'Heb je het gehoord?'
Het is ochtend, Abdullah is net binnengekomen. Verslagenheid en boosheid strijden om een plaats op zijn gezicht.
'Achthonderd Rino! Achthonderd! Kinderen, moeders, bejaarde mensen!' Ik knik, ja, ik heb het in het nieuws gezien gisteravond.
'En meer dan duizend mensen liggen nog onder het puin!' Hij grijpt naar zijn gsm, scrolt over zijn scherm, 'Kijk hier, allemaal kinderen, allemaal dood! Zie jij Hamas? Nee, want Hamas is niet daar, alleen maar kinderen! Een school, een ziekenhuis waar mensen komen schuilen. Kijk, een vader met zijn dode kind in de armen! Netanyahu is gek geworden! Gek! En de wereld kijkt toe en laat hem begaan!'
Ik kijk naar de foto van een huilende man met een kind in zijn armen. Abdullah scrolt verder, toont me een zaal vol kleine menselijke gedaantes die op de grond liggen, sommige bedekt met bloed besmeurde lakens maar ook een paar waarbij niets ze aan het zicht onttrekt: kleine verhakselde lichamen, bloederige, hompen vlees. En daartussen ontroostbare moeders en vaders, uitzinnig van verdriet.
'Hoe is het met jouw familie?'
'Ik weet het niet Rino. Hoe kan ik het weten? De situatie verandert de hele tijd. De laatste keer dat ik ze hoorde, was alles nog goed. Maar dat kan elk moment omslaan. Ginds is niemand veilig, elk moment kunnen zij sterven! Er is geen eten, geen water, geen elektriciteit, geen internet! De mensen zijn afgesneden van de wereld! Mijn moeder en vader, ze zijn oud en hebben hun medicijnen niet. In de apotheek is niets meer te vinden. Zelfs in het ziekenhuis hebben ze niets! Ook daar is er geen water of elektriciteit. De dokters zijn afhankelijk van de hulp konvooien met geneesmiddelen die niet mogen komen. 'Wij zijn dood', zeggen de mensen daar. Mijn broers en zussen zitten er vast met hun gezin, allen met kinderen. Mijn vrouw en haar familie. Mijn neven en nichten. Het maakt niets uit welke kant ze uitgaan want ze zitten als ratten in de val. En ik kan niets doen, niets voor mijn familie, niets voor mijn geliefden. Maar elk moment kan ik telefoon krijgen! Elk moment kunnen zij sterven!'
Zijn ogen puilen uit, hij roept, hij briest, maar ik weet dat hij het niet tegen mij heeft, hij voert zijn eigen strijd en vaart uit tegen de wereld die kijkt en luistert maar niets onderneemt.
'En waar is Hamas nu?'
'Hamas is niet dom Rino. Zij nemen geen risico. Zij houden zich schuil in een systeem van gangen en ruimtes onder de grond.'
's Middags zit hij tegenover me aan tafel. Ik zie hoe hij beeft, zijn hele lichaam siddert terwijl hij naar het schermpje van zijn gsm kijkt. Hij schudt het hoofd terwijl hij het toestel opzij legt.
'Mijn familie is op de vlucht maar zij kunnen nergens heen. Een neef van me is teruggekeerd naar de plek waar hij woonde. 'Het gevaar is overal', zegt hij, maar ook dat het een spookstad is geworden, bijna iedereen is er vertrokken. En alles is kapot. De huizen en appartementen waar mijn familie tot over enkele weken woonde: alles is er met de grond gelijk gemaakt. En ik krijg net het bericht dat er opnieuw beschietingen zijn begonnen. Maar iedereen is weg en alles is kapot! Waarom dan toch Rino? Het is verkeerd wat Hamas heeft gedaan: onschuldige mensen vermoorden. Het is verkeerd maar het is hun manier om aandacht te vragen voor de Palestijnse zaak. Want waarom vind iedereen het zo erg dat Rusland Oekraïne wil overheersen en lijkt het niemand te kunnen schelen dat Israël al jarenlang hetzelfde doet in Gaza? Zijn wij een minderwaardig volk misschien?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten