In de kringloopwinkel van Avelgem zijn, in de tien jaar dat ik er werk, al verschillende nationaliteiten gepasseerd. In het begin waren dat, naast de Belgen, vooral mensen uit Afghanistan, Somalië, Irak, en Ivoorkust. Op dit ogenblik zijn dat Syriërs en Palestijnen.
Onze landgenoten zijn meestal op zoek naar een nieuw begin, hebben bijvoorbeeld een moeilijke schooltijd, een ziekbed, een verslaving, een misstap, veel pech of een scheiding achter de rug, en willen een nieuw begin maken, de teugels terug in handen nemen.
Onze nieuwkomers zijn vandaag mensen die vaak rechtstreeks uit een oorlog komen waar ze voor hun leven vreesden.
Wie uit Syrië komt, vertelt over de gruwelen die er aangericht worden door de eigen regering. Ze zijn het erover eens dat één van de ergste zaken de vaccüümbommen waren die de Russen introduceerden: daar kan niemand aan ontsnappen. Eerst is er een explosie die een nevel van explosief materiaal veroorzaakt die overal doorheen dringt. Als die nevel direct daarna ontbrandt, ontstaat er een vuurbal die een enorme drukgolf teweegbrengt en alle zuurstof in de omgeving wegtrekt. Het heeft geen zin om je in je schuilkelder te verschuilen, niemand overleeft zo'n inslag.
'Het is een oorlog tegen de eigen bevolking', zei Hassan.
Toen de Russen Oekraïne op 24 februari 2022 binnen vielen, sloeg de angst hem opnieuw om het hart.
'Nu is het hier ook oorlog. We zijn voor niets gevlucht.'
De Palestijnse medewerkers verhalen over wat hun familieleden momenteel overkomt. Het is heel dubbel allemaal: aan de ene kant zijn ze blij dat ze erin geslaagd zijn om aan het gevaar te ontsnappen, langs de andere kant zijn ze continu bezorgd om wat er ginds allemaal gebeurt. Tijdens de pauzes zien we dagelijks filmpjes - 'Is je hart sterk vandaag?', vragen ze voor ze zo'n opname laten afspelen - waarin volledige woonblokken in elkaar storten; waarin huilende familieleden hun dode kinderen in de armen houden; waarin te zien is hoe de straten na een bominslag bezaaid liggen met doden. In amper een minuut tijd moet je naar adem happen van ellende.
'Niemand in Gaza kan ontsnappen, overal wordt de burgerbevolking onder vuur genomen. Iedereen kent mensen die gestorven zijn', zegt Younes. Tijdens het ochtendoverleg komen er soms verhalen boven die een hele dag lang tussen je oren blijven galmen.
De oorlog is een realiteit geworden.
Ondertussen werken we samen. Bij de receptie worden de spullen van de brengers in ontvangst genomen. Anderen maken ze winkelklaar, prijzen ze en brengen het gerief in de rekken. Tenslotte passeren deze goederen de kassa en gaan dan via een andere deur opnieuw naar buiten, een nieuwe toekomst tegemoet. We helpen elkaar tijdens het werk, het gebeurt automatisch. We denken met elkaar mee, zoeken oplossingen voor elkaars kleine en grote problemen, zowel werkgerelateerd als privé.
Tijdens de pauze lijken we wel een grote familie zoals we samen zitten te eten. Zonder het te beseffen hebben we ons lot met elkaar verbonden, een groep mensen van wie verleden of afkomst geen rol meer speelt en tussen wie er mooie vriendschappen ontstaan.
We hebben namelijk ontdekt, toen we elkaar hier iets beter leerden kennen, dat we onder dat laagje cultuur en religie eigenlijk helemaal niet zoveel van elkaar verschillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten