zondag 27 mei 2018

LUCIFERIAN TOWERS DOOR GREET DESAL


's Morgens deed ze haar short om en verdween voor de rest van de dag. Af en toe ging ik eens kijken en filmde dan een stukje met mijn smartphone. Een eenvoudig toestel en dat merk je aan de beelden maar dat is niet erg. Na verloop van tijd had ik uren film. Daaruit heb ik dit korte filmpje gedistilleerd.
Iets voor zevenen 's avonds bracht ik een aperitiefje, het werd een ritueel. Op een keer merkte ik dat ze nog steeds met hetzelfde kleine detail in de weer was waar ik haar 's morgens mee bezig had gezien. Het leek me een onbegonnen werk en ik had werkelijk met haar te doen. Even later rondde ze af, kwam in huis en opperde goedgemutst dat ze tevreden was over haar dag.
Het zijn slechts enkele van de vele kwaliteiten die ze heeft, die koppige wilskracht en dat doorzettingsvermogen. Want veel kan ik haar niet helpen, het is een eenzame en lange zoektocht waar ze door moet. Je ziet het in dit filmpje, die bijna eindeloze worsteling met de klei tot deze zich gewonnen geeft en zich naar haar hand laat zetten.
Het begint in de lente, precies een jaar geleden. Je merkt hoe het zomer wordt, de herfst breekt aan, en tenslotte, ergens rond februari, is het werk af - een goeie negen maanden later.
Je kunt het nog tot 26 april gaan bekijken op 'Faces', een tentoonstelling van het PAK in Gistel in het psychiatrisch centrum te Beernem.


Geen opmerkingen: