maandag 18 december 2017

GIF

De natuur is onbarmhartig. Het ene moment komt er een populatie van 130.000 kippen in beeld die in hoge nood zijn, tot De Pauw ze met zijn staart het zwijgen oplegt. Plots lijkt het gat van De Pauw het middelpunt van ons universum.
Ondertussen lijkt het alweer lang geleden, de diepe ellende van de kippen bij legkippenbatterij Pyfferoen. Een dag lang werden we heen en weer geslingerd tussen welles en nietes om uiteindelijk een 'eigen schuld, dikke bult' in onze maag gesplitst te krijgen. En daarmee was de kous af. De consument moet keuzes maken zei minister Weyts. Die arrogante reactie van de woordvoerder van Pyfferoen: 'We moeten niet sluiten wat er dus op wijst dat er niets aan de hand is'...
En sindsdien staan onze kippen er weer alleen voor. Voor (een) hen geen meldpunt om klacht neer te leggen.

We worden overstelpt met filmpjes van dieren die in gruwelijke omstandigheden naar de slachtbank gedreven worden. We willen het niet zien. We willen het niet weten. Hoe zouden we nog kunnen genieten van ons stukje vlees? En wat kun je er ook aan doen? Aan het slachthuis voor zo'n vrachtwagen gaan staan? Niet schrikken als de chauffeur toch door rijdt. Deze mensen hebben lang geleden al een steen van hun hart moeten maken.

Vroeger werd een kip een minuut voor haar dood van het erf geplukt en een kopje kleiner gemaakt. Een donkere minuut voor het dier, waarin het, als het goed was, amper besefte wat er gebeurde. Daartegenover stond er een leven als kip. Een kip die de kippenren geregeld in rep en roer had gekakeld omdat het wonder zich weer voltrokken had: in haar nest lag er een ei! En misschien had deze kip zelfs ooit eens kuikens gehad! Mogen broeden op een nest, kuikentjes die achter haar aan liepen...
Enkelingen maken het nog mee, in de kippenren aan het einde van hun tuin.

Ik las dat een scharrelei van een scharrelkip afkomstig is, en om als scharrelkip erkend te worden mogen er in de ren niet meer dan negen kippen per vierkante meter aanwezig zijn. Eerlijk gezegd schrok ik van dat cijfer. Negen kippen per vierkante meter, en dat is dan een scharrelkip! Je zou redelijkerwijze toch mogen verwachten dat tenminste een scharrelkip over wat meer ruimte beschikt. Niet dus. Ik dacht aan hoe ik onlangs tussen de menigte op een concert stond. Tot ik de foto's bij Pyfferoen zag! Het leek wel een tjokvol geladen bootje drenkelingen, gedoemd om te zinken daar in dat hok...

Maar misschien stellen we de verkeerde vraag: willen we wel een ei, of een kippenfilet van een kip die gefrustreerd is, ongelukkig, die onder stress lijdt zodanig dat ze zichzelf de pluimen uittrekt lang voordat ze in de pot moet, die haar kostje van tussen de uitwerpselen moet zien bijeen te scharrelen (dus toch een scharrelkip), die een leven lang in het duister onder de zweren en gezwellen zit? Los van al het dierenleed, dat ons eigenlijk maar tot op zekere hoogte kan schelen, wat is de voedingswaarde van een dergelijk stukje vlees? Afkomstig uit een leven vol ellende en negativiteit: kan daar niet alleen maar gif uit voortkomen? En dan hebben we het nog niet gehad over waarmee deze dieren gevoederd worden.

We schrikken als iemand die ons dierbaar is, kanker krijgt. Hoe is het mogelijk zeggen we. Soms heeft de medische wereld ook niet echt een verklaring. Maar voedingsgewoonten blijken een grote rol te spelen. Ah, eigenlijk weten we dit allemaal zelf wel. Tomaat en komkommer blijken veel gif op te nemen uit de aarde waarop ze groeien. Net zoals salade. Het was onlangs op het nieuws, maar eigenlijk is het niet meer dan logisch toch? Kijk dus uit met waar je deze planten zet. En wat je allemaal binnen speelt. Misschien komt er een tijd dat er in de supermarkt een nieuw label op de groenten kleeft: 'geteeld in gecontroleerde aarde'. Wat zou garanderen dat je niet van iemands vuilnisbelt eet.

Maar zoals altijd moeten we zelf uit onze doppen kijken. Ik las ooit het advies van een voedseldeskundige: 'verdeel uw gif'. Hij bedoelde dat er overal gif in zat en je je menu zo moest indelen dat het nooit tot een overdosis kwam...
Hoe erg kan het worden? Maar misschien moeten we het allemaal niet zomaar aanvaarden en onze voedselleveranciers met de vinger wijzen. Onze minister van volksgezondheid, Maggie De Block, vragen om niet langer alleen de gevolgen maar ook de oorzaak aan te pakken (or 'I ain't gonna work on Maggie's farm no more!').
Want je bent wat je eet.

En blijven eisen van bedrijven als Pyfferoen dat ze iets aan deze verbijsterende schending van de dierenrechten doen.

Geen opmerkingen: