maandag 19 november 2018

AMBASSADEUR VAN DE KRINGLOOPWINKEL

'En, heb je je een beetje geamuseerd?' vroeg ze op de terugweg. Ik begon al pijn in mijn hoofd te krijgen van de witte wijn. Een beetje te gulzig geweest. Het was zaterdag, en na het laatste uur van een intense werkweek was ik zo vlot mogelijk naar huis gereden, met de zeven kilometer marge in het achterhoofd. Me snel omgekleed en het broodje dat ze voor me had klaargemaakt, verorberd naast haar in de wagen terwijl ze naar de vernissage van de tentoonstelling reed - waar we hoe dan ook te laat zouden arriveren.
'Ja,' zei ik, 'maar het ging de hele tijd over de kringloopwinkel'.
'Dat komt ervan,' zei ze, 'als je er verhalen over schrijft!'
'Ik weet het,' zei ik, 'maar toch. Het begon toen ik thuiskwam, je weet wel, Nadine van een beetje verder in de straat? Ze kwam me tegemoet en zei dat ze nu een Spotify abonnement heeft. En vroeg toen of de kringloopwinkel interesse zou hebben in haar stereo installatie. Dat het toch zonde was om iets dat perfect functioneert, weg te gooien? Want dat er toch nog altijd iemand blij mee zou zijn? Ik beaamde want ze had natuurlijk gelijk.
Ze voegde eraan toe dat ze nog wel een en ander mee te geven had.
En toen we binnenkwamen bij de tentoonstelling liep ik de oude meester tegen het lijf, je weet wel? Met zijn bulderende stem? En die vroeg me meteen of er soms van die oude fietspompen bij ons te verkrijgen waren. Want hij had er eentje nodig voor een toneelstuk. En terwijl we daarover bezig waren, klampte iemand anders me aan, je kent haar hoor, ze volgt les op de academie, met de vraag of ik geen oud verroest vogelkooitje had staan.'
'Het is niet waar! Echt? Wat zei je? Het is weekend? Vanaf dinsdag ben ik weer beschikbaar?'
'Nee, want die mensen spreken dat niet met elkaar af. En het gebeurt wel meer dat ik gevraagd wordt om naar iets uit te kijken. Een fiets. Of bierglazen. Rollen behang om op te tekenen. Weet je nog, die honderden pluche dieren voor dat toneelstuk? Of de oude bestekken en dat kapotte speelgoed voor de academie?
Ze wou dus een oud vogelkooitje voor een werk waarmee ze bezig is. En dat ik een mailtje stuurde als er eentje bij ons binnenkwam. En daarna raakte ik in een gesprek verzeild waarin ik moest uitleggen wat het verschil was tussen een ophaling van meubelen en de werking van onze inboedelservice. Want die mensen hadden door een sterfgeval een huis leeg te halen.'
'Dus jij bent nu het aanspreekpunt van de kringloopwinkel?' vroeg ze, niet zonder enige ironie in haar stem.
'Het zijn lieve mensen en het is ook helemaal niet erg, maar het was toevallig wel allemaal na elkaar.'
'Maar nu ben je klaar met werken!' zei ze terwijl ik uitstapte om de poort te openen.
De buurman zwaaide en liep zijn huis snel binnen.
Dat herinnerde me eraan dat ik nog steeds voor een relax voor hem moet kijken. Niet te donker maar ook niet bleek van kleur. Niet te groot, en mechanisch, want er zit geen stopcontact in die hoek. En in een goeie staat.

Geen opmerkingen: