaan vechten in Oekraïne. Zij kunnen kiezen, zeggen ze in de Russische media, maar luister Rino, ik heb vrienden die naar Rusland zijn gevlucht: zij moeten zich melden, anders loopt hun gezin gevaar. Zij hebben hun vaderland achtergelaten om de oorlog te ontvluchten en nu moeten zij vechten in een oorlog die de hunne niet is.
Ik hou van mijn land, ik had nooit gedacht dat ik er weg zou gaan. We hadden er alles: een mooi huis, een auto, werk… Assad heeft zijn volk verraden. Nog niet zo lang geleden leefde de bevolking in Syrië zoals de mensen hier. Maar deze man heeft het allemaal van ons afgenomen. Hij heeft het leven er onmogelijk gemaakt. Alle religies leefden er in vrede naast elkaar maar nu is het land verdeeld. Assad heeft zich tegen zijn eigen bevolking gekeerd en daarbij hulp gekregen van Poetin. Hier spreekt men over vijfhonderdduizend doden in de twaalf jaar dat de burgeroorlog duurt maar het zijn er veel meer, in Syrië zelf heeft men het over anderhalf miljoen doden door de oorlog. En er zijn veertien miljoen Syriërs op de vlucht, mensen die alles verloren zijn en wier leven kapot is.
Als ik de krant lees of luister naar het nieuws, lijkt het soms alsof wij hier op vakantie zijn en alleen maar willen profiteren van België. Maar ik werk, betaal mijn rekeningen en belastingen, mijn kinderen gaan naar school en ondertussen leer ik nog altijd Nederlands. Die grammatica... Ik denk, Nederlands is de moeilijkste taal ter wereld!
België is een goed land, maar het was geen droom van mij om ooit naar hier te komen. Toen ik vertrok uit Syrië, wist ik niet waar ik naar op weg was. Ik zocht een plek waar mijn vrouw en kinderen veilig zouden zijn.
De waarheid is dat wij geen keuze hebben. Door de oorlog in Oekraïne denkt niemand nog aan Syrië, maar ook daar is de oorlog nog altijd bezig. Moest alles plotseling terug zijn zoals het vroeger was in mijn land, denk je dan dat ik nu zou praten met jou? Dan waren we al onderweg naar ons voormalig vaderland, terug naar familie en vrienden. Want het is nu eenmaal zo: veel mensen hier zijn vriendelijk voor ons, maar nog meer mensen willen ons hier niet. Ginds was ik iemand, hier ben ik niemand.
Wij waren geen rijke mensen, maar we waren welstellend. Daar blijft niets van over. Ik ben natuurlijk blij dat mijn vrouw en kinderen bij me zijn, dat is het belangrijkste, je familie. Maar het doet nog steeds pijn, hoe alles waarvoor we hebben gewerkt, van ons afgenomen werd, hoe alles wat we hebben opgebouwd, verdwenen is. Soms lijkt het alsof mijn hoofd zal ontploffen.
Hier denken de mensen dat de oorlog ver weg is en leven alsof hen niets kan gebeuren. Dat dachten wij vroeger ook. Daarbij, waarom zou iemand oorlog willen? Maar deze mensen geven niets om mensenlevens, dat hebben wij al ondervonden. En als Poetin verliest, heeft hij niets meer om voor te leven.
Ik ben bang, Rino. Ook hier kan het plots oorlog worden. Daar denk ik veel aan. En ik kan maar niet begrijpen hoe het mogelijk is dat deze twee het leven van miljoenen mensen kapot kunnen maken. De hele wereld kapot kunnen maken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten