'Kan er me iemand helpen met uitladen?'
De uitdrukking op het gezicht van de vrouw valt niet gemakkelijk te omschrijven. Langs de ene kant hooghartig en dwingend, aan de andere kant zie je paniek. De medewerkers in de ontvangstreceptie glimlachen naar me en lopen, iets haastiger dan anders, naar buiten. Ze werken hier nog niet zo lang maar kennen haar ondertussen al een beetje. Ze komt minstens één keer om de twee weken langs in een klein, roestig wagentje dat meestal tot in de nok zit volgestouwd met materiaal dat ze aan de kringloopwinkel schenkt.
De uitdrukking op het gezicht van de vrouw valt niet gemakkelijk te omschrijven. Langs de ene kant hooghartig en dwingend, aan de andere kant zie je paniek. De medewerkers in de ontvangstreceptie glimlachen naar me en lopen, iets haastiger dan anders, naar buiten. Ze werken hier nog niet zo lang maar kennen haar ondertussen al een beetje. Ze komt minstens één keer om de twee weken langs in een klein, roestig wagentje dat meestal tot in de nok zit volgestouwd met materiaal dat ze aan de kringloopwinkel schenkt.
Je kunt je bijna niet voorstellen dat deze grote, fors gebouwde, zwierige vrouw op hoge hakken met opgegeven kin - als de tot leven gewekte operazangeres Bianca Castafiore uit de avonturen van Kuifje - die in onze inkomhal staat rond te kijken, zopas nog achter het stuur van dat karretje zat.
Als alles uitgeladen is, zegt ze steevast dat ze nog even rond wil kijken in de winkel, heel eventjes maar. Dit om te bekomen dat ze haar wagen mag laten staan in onze laad- en loszone. De betuttelende houding die ze hierbij aanneemt zorgt vooral bij onze anderstalige collega's voor verwarring en is, zeker de eerste keren succesvol, louter en alleen al door het verrassingseffect. Het feit dat ze ondertussen door een bizarre speling van het lot op iedereen neer moet kijken werkt daarbij in haar voordeel.
Als alles uitgeladen is, zegt ze steevast dat ze nog even rond wil kijken in de winkel, heel eventjes maar. Dit om te bekomen dat ze haar wagen mag laten staan in onze laad- en loszone. De betuttelende houding die ze hierbij aanneemt zorgt vooral bij onze anderstalige collega's voor verwarring en is, zeker de eerste keren succesvol, louter en alleen al door het verrassingseffect. Het feit dat ze ondertussen door een bizarre speling van het lot op iedereen neer moet kijken werkt daarbij in haar voordeel.
Maar zelfs wanneer de jongens zich niet langer door haar laten intimideren blijven ze het toestaan, ondertussen omwille van praktische redenen. Want nog geen uur later zie je ze bij datzelfde wagentje weer helpen met inladen, zich met gefronste blik afvragend hoe ze de berg materiaal die ze in een mum van tijd bij elkaar heeft gezocht en die nu op een kar ligt, in dat kleine ding zullen krijgen. Ondertussen roept ze enkele keren 'Voorzichtig! Voorzichtig!' en mompelt dan met de handen voor haar gezicht: 'Och... Och... Hoe is het mogelijk? Hoe moet ik dat weer uitleggen?'
De nieuwe medewerkers schudden het hoofd; wie hier langer werkt is er gewend aan geraakt. Maar echt begrijpen doe je het nooit. Het valt ook niet te bevatten, al die vergeefse moeite! Want het meeste ervan brengt ze over een week of twee toch weer terug.
De nieuwe medewerkers schudden het hoofd; wie hier langer werkt is er gewend aan geraakt. Maar echt begrijpen doe je het nooit. Het valt ook niet te bevatten, al die vergeefse moeite! Want het meeste ervan brengt ze over een week of twee toch weer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten