Verschrikkelijke beelden domineren al maandenlang onze kranten. Wat zich in de Gazastrook afspeelt is ongezien. Dagelijks lezen we, horen we in het nieuws hoe een ultramodern leger bezig is er een bevolking te verdelgen.
Twee miljoen burgers - kinderen, ouders en grootouders - worden verdreven maar kunnen nergens heen. Er is geen water of voedsel, er is geen elektriciteit. Ze worden opgejaagd terwijl ze de hongerdood sterven. Gaat er dan niemand ingrijpen, vragen we ons af. Kan dit allemaal zomaar?
Ondertussen worden de aanvallen alsmaar heviger. Gezinnen met kinderen in woonblokken worden met raketten bestookt. Het is zinloos om op zoek te gaan naar een veiliger plek want die is er niet; ook scholen, ziekenhuizen en vluchtelingenkampen worden met de grond gelijk gemaakt. Gewone mensen zijn ongewild in een oorlog terecht gekomen, het slachtoffer geworden van beslissingen die boven hun hoofden werden genomen. Huisvrouwen, fietsenmakers, schoolmeesters, verpleegsters, postpodes, dichters, fotomodellen, lassers, busschauffeurs, secretaresses, apothekers, kapsters, elektriciens, vroedvrouwen, kassamedewerkers, kinderen, ouders en grootouders. Ze leven in woonblokken die systematisch worden platgewalst. Ze sterven met tientallen, honderden tegelijk.
Dit omdat een terroristische verzetsorganisatie het besluit nam om de moeilijke levenssituatie waaronder een bevolkingsgroep al decennialang moet leven met geweld aan te vechten en dit op 7 oktober op gruwelijke wijze en met een niets ontziende slachting in de praktijk bracht met als resultaat meer dan 1300 doden en duizenden gewonden, veelal gewone burgers.
Dit omdat een crimineel die zich president noemt zijn hachje tracht te redden door wraak te nemen want de verkiezingen komen eraan. Omdat de commando's van het ultramodern leger er maar niet in slagen de verantwoordelijken voor de slachting van 7 oktober te vatten, moet ook hier de burgerbevolking het bekopen. Resultaat: ruim 22.000 doden, voornamelijk moeders en kinderen.
Via filmpjes van enkele overlevenden na een inslag kijkt de wereld vol ontzetting mee. Toch laten de regeringsleiders begaan, de aardbol rond schudden ze het hoofd en beweren verveeld te zitten met de situatie. Maar zo goed als niemand die daadwerkelijk iets kan veranderen aan de situatie die vooralsnog zijn nek uitsteekt.
Vorig weekend zat er een bijlage bij De Standaard met als titel 'Geraakt Door 2023'.
De cover toont een foto waarop enkele spelende kinderen te zien zijn. In het midden draagt een van hen een kroontje, misschien wordt er een verjaardag gevierd. Bijna allemaal staren ze naar het luchtruim. Langzaam dringt door wat er daar te zien is, ook al wordt de camera enkel op de kinderen gericht. Maar de gezichten spreken boekdelen: je kunt er verrassing aan aflezen, ongeloof, verwarring, verbijstering. Bij sommigen is er ook een zweem van ernst, alsof het nu al doordringt wat er op hen afkomt. De foto wekt de indruk dat de tijd hier eventjes stilstaat maar dat is wat foto's doen: de tijd stilzetten. De tijd is echter allebehalve blijven stilstaan. Kort na dit ogenblik zijn de eerste raketten neergekomen. De opname dateert van 7 oktober, dit zijn kinderen op een schoolplein in Gaza.
Bij De Morgen stak het jaarlijkse fotomagazine met een aantal van de meest pakkende beelden van de afgelopen twaalf maanden. Maar de aangrijpendste foto staat op de cover. Tegen een witte marmeren wand leunt een vrouw gehuld in een blauw gewaad. In haar armen houdt ze een lichaam vast dat in een wit doek gewikkeld werd. Door de lengte wordt duidelijk dat het om een kind gaat. De vrouw, wiens gezicht door haar hoofddoek niet te zien is, houdt een hand op het hoofd. Het verdriet is overweldigend. Een Piëta die er niet had mogen zijn. (01/01/2024)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten