DE WIL VAN ALLAH

Een kreet en gestommel. Ik zie Feysal op de grond liggen en haast me erheen.
'Wat is er gebeurd' vraag ik aan Bilal.
'Hij niet kijken. Lopen tegen tafel.'
Feysal komt overeind, kijkt boos en gepijnigd terwijl hij over zijn dij wrijft. Ze brengen de net geleverde meubels op karretjes naar de winkel.
'Feysal' zeg ik, 'ik weet niet precies wat er gebeurd is maar soms zie ik je onoplettend achteruit lopen terwijl je een kast meevoert. Je moet links en rechts om je heen kijken zodat je nergens tegen rijdt. Ik heb het al eerder gezien. Je bent een slechte chauffeur. Zo ga je nog eens tegen mensen aanlopen. Of kinderen. Als je niet oplet kun je jezelf ook ernstig pijn doen zodat je naar de dokter moet.'
De mondhoeken hangen nog steeds omlaag, hij kijkt bozer dan hij ooit eerder naar me gekeken heeft.

'Is wil van Allah!'

'Wat?'
'Als ik op straat loop en auto rijdt tegen me, dan is dat wil van Allah. Als ik hier tegen tafel loop en val, dan ook wil van Allah.'
Bilal staat te lachen.
'Begrijp je?' vraagt hij. 'Begrijp je wat hij zegt?'
Dit is een moeilijke. Ik begeef me op glad ijs.
'Ja' zeg ik knikkend, 'ik begrijp het. Maar ik geloof het niet. Ik ken Allah niet maar ik heb al veel over hem gehoord. Als het klopt wat ik gehoord heb, dan heeft hij geen tijd om zich bezig te houden met het verhuizen van een kast en een tafel in de Kringloopwinkel.'
Ik zie het gezicht van Feysal verzachten. Hoe de glimlach doorbreekt waarmee hij zich gewonnen geeft.
'Ik wil niet dat we voor het verhuizen van meubelen op Allah moeten rekenen Feysal.'

'Ik kijken' zegt Feysal terwijl hij op mijn schouder klopt. 'Volgende keer. Beter.'