VEILIGHEIDSSCHOENEN

Het is voorlopig de warmste dag van het jaar. Ieder levend wezen verstopt zich in de schaduw, op de menselijke soort na dan. Deze schepsels laten zich niet dicteren door de natuur en de seizoenen. En vooral hier niet, in het Dallas van Europa, een plaatsnaam waarmee deze contreien – met dank aan enkele West-Vlaamse ondernemingen – een goeie tien jaar geleden werden bedacht.

Een vrachtwagen van de kringloopwinkel gevuld met meubelen komt achteruit opgereden. De aanhoudende hitte belet niet dat de klanten tafels en stoelen, bedden en kasten nodig hebben. Om uit te laden heb ik er, naast de magazijniers, ook enkele sterke krachten uit de sortering bij gehaald. Dit met het oog op een oude, broze vitrinekast maar meer nog voor de antieke, ongewoon hoge en lange massieve eikenhouten dressoir waar vermoedelijk al decennia lang menige rug een blijvend letsel door heeft opgelopen.
En natuurlijk ook omdat we ons dan met z'n allen snel weer uit de zon terug kunnen trekken.
Vele handen maken kort werk.

De chauffeur ontgrendelt de laadklep die verticaal als afsluiting dient en laat die hydraulisch kantelen waardoor het een laadbrug wordt. Terwijl de bijrijder de goederen op de vrachtwagen losmaakt valt mijn oog op het schoeisel van Jelle.
'Waar zijn je veiligheidsschoenen, Jelle?'
'Die ben ik vanmorgen in mijn haast thuis vergeten...'

Toen ik nog maar pas bij de kringloopwinkel werkte, volgde ik de cursus 'Leiden en begeleiden op de werkvloer'. Op een bepaald moment bracht de lesgever veiligheidsschoenen ter sprake. Hij haalde een paar voorbeelden aan van arbeidsongevallen waarbij de leidinggevende werd vervolgd omdat deze er niet op had toegezien, die bewuste dag, dat zijn medewerker veiligheidsschoenen droeg. Het waren ongevallen met vaak langdurige tot zelfs levenslange werkonbekwaamheid tot gevolg. Aangezien er niet voldaan was aan de minimum voorwaarden weigerde de verzekering om tussenbeide te komen.

Maar gelukkig woont Jelle hier vlakbij dus stuur ik hem naar huis om zijn schoenen te halen, ondertussen niet zonder enige wrevel bedenkend dat je ogen op je gat moet hebben en altijd op je hoede dient te zijn, elke dag opnieuw, ook al is het meer dan dertig graden en heb je inmiddels al honderd keer herhaald hoe gevaarlijk het is om zonder aangepast schoeisel te werken en wat de gevolgen kunnen zijn.

Het valt wellicht te wijten aan de hitte dat ik me zo erger aan dat feit hoewel ik de situatie probeer te relativeren. Jelle was immers aan de late kant doordat zijn hond was weggelopen dus kan het best dat hij in zijn haast vergat om van schoenen te wisselen. Bovendien deed hij niet moeilijk en was hij direct bereid zijn werkschoenen te halen. Voor alle zekerheid laat ik mijn blik nu over alle voeten gaan. Grappig die korte broeken met daaronder de lompe, zware schoenen met stalen toppen – tot ik bij Feysals schoeisel kom. Ik kan mijn ogen niet geloven. Hij draagt donkerroze slippers die heel mooi combineren met zijn donkere huidskleur. Verbluft staar ik naar de vrolijke, kleine plastic bloemen tussen zijn tenen.

'Feysal!'
Hij gooit zijn hoofd achteruit en begint te lachen.
'Het is niet grappig Feysal. Waar zijn je veiligheidsschoenen?'
'In mijn kastje, Rino. Want veel warm.'
'Toch zul je ze moeten dragen, Feysal. Zonder je veiligheidsschoenen mag je niet werken.'
Verbijsterd staart hij me aan.
'Kan niet Rino! Kan niet!' Hij wijst naar de zon. 'Veel, veel warm!'
'Ik weet het Feysal maar kijk,' ik wijs naar mijn voeten, 'denk je dat ik het plezierig vind om als het zo warm is mijn veiligheidsschoenen te dragen? Maar ik moet, anders kan ik niet werken.'

'Jullie zijn gek!' roept hij en woest draait hij zich om. Iedereen staat te lachen terwijl Feysal ongemotiveerd naar de kleedkamer slentert. Straks zal hij hier opnieuw verschijnen, nors en zwijgzaam voor zijn doen, maar helemaal in orde voor de verzekering.
Ik kijk hem na terwijl hij in het duister van de winkel verdwijnt. Eigenlijk moet ik hem gelijk geven. Dit is geen weer om met veiligheidsschoenen te werken.
Hoe is het zover kunnen komen?
Maar ik zwijg. Want we wonen in het Dallas van Europa.
Hier laten de mensen zich niet dicteren door de natuur.