maandag 18 december 2017

THE WAR ON DRUGS IN VORST NATIONAAL

Eerlijk? Vorst Nationaal is de laatste plaats waar ik aan denk als ik zin heb in een goed concert. Geef me maar de 4ad in Diksmuide, De Kreun in Kortrijk of de Cactus in Brugge. Of de N9 in Eeklo, De Handelsbeurs in Gent of de AB in Brussel. En tal van andere, kleine rocktempels, zo intiem dat je de verschaalde deodorant van de zanger of zangeres kunt ruiken, ook al sta je op de vijfde rij.
Maar soms kun je niet anders. Omdat de groep te groot geworden is. En je de kans verprutst hebt om ze te zien op een kleinere locatie, zoals L'Aeronef in Rijsel. Ik had er verschrikkelijk de pest in toen ik dat besefte. Het was dan ook met beide handen dat ik de tweede kans greep die ik kreeg, al was dat dus in Vorst Nationaal.
Het zat zo: op een feestelijke avond hoorde Annelies me op lyrische wijze bezig over 'A Deeper Understanding' en bood me meteen het ticket aan dat ze nog over had; haar man was niet zo'n grote fan van The War On Drugs. Annelies had kaarten voor haar verjaardag van haar broer gekregen. En toen bleek dat die broer zelf niet kon, kreeg ze nog diens kaart erbij. Daardoor bleek er ook nog een zekere Driezel mee te gaan.

Ik zal het niet hebben over de rit in de regen, het ongeval dat pas gebeurd leek, de voorraad koekjes in de wagen, het fijne gesprek waaruit bleek dat Driezel een heel geschikte kerel was en perfect gezelschap om van nu af aan altijd mee naar een concert te gaan. Net als Annelies trouwens, en ik hoop dat zij van mij hetzelfde vinden. Zoja, dan staan er ons nog mooie tijden te wachten!
Ik zal het ook niet hebben over de wegomlegging en het moeizame veroveren van een parkeerplaats. We waren vroeg vertrokken en hadden alle tijd van de wereld.
Vorst Nationaal bleek nog steeds die grote betonnen bunker waar ik onder andere Neil Young in 1987 had gezien. De mensen stroomden toe, politie regelde het verkeer, hamburgerkramen en frituren draaiden op volle toeren. Het was volledig uitverkocht. Zoals alle concerten voor de komende maanden op deze tournee. Vorst Nationaal heeft een capaciteit van 8000 plaatsen. De tickets waren ongenummerd voor dit concert. We lieten de staanplaatsen voor wat ze waren, en gingen voor het podium zitten, net naast zo'n inkomhal. Het verwonderde me van meet af aan hoe goed alles hier georganiseerd was. De soepele maar gedegen check-in, het daarna gewoon naar binnen wandelen met nergens lange rijen wachtenden – behalve naar het toilet voor de dames dan – maar uiteindelijk bleek ook dat best mee te vallen.

The Barrs Brothers beten de spits af, folk en delta blues, iets om nog eens te checken want ze hadden de klank niet mee en het rumoer van de binnenkomende bezoekers en de hinderlijke zaalverlichting speelden ook niet in hun voordeel.
Driezel liep om drankjes voor het concert begon, en had voor elk van ons twee stuks mee. Zoals ik al zei, een uitermate geschikte kerel! Ik twijfelde een tijdje, maar besloot toen toch nog snel even te gaan plassen – ik had er geen idee van! Het waren twee lange rijen die elkaar kruisten, een komen en gaan van volle en lege blazen, en toen bereikte ik de ruimte waar tientallen mannen broederlijk naast elkaar stonden te urineren. Geen centimeter hier bleef onbenut. Het zoete, weeë aroma van verse pis sloeg je samen met de weg vliedende warmte van de medemens in het gezicht.

Ik had me nog maar pas weer bij mijn gezelschap aangesloten toen iemand de lichten dimde. Zes mannen zwierven uit over het podium. Ze liepen met vastberaden, om niet te zeggen enthousiaste tred op hun instrumenten af. Adam Granduciel heeft niet alleen goed geluisterd naar Neil Young & Crazy Horse, hij heeft ook diens kleerkast gekopieerd. Het was me al opgevallen dat het flanellen geruite hemd het niet slecht deed vanavond. Net toen je dacht dat het niets meer werd met de jeugd en die houthakkershemden!
Ik zag The War On Drugs drie jaar geleden in de AB. Het was een memorabele avond, en dat had nog het meeste te maken met het voorprogramma. Steve Gunn zaagde in enkele nummers tijd de poten van onder mijn gemakkelijke stoel. Het was liefde op het eerste gehoor. Eerder dat jaar had hij het geweldige 'Way Out Weather' gemaakt, wat mij betreft zijn voorlopige hoogtepunt. Komende zaterdag trouwens te zien op Sonic City.
The War On Drugs kampten die keer echter met technische problemen wat de sfeer niet ten goede kwam. Even dacht ik dat we getuige gingen zijn van een dodelijk ongeval toen Adam na enkele kleine stroomstoten van zijn microfoon te horen kreeg dat het euvel opgelost was en het ding uit vol vertrouwen tegemoet ging. Ogenblikkelijk was er die knal terwijl er rook uit zijn oren kringelde. Woest gooide hij zijn gitaar in de ring, maar kwam ogenblikkelijk op zijn stappen terug en raapte het ding weer op. Verontschuldigde zich tegenover het publiek. Kreeg opnieuw een stroomstoot maar liet zich niet meer uit het veld slaan. Liet de techniekers begaan. Was nog steeds van plan er een gezellige avond van te maken. Het kwam niet meer goed.
Ik had ook het idee dat Granuciel zijn muzikanten truken wilde laten opvoeren waar ze niet voor in de stemming waren. Terwijl hij zich met hart en ziel voor de leeuwen wierp, leek zijn band er maar wat apathisch bij te staan.

Hoe anders verging het hem hier vandaag! Zijn aanhangers sinds jaar en dag – de oude getrouwen Robbie Bennett, Charlie Hall en David Hartley waar in 2014 saxofonist Jon Natchez en gitarist Anthony LaMarca zich bij aansloten – trokken deze keer allen gezwind aan hetzelfde zeil, het leek wel een compleet andere band. Bevreemdende intro's brachten ons in hypnose waarna een warme woestijnwind als een sirocco over ons kwam, zij het dan met enkel helende eigenschappen. Bij het aanschuiven hoorde ik Frans praten, aan de bar zag ik Engelse fans, en hier, waar we zaten, stonden achter ons een rijtje Hollanders te dansen. Naarmate het concert vorderde en het aantal pinten dat ze op hadden opliep, werden ze enthousiaster en roekelozer. Ik kreeg enkele keren een tik tegen mijn hoofd waarna iemand me aaide op de plaats waar ik geraakt werd. Een zeldzame keer klapten ze het ritme van het nieuw ingezette nummer mee, tot het te ingewikkeld werd, meestal na een twintigtal seconden. Ze joelden geregeld aan het begin of het einde van een nummer. Allemaal zaken die me in andere omstandigheden zeker geërgerd zouden hebben maar niet hier, niet vandaag. Hier waren we eendrachtig, jong en oud was hier met elkaar verbonden. Achtduizend verdwaalde zielen, eenzame hartjes die thuiskwamen in deze grote betonnen bunker die voor deze muziek gemaakt leek te zijn. We lachten vriendelijk naar elkaar, en ik stak mijn duim in de lucht als ik weer eens een onbedoelde klap tegen mijn hoofd kreeg. Maar ik bedankte vriendelijk maar kordaat toen de gespierde jongeman naast me zijn halve pint presenteerde: 'sorry voor de aanrakingen meneer, maar misschien een slokkie van m'n pilsje?'
Er zijn grenzen.

Gigantische zoeklichten scheerden geregeld over de hoofden van de duizenden deinende mensen. Hier was één groot volksfeest aan de gang.
De band werkte zich doorheen de songs van de laatste twee aan elkaar gewaagde, fantastische albums, het drie jaar oude 'Lost In The Dream' en het onlangs verschenen 'A Deeper Understanding'. De soepel draaiende machinerie leverde de ene klassieker na de andere af, zo ontspannen als Boris in Winteruur maar met de precisie van een Zwitsers zakmes en geregeld moesten we ons afwenden voor de verschroeiende hitte die van ze afstraalde, als waren ze een veldoven waarin het vuur opgedreven werd om tot de noodzakelijke temperatuur voor een onvergetelijke finale te kunnen komen. Het heeft geen zin titels op te sommen maar laat me het erbij houden dat deze op het eerste zicht nochtans brave lieden met zichtbaar plezier genadeloos de ene na de andere voltreffer op ons afvuurden.

Heel eenvoudig, recht voor de raap. Nergens een gezwollen nek te bespeuren daar op dat podium, maar grote klasse. Geen statements, geen afrekeningen, nergens een woord teveel. En ondertussen genoot het publiek. Was al eens te vroeg om een nummer af te sluiten, in verwarring gebracht door een verstild moment. Vooral in 'Thinking Of A Place' werd de menigte massaal op het verkeerde been gezet. De meest onwaarschijnlijke hit van het jaar – twaalf minuten lang suddert het nummer zachtjes verder zonder dat de boel overkookt – lijkt na afloop ook maar eventjes, met moeite drie minuten te duren. Dus was het helemaal niet vreemd dat een groot deel van het publiek halverwege, tijdens het subtiele instrumentale stuk voorzichtig begon te applaudisseren, wat steeds meer bijklank vond, luider aanzwol tot de massa joelde van genot. Wat in één keer weg viel toen Granduciel zijn zwoele stem plots opnieuw weerklonk, en het leek wel of de zaal ontplofte toen de band inviel.
Een onvergetelijk concertje dus, vanavond nogmaals mee te maken in de Bataclan in Parijs, morgenavond in L'Areonef in Rijsel, en vandaar de plas over, naar the United Kingdom, maar inmiddels en helaas dus allemaal uitverkocht. Tenzij je geluk hebt, zoals mij overkwam.

Danke Annelies!

Geen opmerkingen: