In het nieuws heeft men het steeds weer over de oorlog in Gaza. Maar hoe kun je van een oorlog spreken wanneer een van de partijen grotendeels uit een weerloze burgerbevolking bestaat? Wat zich daar afspeelt, is geen conflict tussen twee gelijkwaardige partijen. Gaza is veranderd in een openluchtgevangenis, waarin de bewoners vogelvrij zijn verklaard en dagelijks voor het oog van de wereld worden opgejaagd en uitgemoord. Reeds vijftien maanden zien we hoe het zwaarbewapende en technologisch geavanceerde Israëlische leger zijn wapens richt op deze gemeenschap. Meer dan 45.000 mensen zijn inmiddels omgekomen, waarvan 44% - volgens een rapport van de Verenigde Naties - jonger is dan 18 jaar.
Netanyahu houdt vol dat zijn troepen enkel Hamas willen treffen. Maar zelfs voor wie de situatie van een afstand volgt, is duidelijk dat alles wat leeft en beweegt in Gaza een doelwit is. Dagelijks worden we langs alle kanten bestookt met onthutsende beelden van een nietsontziende verwoesting. Bejaarden, vrouwen, kinderen – niemand kan op enig mededogen rekenen. Scholen, ziekenhuizen, vluchtelingenkampen en markten worden gebombardeerd. Eerst komen de bommen, dan de tanks, en uiteindelijk de bulldozers om wat er nog rest weg te vagen. Huizen, straten, zelfs complete steden verdwijnen, samen met de mensen die daar leefden. Gaza's bevolking is het doelwit van een voortdurende slachting, waarbij hun gemeenschappen en geschiedenis stelselmatig worden uitgewist.
Israël rechtvaardigt de aanvallen als zelfverdediging na de aanval van 7 oktober 2023. Amnesty International heeft ondertussen uitgebreid bewijs verzameld dat Israël regelmatig en zonder waarschuwing burgerdoelwitten treft. Hele families worden onder het puin in hun huizen begraven. Ook Human Rights Watch spreekt van oorlogsmisdaden en dringt aan op internationaal onderzoek. Het is verbijsterend dat Israëlische bevelhebbers genocide op de Palestijnen ontkennen, terwijl de bewijzen voor deze gruweldaden door Israëlische soldaten zelf worden gefilmd en gedeeld op sociale media. Deze militairen wanen zich onaantastbaar en lijken zich geen zorgen te maken dat ze zich hiervoor ooit zullen moeten verantwoorden. Voorlopig krijgen ze gelijk: de internationale gemeenschap blijft tot op vandaag vooral in stilte toekijken.
Want terwijl Zuid-Afrika spreekt van genocide en landen als Ierland en Spanje openlijk een einde eisen aan de slachting, blijft Duitsland een uitgesproken bondgenoot van Israël, terwijl landen als Italië en Nederland hun steun uitspreken. Ook Amerika blijft pal achter Israël staan, ondanks alles, waarmee het deze menselijke tragedie nog verder legitimeert.
Maar laat men ophouden dit een oorlog te noemen. Dit is een georganiseerde slachting.
(25 december 2024)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten