Een lezing geven in het stadhuis over het dagboek van Jules Dujardin. Ik heb mezelf vervloekt omdat ik de me in die positie had gebracht. Wie dacht ik wel dat ik was! Lezingen geven! Maar het stond in de sterren geschreven dat het zou gebeuren, en in de folder van 't stad. Dus las ik het dagboek van Jules opnieuw en selecteerde enkele aangrijpende stukken. Probeerde het geheel te duiden.
Niets zo saai als een lezing waar iemand voorleest, ik kreeg er nachtmerries van. Maar Jules is zo goed, dat kun je niet improviseren. Je moet de jongen, want dat was ie toen hij het schreef, recht doen. Dus las ik zijn woorden voor, anderhalf uur lang.
Niets zo saai als een lezing waar iemand voorleest, ik kreeg er nachtmerries van. Maar Jules is zo goed, dat kun je niet improviseren. Je moet de jongen, want dat was ie toen hij het schreef, recht doen. Dus las ik zijn woorden voor, anderhalf uur lang.
Je leest en kijkt op, en probeert daarna meteen weer aan te sluiten in je tekst.
Pas later besefte ik wat ik had gezien.
De gezichten van al die mensen die geraakt waren door het verhaal. Die honderd jaar terug waren gekatapulteerd, middenin de groote oorlog. Iedereen was mee.
De groote stilte, zo verwoordde iemand de reactie van de zaal achteraf.
Jules Dujardin, ik wou dat ik je de hand kon schudden, en zeggen: ik wou dat je dat allemaal niet had hoeven mee te maken. Maar je hebt het meesterlijk opgeschreven!
Pas later besefte ik wat ik had gezien.
De gezichten van al die mensen die geraakt waren door het verhaal. Die honderd jaar terug waren gekatapulteerd, middenin de groote oorlog. Iedereen was mee.
De groote stilte, zo verwoordde iemand de reactie van de zaal achteraf.
Jules Dujardin, ik wou dat ik je de hand kon schudden, en zeggen: ik wou dat je dat allemaal niet had hoeven mee te maken. Maar je hebt het meesterlijk opgeschreven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten