Uiteindelijk kon ik vertrekken, hopend op vlot verkeer. Ik had geluk, en een tweede keer toen ik meteen kon parkeren. De afstand naar het Sint-Pietersplein legde ik lopend af. Greet stond aan de ingang te wachten. De band had net het eerste nummer ingezet. We liepen tussen al die zittende mensen op zoek naar onze plaatsen. Raakten niet wijs uit de nummering van de stoelen. Renden naar vrije stoelen die we bovenaan, achteraan zagen. Een steward kwam ons halen. Gebood ons rustig mee te komen. We zaten op de tweede rij, helemaal vooraan.
Ik heb
het werk van Cohen op mijn zestiende leren kennen door de oudere broer
van een vriend. Eerst de klassieker 'Songs of Leonard Cohen'. Daarna
'Songs of Love and Hate'. 'Live Songs'. 'Death of a Ladies' Men' (ik ken
niet veel mensen die ik kan plezieren door deze plaat op te leggen maar
voor mij blijft het een klassieker). 'Various Positions'. Ik ben hem
blijven volgen, en hij is tot hier toe met zijn muziek met me
meegereisd.
Wat kan ik zeggen over die avond? Alles ademde grandeur uit. Die rustige maar grote klasse op het podium terwijl we in de een na de andere onvergetelijke parel werden ondergedompeld. Van bovenuit werden we getrakteerd op een onberispelijke, windstille zonsondergang. Alles was perfect en het werd dé avond van dat jaar...
En daarna gaan slapen in het Marriott hotel. Natuurlijk zijn we het eerst gaan vieren, en hadden we beiden teveel op, dus van de nacht zelf weet ik niet zoveel meer. Gelukkig opende Roderik de volgende ochtend de winkel, zodat we nog tijd hadden om te ontbijten. Een buffet. We verzamelden verse broodjes, probeerden te kiezen uit een verpletterend aanbod aan soorten beleg, namen vers fruitsap, een zachtgekookt eitje - 'Hi Bro'... Die krakende, in whiskey gemarineerde, Canadese eikenhouten stem.
Ik keek naast me en daar stond hij, een klein mannetje in een donker pak met een hoed, fris gewassen en geschoren en met een bord in zijn handen. Hij lachte, maar op zijn Cohen's: glinsterende ogen en die onpeilbare, Mona Lisa glimlach. Ik weet niet tegen wie hij het had, en was te verbouwereerd om iets te zeggen; ik vermoed dat ik een schaapachtige glimlach heb geproduceerd.
Ik beweerde nadien dat hij ontbeet met zijn hoed op, maar de waarheid is dat ik het niet weet want ik heb niet meer naar hem gekeken en zoveel mogelijk genoten van het moment. Ik geniet er nog steeds van.
Merci Marriott Hotel. Merci De Standaard. Merci Leonard.
Wat kan ik zeggen over die avond? Alles ademde grandeur uit. Die rustige maar grote klasse op het podium terwijl we in de een na de andere onvergetelijke parel werden ondergedompeld. Van bovenuit werden we getrakteerd op een onberispelijke, windstille zonsondergang. Alles was perfect en het werd dé avond van dat jaar...
En daarna gaan slapen in het Marriott hotel. Natuurlijk zijn we het eerst gaan vieren, en hadden we beiden teveel op, dus van de nacht zelf weet ik niet zoveel meer. Gelukkig opende Roderik de volgende ochtend de winkel, zodat we nog tijd hadden om te ontbijten. Een buffet. We verzamelden verse broodjes, probeerden te kiezen uit een verpletterend aanbod aan soorten beleg, namen vers fruitsap, een zachtgekookt eitje - 'Hi Bro'... Die krakende, in whiskey gemarineerde, Canadese eikenhouten stem.
Ik keek naast me en daar stond hij, een klein mannetje in een donker pak met een hoed, fris gewassen en geschoren en met een bord in zijn handen. Hij lachte, maar op zijn Cohen's: glinsterende ogen en die onpeilbare, Mona Lisa glimlach. Ik weet niet tegen wie hij het had, en was te verbouwereerd om iets te zeggen; ik vermoed dat ik een schaapachtige glimlach heb geproduceerd.
Ik beweerde nadien dat hij ontbeet met zijn hoed op, maar de waarheid is dat ik het niet weet want ik heb niet meer naar hem gekeken en zoveel mogelijk genoten van het moment. Ik geniet er nog steeds van.
Merci Marriott Hotel. Merci De Standaard. Merci Leonard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten