****
Oorlog in onze eigen hof
Dat ’14-’18 honderd jaar geleden is, zullen ook wij, arme striplezers, geweten hebben. 'Folies Bergère', 'Ypres Memories', 'Mevrouw Livingstone', 'Cher Ami', 'Berlin Avenue'…
Het is maar een kleine greep uit de beeldverhalen die ons deelgenoot
maakten van het laatste beetje leven van de stervende soldaten en zelfs
dieren, aan het front om de hoek, maar even goed in Afrika. Toch
slaagden tekenaar Jimmy Hostens en scenarist Rino Feys er in nog een
originele invalshoek voor de Groote Oorlog te vinden. Want wat gebeurde
er ondertussen achter de linies, in het door de Duitsers bezette België?
Niet veel leuks, zo leren we uit ‘Altijd ergens oorlog’, waarin we kennismaken met de twaalfjarige Marie. Haar vader werkt bij het uitbreken van het conflict als gastarbeider in Frankrijk. Marie moet zich samen met haar moeder en haar zus Germaine door de oorlog slaan. Huizen worden platgebrand, onschuldige burgers worden koelbloedig vermoord en de Duitsers scheppen er een duivels genoegen in de plaatselijke bevolking het bloed van onder de nagels te pesten. De plot neemt een aangename draai wanneer de grootouders en de jonge, knappe tante Martha bij het gezin intrekt. De speelse Martha verpleegt Duitse soldaten in het militair hospitaal maar werkt tegelijk voor het verzet.
Feys besloot om zijn verhaal niet netjes samen te laten eindigen met de oorlog zelf. Dat er zo ruimte is voor een vervolg, vinden wij niet erg.Hostens dook naar eigen zeggen de archieven in om zich voor zijn tekenstijl te laten inspireren door foto’s, spotprenten en propagandatekeningen uit de Eerste Wereldoorlog. Het levert tekeningen op die ergens tussen Jacques Tardi en Ivan Adriaenssens te situeren zijn, in een dikke maar voor het oog aangename lijn en in sfeervolle tinten, waarbij het eerder sombere sepia overheerst.
Het verhaal in de strip kon ons ten zeerste boeien maar ook het verhaal van de strip is hoopgevend. Omdat de grote namen het niet aandurfden om nóg een boek over de Eerste Wereldoorlog te publiceren, verscheen ‘Altijd ergens oorlog’ bij een lokale uitgeverij. Na amper een week was de eerste druk uitverkocht, ondertussen vindt het boek ook zijn weg naar lezers buiten West-Vlaanderen. Minder hoopgevend is dan weer de titel, ‘Altijd ergens oorlog’, zeker met bijvoorbeeld beelden van het platgebombardeerde Aleppo op de achtergrond. Nooit meer oorlog is voorlopig nog een holle leuze, tenzij dan voor het rijke westen, waar onschuldigen nog niet zo lang geleden ook meegesleurd werden in een gewapend conflict waar ze nooit om gevraagd hadden.
Niet veel leuks, zo leren we uit ‘Altijd ergens oorlog’, waarin we kennismaken met de twaalfjarige Marie. Haar vader werkt bij het uitbreken van het conflict als gastarbeider in Frankrijk. Marie moet zich samen met haar moeder en haar zus Germaine door de oorlog slaan. Huizen worden platgebrand, onschuldige burgers worden koelbloedig vermoord en de Duitsers scheppen er een duivels genoegen in de plaatselijke bevolking het bloed van onder de nagels te pesten. De plot neemt een aangename draai wanneer de grootouders en de jonge, knappe tante Martha bij het gezin intrekt. De speelse Martha verpleegt Duitse soldaten in het militair hospitaal maar werkt tegelijk voor het verzet.
Feys besloot om zijn verhaal niet netjes samen te laten eindigen met de oorlog zelf. Dat er zo ruimte is voor een vervolg, vinden wij niet erg.Hostens dook naar eigen zeggen de archieven in om zich voor zijn tekenstijl te laten inspireren door foto’s, spotprenten en propagandatekeningen uit de Eerste Wereldoorlog. Het levert tekeningen op die ergens tussen Jacques Tardi en Ivan Adriaenssens te situeren zijn, in een dikke maar voor het oog aangename lijn en in sfeervolle tinten, waarbij het eerder sombere sepia overheerst.
Het verhaal in de strip kon ons ten zeerste boeien maar ook het verhaal van de strip is hoopgevend. Omdat de grote namen het niet aandurfden om nóg een boek over de Eerste Wereldoorlog te publiceren, verscheen ‘Altijd ergens oorlog’ bij een lokale uitgeverij. Na amper een week was de eerste druk uitverkocht, ondertussen vindt het boek ook zijn weg naar lezers buiten West-Vlaanderen. Minder hoopgevend is dan weer de titel, ‘Altijd ergens oorlog’, zeker met bijvoorbeeld beelden van het platgebombardeerde Aleppo op de achtergrond. Nooit meer oorlog is voorlopig nog een holle leuze, tenzij dan voor het rijke westen, waar onschuldigen nog niet zo lang geleden ook meegesleurd werden in een gewapend conflict waar ze nooit om gevraagd hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten