OUDER

'Mister Rino, mijn werk hier is volgende maand afgelopen. Kan ik niet wat langer blijven? Twee of drie maanden?'

'Ik beslis daar niet over, Sabir. Dat moet je met je begeleidster bespreken. Maar het is de bedoeling dat je nu door stroomt naar ander werk. Misschien kunnen we samen kijken wat de mogelijkheden zijn. Je bent hier nu al achttien maanden, dat is sowieso lang voor een jonge man als jij.'

Er komt een mysterieuze glimlach op zijn gezicht, en het lijkt alsof hij binnenpretjes heeft. Het is ook wel een beetje vreemd. Hij volgt een artikel 60 traject en voor wie jonger is dan zesendertig, betekent dat dat je hier een jaar kunt werken. Tot je vijftigste is dat 18 maanden. En daarna wordt het twee jaar.

'Hoe oud ben je ook alweer?'

'Ik ben negenendertig.'

Echt? Ik had je een heel stuk jonger geschat.'

'Hoe oud dacht je dat ik was, mister Rino?' Ik kijk hem nog eens goed aan. Die zwarte haren. Dat ringbaardje. Zijn jeugdige voorkomen en guitige blik.

'Een jaar of dertig, eenendertig.' Hij lacht breeduit.

'Ik heb twee geboortecertificaten.'

'Hoezo?'

'Mijn papa was een Palestijn die in Saoedi-Arabië werkte. Daar werd ik geboren en ik heb een officieel geboortecertificaat met als geboortedatum 16 oktober 1990. Dat werd uitgereikt door de Verenigde Naties die zich ontfermen over Palestijnen in het buitenland. In 2018 ben ik vanuit Saoedi-Arabië naar Libanon vertrokken. Toen ik me daar registreerde, ging er iets verkeerd; ik kreeg een nieuw', hij steekt twee wijsvingers plooiend omhoog, 'officieel', doet zijn handen terug omlaag, 'geboortecertificaat van de Verenigde Naties waarop te lezen stond dat ik in Libanon geboren was in plaats van in Saoedi-Arabië, en deze keer op 13 augustus 1983, informatie die ook op het paspoort staat dat ik daar kreeg. Ik protesteerde maar tevergeefs.'

'En heb je daar niets over gezegd toen je hier aankwam?'

'Toch wel. Bij de dienst vreemdelingenzaken wees ik de ambtenaar erop dat het eerste certificaat er veel ouder uitzag dan het andere dat nog nieuw was, maar er werd toch gekozen voor het tweede certificaat omdat ik daar een paspoort van had.’ Hij steekt hoofdschuddend zijn schouders op, het valt ook niet te begrijpen. Maar dan wuift hij het voorval weg.

‘In het begin vond ik het erg, maar ik ben het nu gewend. En het heeft ook zijn voordelen. Zo kan ik sindsdien jaarlijks twee keer mijn verjaardag vieren.'

Hij proest het uit.

'En daardoor kon ik hier ook zes maanden langer werken.'

Hij valt stil, denkt eventjes na.

'Maar soms voelt het alsof er zes jaar van mijn leven weggenomen werd. Ik moet nog drieëndertig worden maar iedereen denkt dat ik reeds veertig ben.'