Auto's komen opgereden. Ze parkeren kris kras door elkaar op de
betonnen strook voor de ingang. Deze plaats dient enkel om te laden en
te lossen. Wanneer er hier geen plaats meer is, parkeren de wagens zich
erachter op het grind. Soms moeten we het verkeer regelen zodat iemand
hier weer weg komt. Kofferdeksels gaan omhoog. Achterportieren worden
opengezet. Het lijkt wel een stoet, al deze mensen die met volle dozen
komen aan marcheren. Kledij. Koffieserviezen. Keukenrobots. Keramiek.
Kookboeken... Iedere dag sta ik versteld van wat er hier allemaal
binnenkomt. In dozen die ze nog nodig hebben en die we dus meteen leeg
maken. Een uur later rijden ze opnieuw volgeladen op. Het is ronduit
verbazingwekkend wat er allemaal in zo'n stadsautootje kan. Hele
inboedels van huizen komen hier zo terecht.
En met dank aan Ikea & Co: dressoirs, buffetkasten, commodes, wandmeubels, eettafels, slaapkamers, inbouwkeukens... Dankzij een inbussleutel, eventueel in combinatie met een steeksleutel en misschien zelfs een pijpsleutel + die vernuftig uitgedachte, eenvoudige gebruiksaanwijzing kun je – ook al heb je twee linkerhanden – zelf je lege rijwoning tot een woonjuweel omtoveren. Geen nood als je je interieur na enkele jaren beu bent. Dankzij de handige catalogus die je sinds je eerste bezoek in de bus krijgt, kies je iets anders, iets hedendaagser en ben je weer volledig mee met de tijd. Mits enig geduld bij het uit elkaar halen kan het meeste ook nadien weer in elkaar worden gezet. En waar kun je er beter mee terecht dan in de Kringloopwinkel?
Het parkeert zich op vier vierkante meter, het touw wordt losgemaakt waardoor het kofferdeksel – dat op de uitpuilende planken rust – omhoog veert en ziedaar: een vierdeurs kledingkast. Oké, soms moeten mensen enkele keren over en weer rijden om het volledige ding tot hier te brengen maar je kunt alleen maar bewondering hebben voor zoveel doorzettingsvermogen. De langste stukken hangen over de passagierszetel en rusten op het krasvrije dashboard van het naar kunststof ruikende, goed onderhouden wagentje. Maar net zo makkelijk komen ze met een doorrookte Mercedes opgereden, een appelblauw zeegroene Audi A3 Berline met roze bekleding, een volgestouwde Toyota Land Cruiser, eventueel met aanhangwagen. Een, aan de reclame op de zijkanten af te lezen, gehuurde bestelwagen. Verhuiswagen.
De chauffeurs van de vrachtwagens van de Kringloopwinkel die goederen komen brengen of leveringen komen ophalen worden op zo'n dagen bijna gek als ze de chaos op onze parking zien.
Gelukkig zijn er ook brengers die gezwind met een bakfiets komen opgereden. Of gewoon te voet, van kilometers ver die zak met goederen met zich meeslepend. Sommige mensen lijken er een punt van te hebben gemaakt om bij ieder bezoek ook iets af te geven. Een kleinigheid. Iets dat hun bezoek rechtvaardigt.
Eén keer kwamen twee mannen aanlopen met een rustieke eettafel. Ze waren bezweet en zagen er afgepeigerd uit. Ze kwamen uit het centrum van Avelgem tot hier met het nog met echte planken gemaakte, massieve ding en waren meer dan een uur onderweg geweest. De tafel zag er prima uit, we bedankten hen en presenteerden hen een glas water. Dat sloegen ze niet af. Daarna bleek dat de vrouw van een van hen hier enkele dagen eerder reeds een andere tafel had gekocht. Iets jonger en een stuk groter. En ook wat zwaarder dus.
We keken de twee al niet meer zo jonge mannen bewonderend na toen ze vol goeie moed met het geval vertrokken.
Soms voel je je een voyeur. Ik weet het, je kunt er niets aan doen, het is je werk, je moet nu eenmaal constant scharrelen in de bezittingen van een ander. Af en toe werp je ongewild een blik op een moment uit iemands leven. Soms is het grappig zoals die vaak potsierlijke, ingelijste foto's van oude huisdieren. Of griezelig, zoals die keer toen ik alles uit die zak naar boven haalde en er onderaan twee valse gebitten bleken te zitten. Bij deze levering staken ook enkele zakken met verouderde dames en herenkledij, enkele wandelstokken, zakken met inlegpotten, dozen met boeken van onder andere Ward Ruyslinck, Maurice Roelants, Marnix Gijsen, Ivo Michiels, en een compleet versleten, vroege versie van Ons Kookboek. Een schoendoos met oude, gebruikte postkaarten uit Italië met aantekeningen waar men die dag had gegeten, en wat men de volgende dag ging doen. De postzegels waren er zorgvuldig afgeweekt. Een grote bolfles behangen met sigarenbandjes. Een bril in een etui. En tot slot, een grote ovalen, met de hand bijgekleurde sepia trouwfoto in een met goud vergulde, plaasteren lijst. In zo'n geval kun je met redelijk grote zekerheid concluderen dat de eigenaars hun tanden niet langer nodig hebben.
Het gebeurt wel vaker dat iemands erfenisrestjes hier terecht komen. De hele familie is er nog eens doorheen gegaan maar heeft tenslotte besloten dat hun huis ook al te vol staat. Of misschien is er geen familie meer. Soms komt iemand een week later toch terug voor dat bijzettafeltje, krantenbakje, Mariabeeld, die pet van opa. Kleine dingen die niet al te veel plaats innemen maar evengoed memorabilia die levendige herinneringen oproepen aan een teloor gegane tijd. Steeds weer zijn ze er het hart van in dat het kleinood dan al lang een ander onderkomen heeft gevonden, als het de sortering tenminste heeft overleefd. Je ziet ze wegkwijnen van verdriet omwille van het verlies dat nu buitenproportionele afmetingen begint aan te nemen...
Er is veel werk, er speelt muziek, klanten vragen inlichtingen, we moeten uitladen/inladen. Het voorkomt dat een nostalgicus als ik te lang stil kan staan bij deze dingen. Want het draagt niet bij aan een gezonde werksfeer, dat altijd maar weer vaststellen dat de schrijver van de hoopvolle opdracht op het voorblad in het boek, de man of de vrouw op de foto, de schilder van de vaas met bloemen of de eigenaar van de materiaalkoffer er inmiddels niet meer is. De oude lijst, de antieke spijkers, het jaartal op het schilderij, de krant die je omzichtig opent maar die toch verpulvert in je handen, de naaidoos met stokoude klosjes garen en naalden en enkele communieprentjes gedateerd in de jaren vijftig. En gelukkig komen er ook meer recente dan oudere spullen binnen. Want wie is er nu geïnteresseerd in al die ouwe rommel? Soms ziet het materiaal er zelfs nog gloednieuw uit. Steekt het nog in de ongeopende verpakking. Alsof ze het ergens kochten en toen naar hier hebben gebracht. Zomaar. Voor het goeie doel.
Af en toe komen er ook erotische gadgets binnen. Niets des mensen is de Kringloopmedewerker vreemd. Oude kaartspellen met foto's van dames die ooit als pikant werden ervaren. Nieuwe kaartspellen met goed bewapende jonge mannen. Liefdesbellen voor als de nood hoog is. Oude ondubbelzinnige toestellen met onschuldige namen uit vergeten tijden. Meer recente dvd's met een omslag die er niet om liegt. Oude, aandoenlijke instructieboeken om het liefdesleven van beide partners aanzienlijk te verbeteren. De Kamasutra in foto's. Erotische kunstboeken. Non-fictie met tips en tricks van Goedele Liekens. Kanten niemendalletjes. Jarretels, bustiers, korsetten. Stimulators. Koppeltoys. Geisha ballen. Ik vind niets uit: het staat op de verpakking. Tepelklemmen. Handboeien en zweepjes. Naar de Kringloop ermee!
Je zou bijna denken dat de mensen er genoeg van hebben.
Stapels erotische romans. Klassiekers uit de wereldliteratuur. Decamerone van Boccaccio. Mieke Maaike's Obscene Jeugd van Louis Paul Boon. Lieve Vogeltjes van Anaïs Nin. Maar ook recente boeken. Louter Lust van Lydia Rood. Vochtige Streken van Charlotte Roche. Met deze boeken moet je opletten. Als je het te confronterend of arbeidsintensief vind om ze te controleren gooi je ze beter weg. Maar je wilt echt niet meemaken dat een klant je op verdachte vlekken op de pagina's komt wijzen.
Je vraagt je af wie dit allemaal binnenbrengt. Gebeurt het per ongeluk? Of zijn ze de schaamte voorbij, kan het deze mensen geen fuck schelen wat wij ervan denken? Een dame vermeldde onlangs bij het afgeven nogal uitdrukkelijk dat de meeste spullen die ze bij had van haar zus afkomstig waren. We voelden nattigheid en namen een kijkje. En ja hoor. Een massagetoestel, een instructie-dvd, en enkele magazines die iemand hoogstwaarschijnlijk bloed en tranen had gekost in een hem – ik gok op een man – onbekende krantenwinkel. Doe echter geen moeite deze zaken hier te komen zoeken; we sparen alles op en sturen het materiaal dan naar collega's die op termijn een speciaal + 18 eendagswinkeltje willen openen in een of andere vestiging. Ze verzamelen al zolang ik in de Kringloop werk. Het moet voor heel binnenkort zijn. Liefhebbers houden onze website beter in het oog.
In boeken tref je ook de meest vreemde bladwijzers aan: briefjes met een strenge, handgeschreven handleiding hoe met de boeken om te gaan, een liefdesbrief, boodschappenlijstjes, een versteend sneetje kaas (waardoor de twee pagina's waar het tussen stak bijna doorzichtig zijn geworden) of zelfs een vel wc papier. In kookboeken allerlei kladblaadjes volgekrabbeld met recepten.
Je opent een oud fotoalbum waaruit alle foto's door de brenger verwijderd werden maar waarbij een dubbele pagina in het midden overgeslagen werd en langswaar je binnenstapt in het leven van een gezin ergens in de jaren zeventig: schemerige, bleke kleurenfoto's waarop een man en een vrouw met twee kinderen met rode ogen vrolijk naar je staren. Een nieuwe Opel Record met de trotse eigenaar – met lange tippen aan zijn hemd en zijn benen in belachelijk wijde broekspijpen – ernaast in de sneeuw. Ee kale man met coltrui. Meisje met kort rokje in een eenzit met een poedel in haar armen. Jongen rijdend met zijn go-cart in een geruite, korte broek met bijhorend vestje. Vrouw die in bikini ligt te zonnebaden, zich een beetje opricht en vanonder een hand verbaasd staart naar de camera.
En gisteren wees een een medewerkster me op de jaloerse brief 'Aan mijn liefste echtgenote' die in een zijvakje van een portefeuille stak...
Maar soms word je er dus ook heel stil van. Zoals bij dat klein, kunstlederen etuitje met achter het ene ruitje een pasfoto waarop een vroom kijkende pater en daarachter nog een papiertje dat als verpakking dient, je voelt dat er iets in steekt maar je wilt het niet openen, en waarop 'RELIQUIAE, Servi Dei Fr. ISIDORI 1881 – 1916 e Congr. Passionistaum – E Pulvere – staat. Achter het tweede ruitje een prentje met een kruis en in het midden een klein venstertje waardoor je iets kunt waarnemen dat een druppel bloed lijkt voor te stellen. Eronder: Ex linteis B. ISIDORI DE LOOR a S. Joseph Religiosi C.P. met daarbij een kalenderblaadje uit de Druivelaar van dinsdag 29 november. Het was de 49ste week van dat jaar en de zon kwam op om 8u23 en ging onder om 16u33 terwijl de maan haar opwachting maakte om 15u14 en verdween om 3u50. Het was de naamdag van de H. SATURNIJN, de H. SABIJN en de H. RADBOUD van Utrecht. Onderaan staat volgende cryptische zin: 'Gij moet lof verdienen, maar hem vlieden.' Bovenaan staat er met balpen '1960' geschreven.
En op de zijkant: 'geboorte en de dood van mijn kindje'.
En met dank aan Ikea & Co: dressoirs, buffetkasten, commodes, wandmeubels, eettafels, slaapkamers, inbouwkeukens... Dankzij een inbussleutel, eventueel in combinatie met een steeksleutel en misschien zelfs een pijpsleutel + die vernuftig uitgedachte, eenvoudige gebruiksaanwijzing kun je – ook al heb je twee linkerhanden – zelf je lege rijwoning tot een woonjuweel omtoveren. Geen nood als je je interieur na enkele jaren beu bent. Dankzij de handige catalogus die je sinds je eerste bezoek in de bus krijgt, kies je iets anders, iets hedendaagser en ben je weer volledig mee met de tijd. Mits enig geduld bij het uit elkaar halen kan het meeste ook nadien weer in elkaar worden gezet. En waar kun je er beter mee terecht dan in de Kringloopwinkel?
Het parkeert zich op vier vierkante meter, het touw wordt losgemaakt waardoor het kofferdeksel – dat op de uitpuilende planken rust – omhoog veert en ziedaar: een vierdeurs kledingkast. Oké, soms moeten mensen enkele keren over en weer rijden om het volledige ding tot hier te brengen maar je kunt alleen maar bewondering hebben voor zoveel doorzettingsvermogen. De langste stukken hangen over de passagierszetel en rusten op het krasvrije dashboard van het naar kunststof ruikende, goed onderhouden wagentje. Maar net zo makkelijk komen ze met een doorrookte Mercedes opgereden, een appelblauw zeegroene Audi A3 Berline met roze bekleding, een volgestouwde Toyota Land Cruiser, eventueel met aanhangwagen. Een, aan de reclame op de zijkanten af te lezen, gehuurde bestelwagen. Verhuiswagen.
De chauffeurs van de vrachtwagens van de Kringloopwinkel die goederen komen brengen of leveringen komen ophalen worden op zo'n dagen bijna gek als ze de chaos op onze parking zien.
Gelukkig zijn er ook brengers die gezwind met een bakfiets komen opgereden. Of gewoon te voet, van kilometers ver die zak met goederen met zich meeslepend. Sommige mensen lijken er een punt van te hebben gemaakt om bij ieder bezoek ook iets af te geven. Een kleinigheid. Iets dat hun bezoek rechtvaardigt.
Eén keer kwamen twee mannen aanlopen met een rustieke eettafel. Ze waren bezweet en zagen er afgepeigerd uit. Ze kwamen uit het centrum van Avelgem tot hier met het nog met echte planken gemaakte, massieve ding en waren meer dan een uur onderweg geweest. De tafel zag er prima uit, we bedankten hen en presenteerden hen een glas water. Dat sloegen ze niet af. Daarna bleek dat de vrouw van een van hen hier enkele dagen eerder reeds een andere tafel had gekocht. Iets jonger en een stuk groter. En ook wat zwaarder dus.
We keken de twee al niet meer zo jonge mannen bewonderend na toen ze vol goeie moed met het geval vertrokken.
Soms voel je je een voyeur. Ik weet het, je kunt er niets aan doen, het is je werk, je moet nu eenmaal constant scharrelen in de bezittingen van een ander. Af en toe werp je ongewild een blik op een moment uit iemands leven. Soms is het grappig zoals die vaak potsierlijke, ingelijste foto's van oude huisdieren. Of griezelig, zoals die keer toen ik alles uit die zak naar boven haalde en er onderaan twee valse gebitten bleken te zitten. Bij deze levering staken ook enkele zakken met verouderde dames en herenkledij, enkele wandelstokken, zakken met inlegpotten, dozen met boeken van onder andere Ward Ruyslinck, Maurice Roelants, Marnix Gijsen, Ivo Michiels, en een compleet versleten, vroege versie van Ons Kookboek. Een schoendoos met oude, gebruikte postkaarten uit Italië met aantekeningen waar men die dag had gegeten, en wat men de volgende dag ging doen. De postzegels waren er zorgvuldig afgeweekt. Een grote bolfles behangen met sigarenbandjes. Een bril in een etui. En tot slot, een grote ovalen, met de hand bijgekleurde sepia trouwfoto in een met goud vergulde, plaasteren lijst. In zo'n geval kun je met redelijk grote zekerheid concluderen dat de eigenaars hun tanden niet langer nodig hebben.
Het gebeurt wel vaker dat iemands erfenisrestjes hier terecht komen. De hele familie is er nog eens doorheen gegaan maar heeft tenslotte besloten dat hun huis ook al te vol staat. Of misschien is er geen familie meer. Soms komt iemand een week later toch terug voor dat bijzettafeltje, krantenbakje, Mariabeeld, die pet van opa. Kleine dingen die niet al te veel plaats innemen maar evengoed memorabilia die levendige herinneringen oproepen aan een teloor gegane tijd. Steeds weer zijn ze er het hart van in dat het kleinood dan al lang een ander onderkomen heeft gevonden, als het de sortering tenminste heeft overleefd. Je ziet ze wegkwijnen van verdriet omwille van het verlies dat nu buitenproportionele afmetingen begint aan te nemen...
Er is veel werk, er speelt muziek, klanten vragen inlichtingen, we moeten uitladen/inladen. Het voorkomt dat een nostalgicus als ik te lang stil kan staan bij deze dingen. Want het draagt niet bij aan een gezonde werksfeer, dat altijd maar weer vaststellen dat de schrijver van de hoopvolle opdracht op het voorblad in het boek, de man of de vrouw op de foto, de schilder van de vaas met bloemen of de eigenaar van de materiaalkoffer er inmiddels niet meer is. De oude lijst, de antieke spijkers, het jaartal op het schilderij, de krant die je omzichtig opent maar die toch verpulvert in je handen, de naaidoos met stokoude klosjes garen en naalden en enkele communieprentjes gedateerd in de jaren vijftig. En gelukkig komen er ook meer recente dan oudere spullen binnen. Want wie is er nu geïnteresseerd in al die ouwe rommel? Soms ziet het materiaal er zelfs nog gloednieuw uit. Steekt het nog in de ongeopende verpakking. Alsof ze het ergens kochten en toen naar hier hebben gebracht. Zomaar. Voor het goeie doel.
Af en toe komen er ook erotische gadgets binnen. Niets des mensen is de Kringloopmedewerker vreemd. Oude kaartspellen met foto's van dames die ooit als pikant werden ervaren. Nieuwe kaartspellen met goed bewapende jonge mannen. Liefdesbellen voor als de nood hoog is. Oude ondubbelzinnige toestellen met onschuldige namen uit vergeten tijden. Meer recente dvd's met een omslag die er niet om liegt. Oude, aandoenlijke instructieboeken om het liefdesleven van beide partners aanzienlijk te verbeteren. De Kamasutra in foto's. Erotische kunstboeken. Non-fictie met tips en tricks van Goedele Liekens. Kanten niemendalletjes. Jarretels, bustiers, korsetten. Stimulators. Koppeltoys. Geisha ballen. Ik vind niets uit: het staat op de verpakking. Tepelklemmen. Handboeien en zweepjes. Naar de Kringloop ermee!
Je zou bijna denken dat de mensen er genoeg van hebben.
Stapels erotische romans. Klassiekers uit de wereldliteratuur. Decamerone van Boccaccio. Mieke Maaike's Obscene Jeugd van Louis Paul Boon. Lieve Vogeltjes van Anaïs Nin. Maar ook recente boeken. Louter Lust van Lydia Rood. Vochtige Streken van Charlotte Roche. Met deze boeken moet je opletten. Als je het te confronterend of arbeidsintensief vind om ze te controleren gooi je ze beter weg. Maar je wilt echt niet meemaken dat een klant je op verdachte vlekken op de pagina's komt wijzen.
Je vraagt je af wie dit allemaal binnenbrengt. Gebeurt het per ongeluk? Of zijn ze de schaamte voorbij, kan het deze mensen geen fuck schelen wat wij ervan denken? Een dame vermeldde onlangs bij het afgeven nogal uitdrukkelijk dat de meeste spullen die ze bij had van haar zus afkomstig waren. We voelden nattigheid en namen een kijkje. En ja hoor. Een massagetoestel, een instructie-dvd, en enkele magazines die iemand hoogstwaarschijnlijk bloed en tranen had gekost in een hem – ik gok op een man – onbekende krantenwinkel. Doe echter geen moeite deze zaken hier te komen zoeken; we sparen alles op en sturen het materiaal dan naar collega's die op termijn een speciaal + 18 eendagswinkeltje willen openen in een of andere vestiging. Ze verzamelen al zolang ik in de Kringloop werk. Het moet voor heel binnenkort zijn. Liefhebbers houden onze website beter in het oog.
In boeken tref je ook de meest vreemde bladwijzers aan: briefjes met een strenge, handgeschreven handleiding hoe met de boeken om te gaan, een liefdesbrief, boodschappenlijstjes, een versteend sneetje kaas (waardoor de twee pagina's waar het tussen stak bijna doorzichtig zijn geworden) of zelfs een vel wc papier. In kookboeken allerlei kladblaadjes volgekrabbeld met recepten.
Je opent een oud fotoalbum waaruit alle foto's door de brenger verwijderd werden maar waarbij een dubbele pagina in het midden overgeslagen werd en langswaar je binnenstapt in het leven van een gezin ergens in de jaren zeventig: schemerige, bleke kleurenfoto's waarop een man en een vrouw met twee kinderen met rode ogen vrolijk naar je staren. Een nieuwe Opel Record met de trotse eigenaar – met lange tippen aan zijn hemd en zijn benen in belachelijk wijde broekspijpen – ernaast in de sneeuw. Ee kale man met coltrui. Meisje met kort rokje in een eenzit met een poedel in haar armen. Jongen rijdend met zijn go-cart in een geruite, korte broek met bijhorend vestje. Vrouw die in bikini ligt te zonnebaden, zich een beetje opricht en vanonder een hand verbaasd staart naar de camera.
En gisteren wees een een medewerkster me op de jaloerse brief 'Aan mijn liefste echtgenote' die in een zijvakje van een portefeuille stak...
Maar soms word je er dus ook heel stil van. Zoals bij dat klein, kunstlederen etuitje met achter het ene ruitje een pasfoto waarop een vroom kijkende pater en daarachter nog een papiertje dat als verpakking dient, je voelt dat er iets in steekt maar je wilt het niet openen, en waarop 'RELIQUIAE, Servi Dei Fr. ISIDORI 1881 – 1916 e Congr. Passionistaum – E Pulvere – staat. Achter het tweede ruitje een prentje met een kruis en in het midden een klein venstertje waardoor je iets kunt waarnemen dat een druppel bloed lijkt voor te stellen. Eronder: Ex linteis B. ISIDORI DE LOOR a S. Joseph Religiosi C.P. met daarbij een kalenderblaadje uit de Druivelaar van dinsdag 29 november. Het was de 49ste week van dat jaar en de zon kwam op om 8u23 en ging onder om 16u33 terwijl de maan haar opwachting maakte om 15u14 en verdween om 3u50. Het was de naamdag van de H. SATURNIJN, de H. SABIJN en de H. RADBOUD van Utrecht. Onderaan staat volgende cryptische zin: 'Gij moet lof verdienen, maar hem vlieden.' Bovenaan staat er met balpen '1960' geschreven.
En op de zijkant: 'geboorte en de dood van mijn kindje'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten