HACIENDA

Ze staat aan kassa, en komt me een artikel tonen. Het is lichtjes beschadigd en de klant wil een lagere prijs. Ik leg haar uit dat er bij het prijzen rekening gehouden is met de schade. Toch wil ze de prijs een euro lager.
‘Luister’ zeg ik tegen haar, ‘als je de prijs naar beneden haalt zal de klant de volgende keer opnieuw proberen om de prijs aan te passen in zijn voordeel. Daarom doen we dit niet. Maar ik laat de keuze deze keer aan jou: jij mag kiezen. Wat ga je doen?’
Ze haalt de schouders op en loopt weg.
Terwijl ze niets vermoedend met de klant bezig is, kom ik aan kassa en zie dat ze toch het volledige bedrag aangerekend heeft.
‘Meneer!’ Ze draait met de ogen, lacht schalks, alsof ik iets doe dat onbetamelijk is.
‘Wat?’ vraag ik.
‘Meneer, meneer!’ Ze kijkt streng en schudt haar hoofd.
'Wat?'
‘Zoals bij ons in haciënda’ zegt ze.
‘Wat bedoel je?’
‘In haciënda komt blanke man kijken naar wij, negertjes om controleren!’
‘Het hoort bij mijn werk, kijken hoe jij de dingen aanpakt. En was de prijs lager geweest, had je niets fout gedaan want je mocht zelf kiezen.’
Ze lacht schril en loopt hoofdschuddend weg.

Een dag later komt ze naar boven terwijl ik met de boekhouding bezig ben.
‘Kledij te dik’ zegt ze. ‘Naald is kapot.’
Ik kijk naar het pistool waarmee ze prijskaartjes aan de kledij vastmaakt. De naald is stomp. Ik draai het mechanisme open, verwijder de oude naald en plaats een nieuwe. Ze volgt mijn bewegingen nauwgezet.
‘Hier’ zeg ik, ‘je pistool.’
Ze neemt het in haar handen, bekijkt de nieuwe naald nauwkeurig. Dan haalt ze een prijskaartje tevoorschijn, en drukt de naald ertegenaan; het ding schuift er moeiteloos doorheen.
‘Is goed meneer’ zegt ze.
‘Is dit opnieuw de haciënda?’ vraag ik.
‘Wat?’
‘Of wij opnieuw in de haciënda zitten? Maar nu ben jij de blanke man en ik het negertje?’

Haar gelach overstemt het lawaai van de radio en de warme luchtblazers, rent met haar mee en sterft weg als ze in de verte, tussen de klapdeuren naar de sortering verdwijnt.