maandag 18 december 2017

COMMUNICATIE

Ik zette de tv iets luider. We konden het beeldscherm niet zien vanwaar we zaten, maar nu tenminste horen. We aten sneller dan anders. 'Vind je het lekker?' vroeg ze. Ik knikte met mijn mond vol knapperige groenten met currysaus.
Toen was haar bord ineens leeg. Ze stond op, gooide nog een houtblok in de kachel en ging in het salon zitten. Het kon ieder moment beginnen.
Enkele van haar beelden stonden op 'Dark Rooms', een tentoonstelling in Brugge waarbij het Platform voor Actuele Kunsten – kortweg PAK – uit Gistel samen werkte met het Brugse 44 Gallery. Focus-WTV was langs geweest en Frank van het Pak had laten weten dat de beelden vanavond al in het nieuws kwamen.
Ik nam mijn bord en bestek, ging naast haar zitten en ving nog net een glimp op van Ozark Henry die in een kostuum met te lange mouwen en veel te wijde broek (had niemand hem kunnen waarschuwen?) op een begraafplaats op zijn typische neuzelende wijze op een klavier zat te tokkelen.

Bijna ogenblikkelijk schakelde de nieuwslezer over naar de item rond de tentoonstelling alsof hij ons niet langer wou laten wachten. Vanaf de eerste beelden zagen we 'Our Daily Dead', haar versie van de piƫta. Een stoel met een groot wit tafelkleed eroverheen vervangt Maria. Het levenloze, in haar armen liggende lichaam van haar zoon Jezus is hier een gevild hert geworden: een verwijzing naar het vlees dat dagelijks voor ons geofferd wordt. Het tafelkleed is subtiel omzoomd met een motief dat het vogelgriepvirus voorstelt, als een immer op de loer liggend, sluipend gevaar. Een waarschuwing tegen de grootschalige kweekhuizen die proberen te voldoen aan de vraag wat dan weer leidt tot massaconsumptie en overkweek.

De presentator had het over een fototentoonstelling in een stadspaleis waarin de confrontatie aangegaan werd met schilderijen, tekeningen en sculpturen. In de reportage kwamen enkel West-Vlamingen aan bod. Er werd ingezoomd op een West-Vlaams kunstenaarskoppel, Paul Reniere en Martine Depla uit Watou. Martine vertelde hoe hun werkwijze in de loop der jaren kristalliseerde in hun atelier. Johan Claryse werd vernoemd terwijl werd ingezoomd op een schilderij van een jong naaktmodel dat zichzelf op intieme wijze leek te beroeren.
'En de beelden zijn van Greet Desal' zei een vrouwelijke commentaarstem, 'ook uit Brugge'. Wie goed keek kon een glimp opvangen van 'Ich Brauche Dich', een rat van wie de staart een slang blijkt die liefdevol rond haar gewikkeld zit (of is het eigenlijk een verstikking?), 'Sleepers Peace', een verstrengeld kluwen van paard, mens en hond die samen liggen te slapen, en 'Eve', een gracieus en volumineus naakt.
'Ge zy van Brugge' zei ik.
'En k wiste k ik da nie' zei ze.

Even later zat ze terug aan de keukentafel. Ze logde in op haar tablet. Ik werkte in het salon aan een tekst op de computer. Zag het schijnsel van de vlammen op haar dansen. Het scherm van haar tablet verlichtte haar gezicht. Ik besloot af te sluiten maar scrolde eerst nog even over de nieuwsberichten op Facebook. Zag hoe ze de reportage over de tentoonstelling van Focus-WTV had gedeeld.
'Voor alle duidelijkheid' had ze eraan toegevoegd, 'ik zin nie van Brugge'.
'Sjanse' tikte ik.
In de verte hoorde ik haar giechelen.

Geen opmerkingen: