zondag 30 december 2018

COMMISSARIAAT

'Dag Faisal! Hoe gaat het met je?'
Niemand die breder kan glimlachen dan Faisal.
'Goed, goed, dank je! En hoe is met jou? En familie?'
'Prima! Met je vrouw ook alles goed?'
'Ja, heel goed met vrouw.'
'En je zoon, wanneer komt hij nu naar hier?'
'Misschien, misschien dit jaar, ik weet het niet! Bijna twee jaar ik wachten Rino! Twee jaar! Maar is oké. Zij zeggen mij, ik niet alleen, véél mensen wachten!'


'En is hij onderweg?'
'Ik weet niet, hij is met mensen. Ik heb geen contact. Ik moet veel papieren invullen, altijd weer naar commissariaat. Maar geen probleem, veel mensen wachten, ik ben niet alleen.'
Hij tuit zijn lippen en knikt kort, alsof hij hier niet te lang stil wil bij staan, kijkt me aan met die bezorgde frons die zich de jongste maanden op zijn gezicht genesteld heeft.
'Ik ben niet alleen.' 


Dan glimlacht hij opnieuw en steekt zijn hand uit.
'Groetjes aan vrouw Rino!'
'Zal ik zeker doen Faisal, en ik hoop dat je zoon dit jaar nog hier is.'
'Dank je Rino, dank je. Ik hoop ook.'

Geen opmerkingen: