vrijdag 30 december 2016

PRIJS

Hij komt met de meubelbestelling die ik straks zal doorsturen.
Een knappe jongen die ooit op een mijn trapte
waardoor een stuk van zijn voet ontbreekt.
Maar daar zit zijn schoen omheen,
je kunt er niets van zien.
Eenentwintig, en zoals zovelen geboren op 1 januari.
Voor de dokters in Afghanistan geen rust op nieuwjaarsdag.


‘Rino’ zegt hij,
Ga jij bestellen ook mircogloven?’
‘Microgolfoven’ zeg ik.
‘Jaaaaaaa’; hij zegt het zacht en met een zucht
alsof hij er nu al van geniet.
En herhaalt dan: ‘mi-cro-golf-ooo-ven.’
‘Schrijf maar bij de meubelbestelling’ zeg ik.
‘Maar ik kan niet schrijven dat’ zegt hij.
‘Probeer maar’ zeg ik.
Hij schrijft.

‘Nieuw’ zegt hij.
‘Ik zal het erbij schrijven’ zeg ik.
‘En groot’ zegt hij.
‘Groot ook?’ vraag ik.
‘Ja’ zegt hij, ‘ook groot. En merk.’
‘Een merk dus’ zeg ik.
‘Ja’ zegt hij, en aarzelt, alsof er nog iets is.

En dan kijkt hij me aan met een droevige blik
vanuit die mooie ogen, de ogen waarmee hij
harten zal veroveren,
verovert.
Ik denk dat hij dat nu al weet.

‘En kleine prijs.’

Geen opmerkingen: