ROKJE

'Kunt u me even helpen? Het is wat te zwaar voor me.'
Dat had ik zelf al bedacht toen ik de stapel borden daarnet een voor een in die doos zag verdwijnen.
'Mijn auto staat vlakbij.'
De knappe, slanke vrouw van middelbare leeftijd met de extreem lange, donkerblauw gelakte nagels had afgerekend en stopte haar bankkaart weg. Het was kwart na vijf, bijna tijd om af te sluiten.
'Ik loop nog even mee' zei ik tegen Djetenin die aan de kassa stond, nam de doos met borden en liep achter de vrouw aan. Ze overschouwde in het voorbijlopen het winkelaanbod.
'Is dat nu echt allemaal recent materiaal dat in die rekken hangt?' Ze vroeg het met een spottend glimlachje op haar gezicht.
De Kringloopwinkel heeft door de jaren heen een systeem met kleurkaartjes ontwikkeld. Kaartjes die aan de kledij worden bevestigd, kleurstickers voor de overige producten. Er zijn vijf verschillende kleuren die elkaar om de week opvolgen. Het kleur dat er volgende week in gaat, wordt deze week uitgehaald. Op die manier wordt het aanbod volledig vernieuwd. Wie om de vijf weken langskomt zou in principe telkens een ander aanbod moeten aantreffen.
'Dat is de bedoeling' zei ik. 'Maar als we van een of ander product plots heel weinig binnenkrijgen, durven we wel eens wat te laten staan of hangen.'
'Maar ik kom niet zo vaak en zie toch geregeld dezelfde spullen' zei ze.
'En wij zien dezelfde dingen ook geregeld terugkeren' zei ik.
Als je erover nadenkt is het ook niet meer dan normaal dan dat er - van wat massaal van een bepaald product, of ontwerp in de confectie wordt verkocht - enkele stukken in de Kringloopketen terecht komen.

We waren ondertussen bij de straat aanbeland. Haar wagen stond dus nog iets verder, wat prima was want we proberen de mensen er net toe te bewegen verderop te parkeren. Onze oprit is te smal en in principe enkel toegankelijk voor brengers en afhalingen.
We liepen naar het zebrapad, links kwam er een vrachtwagen aan, rechts een tereinwagen. Beiden maakten weinig aanstalten om te vertragen, en hadden ook nog enkele wagens op sleeptouw dus zag het er niet naar uit dat we meteen over zouden kunnen steken.
Wie zijn leven lief heeft, blijft beter even staan.
Maar ze liep gewoon door. De remmen van de vrachtwagen kermden en knarsten en ook de jeep kwam onverwacht snel tot stilstand.
'Dat is durven' zei ik, toen we de overkant bereikten.
'Ja, maar enkel omdat ik een kort rokje draag' zei ze, 'met een trainingsbroek zou ik zoiets niet proberen!' Ik dacht ze een grapje maakte.
'Nee echt' zei ze, 'mannen, ze zijn allemaal gelijk. Het zijn net wilde dieren.'
Dit gesprek ging een vreemde richting uit.

'Wat er nu rond die judoka's aan het licht komt, dat kan toch alleen maar in een mannenwereld? In de kerk, op school, in de sportwereld... Zelfs op de werkvloer! Overal waar mannen in een machtspositie komen, is er misbruik. Je hoort toch nooit over misbruik door vrouwen? Ik weet het, het is de natuur, het zijn die hormonen, blablabla. Jij was toch ook direct bereid die doos naar mijn auto te brengen?'
De verwarring moet toch een beetje van mijn gezicht af te lezen zijn geweest, want ze zei: 'Maar maak je geen zorgen, het is niet meer dan normaal. Zelfs de braafste man is niet te vertrouwen. Hij heeft het zelf niet in de hand. Een kort rokje en het verkeer valt stil. En als er eentje is die aanstalten maakt om toch door te rijden is het een vrouw... Of er is iets mis!'
'Hoe bedoel je?' vroeg ik.
'Wel, dat hij met de verwarming of met zijn gsm bezig is! Of met het muziekkanaal.'
We waren bij een sportieve berline aangekomen en met haar afstandsbediening liet ze het kofferdeksel opspringen. Ik zette de doos in de laadruimte. De koffer klapte dicht.
'Iets anders zou ik echt niet durven suggereren' zei ze terwijl ze knipoogde en met een zwierig gebaar opende ze het portier en verdween met die donkerblauwe vingernagels en dat korte rokje in haar wagen die geluidloos wegreed.