VLEES

Ik eet vlees. Veel minder dan vroeger maar wel nog altijd. De schandalen met hormonen, met de manier waarop de dieren vetgemest worden, het gebrek aan ruimte waardoor deze dieren sneller slachtrijp zijn, de antibiotica die preventief en massaal worden toegediend om alle ziekten uit te sluiten, de verschrikkelijke toestanden met transport, de onwaarschijnlijke taferelen in het slachthuis... De onverschilligheid, barbaarsheid, onnozelheid waarmee er met die dieren wordt omgegaan... Het heeft onze eetlust fel getemperd. Moest het aan mijn partner liggen, waren we waarschijnlijk al vegetarisch. Misschien komt het er toch nog van. Want door de schandalen binnen de sector kunnen we niet langer wegkijken. En ik erger me mateloos aan mijn eigen hypocriete houding.

Maar er komt dus nog vlees op tafel. Een à twee keer per week en met mate. We kiezen bewust voor vlees waarbij de leverancier ons verzekert dat het dier waarvan het afkomstig is, een leven heeft gehad. Geen batterijkip of stresskip maar een kip die buiten kon en een tijdlang onbezorgd los liep en kip kon zijn. Bij koeien en varkens is het al heel wat moeilijker na te gaan waar het vlees vandaan komt maar we opteren voor vlees van biologische beenhouwerijen. Ik hoor wel vaker dat we naïef zijn te geloven dat het een beter product zou zijn want dat het allemaal één pot nat is. Maar dat is ook gemakkelijk. En er is toch een verschil. Je merkt het aan die botten, dat gestel. Die spieren, de structuur van het vlees. Het water dat in de pot komt.
Niet dat we niet ook een beetje twijfelen. Want zo is onze wereld. Je mag je aan alles verwachten, elke dag krijg je enkele schandalen op je bord. Bio is een gemakkelijk te kleven etiket. Niets weten we. En al evenmin is bekend of het dier een lijdensweg heeft ondergaan in dat slachthuis. Maar voorlopig is het de enige oplossing als je nog vlees wilt eten.

Er is veel geklaag bij de kweker, het slachthuis en de beenhouwerij. Dat het nu eens gedaan moet zijn met al die negatieve berichten de wereld in te sturen. Die verschrikkelijke beelden uit de kwekerijen en het slachthuis. Dat het al zo slecht gaat in de sector. Dat de boer nu al niets verdient aan dat varken. Dat er duizenden dieren op een dag op één en dezelfde plaats onder het mes moeten om er nog iets aan over te houden. Dat de slager het al zo moeilijk heeft. De concurrentie met de warenhuizen helpt alles om zeep. En de consument wil zo weinig mogelijk betalen. Drie euro veertig voor een braadkip van plus minus één kilo en honderd gram, zie ik op de site van Delhaize. Wie kan daar nog iets aan verdienen? Wat kan hier de voedingswaarde van zijn? Is het niet de hoogste tijd dat er iets verandert? Zodat de boer weer tijd en ruimte voor zijn dieren heeft, er in het slachthuis wat ademruimte komt, de slager weer kan lachen in zijn winkel?

Omdat we maar één of twee keer vlees eten per week, geeft het niet dat het het dubbele of meer kost. Wie tips heeft waar je terecht kunt voor vlees - afkomstig van dieren waarvan je kunt nagaan dat ze toch de luxe van een leven hadden voor ze onder het mes moesten en toen pas een product werden - laat gerust iets weten. En ook dat mes is belangrijk natuurlijk. Of die kogel. Want iedereen die een beetje nadenkt weet dat het de enige manier is.
We kunnen niet langer wegkijken. In veel gezinnen wordt er de jongste maanden zwaar gediscussieerd. Over al dan niet nog langer vlees eten. Een grote groep mensen die op het punt staat af te haken. Er mag niet veel meer bijkomen. Een piepklein schandaaltje kan voldoende zijn. Hoog tijd om in te grijpen dus.
En al deze mensen betalen met plezier.