In de wereld van Sofie draaiden ze gisteren wonderlijke, melancholische muziek, ik was aan het werk en om de zoveel tijd bereikten flarden mijn gehoor en vandaar ging het recht naar mijn hart. Het was nieuwe muziek, ik wist zeker dat ik ze nog nooit had gehoord en toch kwam ze me heel vertrouwd voor, het klonk hartverscheurend en troostrijk tegelijk, het magnetiseerde en betoverde me en tenslotte, toen Sofie de plaat drie kwartier later afkondigde, meende ik de naam 'Zimmerman' te horen.
Nu heb ik het opgezocht en het is inderdaad de nieuwe plaat van Simon Casier oftewel Zimmerman. Het nummer heet 'Wish You Were Here', duurt 46 minuten en het is een elegie, opgedragen aan zijn oudere, overleden broer Wannes die hem ooit gitaar leerde spelen. Simon heeft zijn tekst gebouwd rond de zin 'Wish You Were Here', naar het gelijknamige nummer van Pink Floyd waar Wannes een grote fan van was, en dat hier nu een heel nieuwe betekenis krijgt.
Soms luister je naar percussie en bas, af en toe aangevuld met piano. Er is bugel, het blaasinstrument dat Adolphe Sax ontwierp toen hij op zoek was naar iets als een trompet maar met een zachtere klank, je hoort keyboards en strijkers. Simon heeft ook steeldrum leren spelen, wat voor een heerlijk, jazzy intermezzo zorgt. Op het eind lijkt het - ergens in de achtergrond - alsof hij David Gilmour voor een zacht fluisterend gitaarpartijtje heeft ingehuurd om dan uiteindelijk over te gaan tot een ontroerende finale.
Het is een droevig verhaal vol gemis, het deint op en neer als de zee, met, waar woorden tekort schieten, instrumentale stukken, nu eens spaarzaam, en dan weer openbarstend, groots en weelderig. Droevig maar ook troostend en bemoedigend.
En het is prachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten