Ze roep myne noame. Ze doet eur werk ny slicht, moa tis ne speelveugle,
éenentwintig joar oed, wuk kuj doa wok van verwachtn, tis nog n kiend.
N kiend mè n kiendje. Kee t eur ne kée gezeid - ze wos oal n poar doagn
in eur moasn en wuk da j wok zei of dei, t wos oal géen avance. K zeie:
'Oe komt da toch da j gy ookn zoa kienderachtig doet? Uj gy joen
kiendje mee eed zy j gy héel anders, n echte mama...' Ze stak eur skoers
up, droei eur en liep weg.
Moa ze roept dus myne noame. K kyke, n
bitje vervéeld vanuut de gedachte da ze were luuzig is - k oore t an eur
stemme - en ton zie k ne flits. Ze gebbert uzze de kodak toant, zukn
wegwerpmodel van lange geleen. 'Je goa nog' zeg ze. 'Kee der oal n poar
fotoos mee getrokkn. Moa...' Ze droait de kodak oal oale kantn, 'woa kuj
der nu noa kykn?'...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten