GRABJE

Het is de laatste dag van Feysal op onze werkvloer. Met gemengde gevoelens neemt hij afscheid. Aan de ene kant is hij tevreden dat hij zijn traject hier tot een goed einde heeft gebracht, langs de andere kant wacht hem een onzekere toekomst.
‘Rino, wil je komen om prijs te maken voor fietsen?’
Hij heeft nog enkele zaken opzij gezet om op zekere dag aan te kopen. Die dag is nu gekomen.
‘Fiets’, zeg ik. ‘Je wilt toch maar één fiets kopen, Feysal?’
‘Nee, ik wil twee fietsen.’
Verrast loop ik mee.

We komen bij een oude herenfiets. Deze is roestig en heeft duidelijk al heel wat kilometers op de teller staan. Maar de remmen werken nog, de ketting lijkt oké en de banden kunnen nog een tijdje mee. Ik raadpleeg mijn tabel en bepaal de prijs van de fiets.
‘Waar staat de tweede fiets, Feysal?’
Hij wijst naar een fitness toestel, het is een mini stepper. Dit is een klein toestel met twee pedalen waar je op kunt staan en die, naarmate je kracht geeft met je voeten, afwisselend op en neer bewegen.
‘Dat is geen fiets, Feysal.’
‘Dit is fiets Rino.’ Hij lijkt volkomen ernstig.

‘Waar zijn de wielen, Feysal? Waar is het stuur? Waar is het zadel?’
‘Maar kijk hier Rino, hier staat ‘fffiesst'.’
‘Hier staat niet fiets maar ‘Fast’ Feysal. Dat betekent snel. Daar staat ‘Slow’. Dat is traag. Daartussen zit dit hendeltje waarmee je de weerstand kunt afstellen zodat je snel of traag kunt trappen.’
Bewonderend staart hij naar het apparaat.

‘Wat is prijs Rino?’
We krijgen deze toestelletjes vaak binnen. En ook al varieert de prijs ergens tussen vijf en tien euro, toch raken ze over het algemeen maar moeilijk verkocht.
‘Zes euro’, zeg ik.
‘Wat!’ roept Feysal geschrokken. ‘Zes euro?!’
Hij zet een stap achteruit en schudt zijn hoofd.
‘Waar zijn wielen?! Waar is stuur?! Waar is zadel?!’
Daarna slaat me op de schouder en zegt lachend: ’Grabje!’
En ineens weet ik dat ik me geen zorgen over hem moet maken. Met Feysal komt alles goed.