NIET VAN DE POES

Zaterdag was er bloed in mijn zakdoek toen ik mijn neus snoot. Ik proefde ook nog altijd bloed in mijn mond. Ik staarde in de spiegel naar de genaaide verwonding achterin mijn mond, en vloekte in gedachten. Om de vier uur nam ik een pijnstiller, ook 's nachts. Zondag voelde de verwonding in mijn keel gezwollen aan, deed nog meer pijn, ik voelde me koortsig en duizelig, had moeite met slikken, wat tevens heel pijnlijk was, en had het gevoel dat ik ieder moment kon kokhalzen.
'Ja,' zei mijn moeder aan de telefoon, 'Filip en Mathilde gaan dat niet tegenkomen!'
'Zij kunnen dat ook tegenkomen', zei ik.
'Ja zedoenniet!', zei mijn moeder. 'Eigenlijk zeg ik altijd: Mathilde gaat dat niet tegenkomen. Maar dat gaat niet hé nu? Daarom dat ik er Filip bij zeg.'
Omdat ik moeite had om te praten, sloten we het gesprek af.
Ik moest rustig blijven, aan iets anders denken.

Aan katje Lee bijvoorbeeld, dat na een groots avontuur, evenwel buiten zijn wil om, in een ver en vreemd land terecht kwam met lui die het toekomstige gedoodverfde, familiedrama's in muizen en vogelfamilies aanrichtende vierpotige moordenaartje meteen wilden adopteren.
Maar waar ook boze lieden leefden, voor wie het nu nog volstrekt onschuldige diertje de reïncarnatie van de duivel hemzelve bleek en het stande pede met iets heel ontvlambaars wilden overgieten om kleine Lee te offeren aan Lyssa, de Griekse god van de waanzin en hondsdolheid, en de resten honderd meter diep in een betonnen sarcofaag wilden begraven.

Wat op het eerste zicht voortkwam uit een diepe bezorgdheid voor de volksgezondheid bleek na enkele dagen heen en weer getrek in de pers een ouderwets Belgisch steekspel. Al het geschut dat voorhanden was, werd aan weerszijden uit de kast gehaald. Zo moest, wie aan de kant van Lee stond, zich eens voorstellen dat Lee een 's nachts vervelend om je oren zoemende mug was, of een dikke spin in de wasbak. Of erger nog een vuile bruine rat. Of een vrachtwagen vol slachtrijpe varkens. In al die gevallen zou er geen sprake geweest zijn van petities vol handtekeningen van al die zogenaamde dierenvrienden voor arme Lee! Bovendien huisde er onder dat zachte schapenvachtje van Lee misschien een heuse wolf, je kon het niet zien, zelfs Lee wist het (nog) niet. Kortom, mensen lieten zich in al hun onwetendheid leiden door onzuivere en dubbelzinnige emoties.

De overzijde liet zich niet onbetuigd, want daar klonk het dat er met een kanon op een mug - waarvan ze een olifant gemaakt hadden - werd geschoten door een legertje dierenbeulen die er maffiapraktijken en Oostblokmethodes op nahielden. Ongevoelige psychopaten met lak aan dierlijk lijden en die donder en bliksem predikten om hun gelijk te halen.
Brood en spelen.
Het verhaal is nog niet ten einde want pas op 29 mei komt de zaak voor de rechter.

Gisteravond voelde ik me weer koortsig worden, warm ingekapseld in mijn eigen lijf, trippend op het gevecht dat mijn afweersysteem leverde. De nacht verliep moeizaam, heen en weer rollend op zoek naar de minste pijn tot ik tenslotte wegzonk. Vanmorgen deed mijn hele rechterkaak zeer, een zone die zich uitstrekte tot mijn oor en vandaar overging in hoofdpijn. Aangezien ik me gisteren reeds voorgenomen had om nog eens naar de dokter te gaan als het vandaag niet beter was, maakte ik een afspraak.
Ik vertelde wat me overkomen was, dat ze me in slaap hadden gebracht om een kies te trekken, en daarbij met een buisje in mijn keel een verwonding hadden toegebracht.
De arts zocht online mijn dossier in het ziekenhuis op maar over de verwonding was daar niets terug te vinden.

'Het is dus niet gebeurd', besloot hij en sloot het scherm. Ik mocht op de behandeltafel zitten. Hij zette een helm op, nam zijn helderste lamp en scheen in de duisternis. Ik staarde naar zijn gezicht terwijl hij in mijn afgrond keek.
Zijn ogen werden iets groter, hij schudde zijn hoofd, zette een stap achteruit en knipte het licht uit. Hij sprak iets sneller nu.
'Ja, dat is niet van de poes, daar achteraan… Hoe is dat kunnen gebeuren! Je bent goed ziek aan het worden jongen, best dat je gekomen bent. Het zit helemaal ontstoken, en het begint flink te etteren, hoog tijd om aan te vallen dus. Lang leve de antibiotica! Dat wordt een weekje vol pillen en poeders!'