LOTTO

Het is middagpauze. We zitten in stilte te eten. Links van me zit Nathalie, rechts Ghassan.
Kyllian wordt, voorovergebogen op een boterham kauwend, opgeslorpt door een klein schermpje. Alsof hij bijziende is.
Niets speciaals, op enkele jaren tijd is het normaal geworden. Vrijwel iedereen is altijd en overal bezig met z'n gsm. Tijdens het werk moet dat ding dan ook in je locker, achter slot en grendel. Voor velen een hele beproeving.

Door zelf haar sigaretten te rollen probeert Nathalie de laatste tijd minder te roken. Ze wordt er steeds beter in: voor haar liggen er vier, bijna perfecte exemplaren.
Plots zegt ze 'Oei', ik kijk opzij en zie dat ze naar Ghassan staart.
Hij slaat een hand voor zijn mond terwijl hij naar zijn telefoon kijkt.
'Wat?' vraag ik, terwijl ik hem bleek zie worden.
'Rino, Rino, Rino...' Er komen tranen in zijn ogen.
'Slecht nieuws?' Ik vrees het ergste.
'Kijk Rino!' zegt hij terwijl hij het schermpje van zijn smartphone naar me toe draait.
Ik zie enkele rijtjes met cijfers. Dan reikt hij mij een stukje papier aan. Daarop staan zeven, haastig neergekrabbelde getallen.
'Ik ben winnaar Rino, kijk, KIJK! Misschien viele miljonen Rino!'

Enkel maanden geleden is hij hier begonnen. Hij woont met zijn vrouw en kinderen even verderop. Voorheen was hij een regelmatige klant, nu ontpopt hij zich langzaam maar zeker tot een sterke medewerker. Hij is eigenzinnig, intelligent en koppig en verantwoordelijk voor de afdelingen curiosa, hobby en speelgoed. Vooral dat laatste spreekt tot zijn verbeelding. Het is bijna aandoenlijk met hoeveel toewijding hij de verstelbare actiefiguurtjes naziet op mankementen; gezelschapsspelletjes probeert te doorgronden om te weten te komen of ze nog compleet zijn; grote poppenhuizen met tal van gadgets in elkaar zet. Nergens kun je uit afleiden dat deze man voorheen bekend stond als documentairemaker in Irak, en zelfs nog voor de BBC heeft gewerkt.

Hij heeft vijf cijfers en het bonusnummer. Anja zoekt de resultaten op om na te gaan wat hij gewonnen heeft. Er zijn geen winnaars in rang 1. In rang 2 hebben 67 mensen gewonnen. 2560 euro. Ongelovig staart hij naar haar.
'Miljonen!' zegt hij. 'Zes cijfers!' Ze legt hem uit dat hij geen zes juiste cijfers heeft maar vijf en het bonusnummer. Koppig schudt hij het hoofd.
'Miljonen!' En wuift alles dat minder is weg. Hij wil het niet horen.
De rest van de dag loopt hij opgewonden rond en vraagt verlof voor de dag nadien. Hij moet naar Brussel, wil geen enkel risico nemen. Zo snel mogelijk naar de hoofdzetel van de nationale loterij.
'Ik moet, ik moet Rino, want viel geld!' Hij lacht als een waanzinnige.

Hij komt me zijn tas tonen bij vertrek, de dagelijkse diefstalcontrole. Een lege boterhamdoos en zijn notitieboekje waarin de Nederlandse woorden die hij niet begrijpt worden genoteerd.
'Miljonen Rino... Dan winkel sluiten hier en groot fiestje... Viel champagne en muziek!' Hij fluistert het alsof hij bang dat het in de verkeerde oren terecht komt. Maar zijn ogen puilen uit en zijn gezicht glanst van opwinding.
'En ik wil cameras kopen, drie cameras, dertigduizend euro per stuk, om mooie reportages te maken. Eerste over Kringloopwinkel! In grote kwaliteit! 4K Rino, resolution moet 4K zijn! Kan ik? Morgen? Naar Brussel?'
Verlof moet je drie dagen van tevoren aanvragen maar voor een lottowinnaar maken we een uitzondering.

Hij komt als geroepen. We staan net klaar om een onhandelbare, loodzware lederen driezit in een kleine bestelwagen te tillen als hij arriveert. Hij heeft een formulier bij van de nationale loterij. Ik kan de verslagenheid van zijn gezicht aflezen terwijl hij me het document overhandigd. Er staat dat hij 2560 euro heeft gewonnen, net zoals Anja zei. Verder nog enkele grote, sierlijke handtekeningen waarmee alles wordt bekrachtigd.
'Je hebt gewonnen! Je bent een winnaar! Proficiat!' Hij knikt maar schudt mijn uitgestoken hand zwakjes.
'Voor dit geld moet je normaal twee maanden werken Ghassan!'
'Ik weet, ik weet... Maar geen miljonen...' zegt hij.
'Bijna Rino! Klein, klein beetje bijna', en hij nijpt zijn ogen samen terwijl hij duim en wijsvinger een millimeter uit elkaar houdt om aan te tonen hoe dicht hij bij het vuur gekomen is. Hij kon de hitte al voelen. Het scheelde een ogenblik lang niets of al zijn problemen waren opgelost. Forever and ever.
Hij steekt zijn schouders op, kijkt me aan en glimlacht.

Terug naar de orde van de dag. Met zijn vieren gaan we rond de kolossale driezit staan, Ghassan en ik vooraan en Feysal en Nathan achteraan. En in een volmaakte, vloeiende beweging schuiven we het lompe ding in de minibus.