Het is middagpauze. Abdullah zit in elkaar gedoken op zijn stoel. Sinds het opnieuw losbarsten van het geweld tussen Hamas en Israël draagt hij zijn Arafat sjaal. In het voorbijlopen maak ik een opwaartse beweging met mijn kin: hoe is het met je?
Gebarentaal is universeel, hij haalt de schouders op. Hij hoeft ook niets te zeggen. We weten hier allemaal hoe het met hem gaat.
Het is zijn laatste maand, op 31 oktober zit zijn traject erop. Hij stond meestal aan de kassa en lette erop dat onze winkel er piekfijn uitzag. Ook al had hij altijd grote zorgen, want zijn vrouw woonde nog steeds in de Gazastrook waar er blijkbaar altijd problemen zijn. Hij vertelde hoe ze het daar met vier uur elektriciteit per dag moeten doen en hoe de watertoevoer er geregeld afgesloten wordt. Nu en dan is er een beschieting, of slaat er ergens een raket in - het is er dagelijkse kost.
'Het is geen leven en er moet iets gebeuren maar ik ga niet akkoord met de werkwijze van Hamas. Zij dagen de Israeliërs uit en de Palestijnse bevolking is er de dupe van.' Hij protesteerde enkele jaren geleden tegen het plaatsen van raketwerpers in de buurt waar hij woonde, kreeg daarbij steun van familie en buren en haalde zich daarmee de woede van Hamas op de hals. Uiteindelijk is hij gevlucht. Toen hij bij ons aan de slag ging, probeerde hij zijn vrouw naar hier te halen maar de gezinshereniging werd in eerste instantie op basis van verloren gegane documenten geweigerd. De beschikbare kopieën werden niet erkend. Een nieuwe procedure werd inmiddels opgestart, het verdict volgt in januari 2024.
‘Maar nu is alles kapot, Rino’, zucht hij. ‘Het is heel moeilijk om mijn familie te bereiken. Eerst vernam ik nog dat mijn moeder met familieleden naar het zuiden was gevlucht en mijn vader met een broer naar het noorden. Zij zijn niet samen zodat er toch iemand overblijft als de ander het niet overleeft. Maar de Gazastrook is slechts veertig kilometer lang! De gesprekken door de telefoon werden overstemd door de vreselijke knallen waarmee Hamas raketten voor de deur van mijn familie afschoot.
Zaterdagnacht slaagde ik er niet meer in om mijn familie te bereiken, de elektriciteitsvoorzieningen waren gesaboteerd. Niemand wist wat er ginds aan de hand was. Pas op zondagavond kon ik mijn familie opnieuw bereiken, het was om gek te worden!
Toen vernam ik dat mijn vrouw met haar invalide moeder was gevlucht omdat er aangekondigd werd dat de buurt waar ze woonden onder vuur genomen zou worden. Drie uur later was het zover, de hele wijk werd gebombardeerd. Van het huis waar mijn vrouw woonde, is niet veel meer over. Iedereen is op de vlucht. Het heeft geen zin dat mijn vrouw de grens met Egypte probeert te bereiken want haar paspoort ligt in de ambassade in Jeruzalem vanwege de nieuwe procedure tot gezinshereniging die hier werd opgestart. Enkel met de originele papieren kun je de grens daar oversteken. En gisteren maanden de Israëli's de Palestijnse bevolking aan om de Gazastrook te verlaten maar even later namen ze de grensovergang onder vuur! Waarom toch Rino? Oké als Israël en Hamas problemen hebben met elkaar maar waarom moeten de gewone mensen daarvoor opdraaien?
Mijn vrouw woont sinds zondag bij haar zus. Maar deze voormiddag kreeg ik het bericht dat ze er halsoverkop vertrokken zijn omdat er ook daar beschietingen zijn begonnen. Nu is mijn vrouw samen met haar zus op de vlucht. En ik kan opnieuw niemand bereiken.’ Hij gaat rechtop zitten.
‘Ik hoop dat alles goed komt.‘ Hij knikt, spreekt zichzelf moed in. ‘Alles komt goed. Alles komt goed.’ Het lijkt wel een mantra.
‘Alles komt goed.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten