Ik zie de vrouw voor me ineenkrimpen. Ze draagt een hoofddoek. Ze heeft
een gegroefd gezicht en ze kijkt somber, bijna nors. Ik zie de
ontgoocheling die zich heeft vastgezet in dat gezicht. De ontgoocheling
die ik heel vaak zie bij oudere mensen en vooral bij diegenen die een
lange reis hebben afgelegd om tot hier te komen. En ik merk ze vaker op
bij vrouwen dan bij mannen. Misschien omdat het voor oudere vrouwen, ook
hier in het westen, allemaal veel moeilijker is dan voor mannen.
Misschien gewoon omdat vrouwen in de meeste gevallen nog altijd instaan
voor de algemene organisatie van een huishouden, en de dagelijkse zorgen
groter worden naarmate er minder geld is. Misschien gewoon omdat alles
uiteindelijk heel anders is gelopen dan ze hadden verwacht.
Naast haar staat haar dochter. Zij draagt geen hoofddoek, en torent hoog boven haar moeder uit. Ook ik moet, met mijn gemiddelde grootte, naar haar opkijken. Ze loopt westers gekleed, met een strakke coltrui en een spannende jeans die haar volle vormen nadrukkelijk accentueren. Eerlijk gezegd doet ze me denken aan de vrouwen van Robert Crumb, de befaamde Amerikaanse cartoonist die, in een portret die de jonge David Lynch lang geleden van hem draaide, niets liever doet dan zich op de rug van zo’n verovering rechtop te laten ronddragen. Ik zie nog steeds dat schriele mannetje dat lachend en bevelen roepend op de rug van zo’n reuzin zit. Hij zou beslist gevallen zijn voor de oosterse exotische charme van dit jonge brutaal kijkende meisje, ze heeft iets jongensachtig in haar gezicht, koppigheid, onverzettelijkheid. Ik zou het bijna fierheid durven noemen. Misschien is ze achttien, misschien nog jonger. Ze lijkt heel zelfbewust en vasthoudend; ook dat heb ik al vaker gezien, en tot mijn spijt vaak gemerkt hoe dat dan verdwijnt, na een tijdje.
Ze maken hun winkelmandje leeg, het betreft bijna uitsluitend lingerie.
Er is een tijd geweest dat het leek of er een taboe rustte op de kledij van de kringloopwinkel, mensen kochten wel een en ander maar leken zich er tegelijk voor te schamen. Je ziet het nog wel eens bij iemand - ze willen het prijsticket verwijderd zien, weigeren hun kasticket alsof dit hen hierbuiten zou kunnen verraden, en kijken schichtig om zich heen alsof ze bang zijn om bekenden tegen het lijf te lopen. Maar tegenwoordig komen veel mensen er ronduit voor uit dat ze dat mooie hemd of die broek voor een schijntje in de Kringloopwinkel hebben gekocht. Waarom zou je je ook moeten schamen? Hergebruik is goed voor deze wereld. Het heeft jaren geduurd maar vandaag zijn de meeste mensen gewend geraakt aan de Kringloopwinkel, en van hun schroom verlost.
Maar hoewel het nog veel diepgaander gecontroleerd en nagezien wordt, en het meeste de winkel niet eens haalt, komt het met ondergoed wellicht nooit helemaal goed. Terwijl het nochtans heel vaak om nieuwe kledij gaat; je merkt het aan de merkkaartjes die er nog aan hangen en de hardnekkige plooien van het lange wachten in de oorspronkelijke verpakking. Gelukkig zijn er mensen die de moeite nemen om toch eens te kijken en dan vaststellen dat er ook daar soms heel mooie spullen tussen hangen.
Het lijkt de dochter niet in het minst te deren maar de moeder volgt nauwgezet iedere beweging van mijn handen terwijl ik de knijperkapstok weghaal, en de beveiligingen verwijder. Op zoek ga naar het prijskaartje en daar met de scanner overheen ga. Hoe ik de rode, blauwe, gebloemde of de, tot het strikte minimum herleidde, tere kanten slipjes netjes opplooi. De verontrustend grote cups van de beha’s in elkaar pas en zo opstapel. Ik probeer mijn bewegingen zo vloeiend mogelijk uit te voeren, zonder ergens de nadruk op te leggen en ondertussen geen enkele emotie te vertonen. Desondanks blijft de moeder argwanend kijken en maakt ze af en toe een korte, bits klinkende opmerking in het Arabisch. Het meisje antwoordt zangerig en glimlacht geamuseerd naar me.
Ik ben een man en niet meer van de jongste. Ik ben opgegroeid met autoloze zondagen in een computervrije wereld. Ik heb al een hele weg afgelegd en ondertussen een en ander over die wereld geleerd. Ik sta met een moeder en een dochter aan de kassa, en hoewel ik al de hele tijd het gevoel heb dat de vrouw een heel stuk ouder is dan ik, lijkt het me plots heel goed mogelijk dat ze tien jaar jonger is. De sfeer is gespannen en er liggen honderden kilometers afstand tussen ons.
Wat had ik nu graag een grapje kunnen maken.
Naast haar staat haar dochter. Zij draagt geen hoofddoek, en torent hoog boven haar moeder uit. Ook ik moet, met mijn gemiddelde grootte, naar haar opkijken. Ze loopt westers gekleed, met een strakke coltrui en een spannende jeans die haar volle vormen nadrukkelijk accentueren. Eerlijk gezegd doet ze me denken aan de vrouwen van Robert Crumb, de befaamde Amerikaanse cartoonist die, in een portret die de jonge David Lynch lang geleden van hem draaide, niets liever doet dan zich op de rug van zo’n verovering rechtop te laten ronddragen. Ik zie nog steeds dat schriele mannetje dat lachend en bevelen roepend op de rug van zo’n reuzin zit. Hij zou beslist gevallen zijn voor de oosterse exotische charme van dit jonge brutaal kijkende meisje, ze heeft iets jongensachtig in haar gezicht, koppigheid, onverzettelijkheid. Ik zou het bijna fierheid durven noemen. Misschien is ze achttien, misschien nog jonger. Ze lijkt heel zelfbewust en vasthoudend; ook dat heb ik al vaker gezien, en tot mijn spijt vaak gemerkt hoe dat dan verdwijnt, na een tijdje.
Ze maken hun winkelmandje leeg, het betreft bijna uitsluitend lingerie.
Er is een tijd geweest dat het leek of er een taboe rustte op de kledij van de kringloopwinkel, mensen kochten wel een en ander maar leken zich er tegelijk voor te schamen. Je ziet het nog wel eens bij iemand - ze willen het prijsticket verwijderd zien, weigeren hun kasticket alsof dit hen hierbuiten zou kunnen verraden, en kijken schichtig om zich heen alsof ze bang zijn om bekenden tegen het lijf te lopen. Maar tegenwoordig komen veel mensen er ronduit voor uit dat ze dat mooie hemd of die broek voor een schijntje in de Kringloopwinkel hebben gekocht. Waarom zou je je ook moeten schamen? Hergebruik is goed voor deze wereld. Het heeft jaren geduurd maar vandaag zijn de meeste mensen gewend geraakt aan de Kringloopwinkel, en van hun schroom verlost.
Maar hoewel het nog veel diepgaander gecontroleerd en nagezien wordt, en het meeste de winkel niet eens haalt, komt het met ondergoed wellicht nooit helemaal goed. Terwijl het nochtans heel vaak om nieuwe kledij gaat; je merkt het aan de merkkaartjes die er nog aan hangen en de hardnekkige plooien van het lange wachten in de oorspronkelijke verpakking. Gelukkig zijn er mensen die de moeite nemen om toch eens te kijken en dan vaststellen dat er ook daar soms heel mooie spullen tussen hangen.
Het lijkt de dochter niet in het minst te deren maar de moeder volgt nauwgezet iedere beweging van mijn handen terwijl ik de knijperkapstok weghaal, en de beveiligingen verwijder. Op zoek ga naar het prijskaartje en daar met de scanner overheen ga. Hoe ik de rode, blauwe, gebloemde of de, tot het strikte minimum herleidde, tere kanten slipjes netjes opplooi. De verontrustend grote cups van de beha’s in elkaar pas en zo opstapel. Ik probeer mijn bewegingen zo vloeiend mogelijk uit te voeren, zonder ergens de nadruk op te leggen en ondertussen geen enkele emotie te vertonen. Desondanks blijft de moeder argwanend kijken en maakt ze af en toe een korte, bits klinkende opmerking in het Arabisch. Het meisje antwoordt zangerig en glimlacht geamuseerd naar me.
Ik ben een man en niet meer van de jongste. Ik ben opgegroeid met autoloze zondagen in een computervrije wereld. Ik heb al een hele weg afgelegd en ondertussen een en ander over die wereld geleerd. Ik sta met een moeder en een dochter aan de kassa, en hoewel ik al de hele tijd het gevoel heb dat de vrouw een heel stuk ouder is dan ik, lijkt het me plots heel goed mogelijk dat ze tien jaar jonger is. De sfeer is gespannen en er liggen honderden kilometers afstand tussen ons.
Wat had ik nu graag een grapje kunnen maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten