HOPELOOS

Ik hielp een oudere vrouw met uitladen van speelgoed. Ze had ook een doos vol plastic zakken af te geven.
'Jullie kunnen dat altijd gebruiken', zei ze. 'Er zijn altijd klanten die niets bij hebben om hun goederen in mee te nemen.'
'Wij bannen de plastic zakken,' zei ik, 'en bieden de klanten een herbruikbare tas aan. We geven aan kassa ook de tip om de tas, na het leegmaken, in de auto te leggen. Zo heb je altijd iets bij als je boodschappen doet.'
'Ik vergeet dat toch', zei de vrouw. 'En voor ik het weet heb ik thuis weer een stapel zakken.'
'Het is nochtans maar een kleine moeite en goed voor het milieu.'
'Ik heb in mijn leven al genoeg gedaan voor het milieu! Het is nu aan de jongeren om iets voor het milieu te doen!' Ze nam één van haar eigen plastic zakken en liep, zonder me nog een blik waardig te gunnen, de winkel in.

Vanmorgen hoorde ik op Radio 1 in Bij Debecker hoe Leen De Witte enkele partijstandpunten onder de loep nam. Eén van de vragen die gesteld werd, betrof de bootvluchtelingen en of die nog op zee gered mochten worden, en zo ja, wat er daarna met ze moest gebeuren. De meeste luisteraars waren het erover eens dat die mensen weliswaar gered, maar daarna gewoon naar het land van herkomst teruggestuurd moesten worden, en zeker geen voet op Europese grond mochten zetten. Het maakte ze niet uit of dat land oorlogsgebied was en/of dat de vluchtelingen het risico liepen om gefolterd te worden. Dat zulks indruiste tegen de universele regels vastgelegd in het verdrag van de rechten van de mens, en dat de landen in de Europese Unie zich daaraan te houden hadden, leek geen rol te spelen. Erger nog, dan moesten ze die wetten maar veranderen.

's Middags las ik in De Standaard dat een deel van de wapens dat bij het conflict in Jemen werd gebruikt, van Belgische makelij was, ook al had onze regering dat altijd ontkend. Op het world wide web las ik dat ook het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Spanje en Italië door de verkoop van wapens nog steeds veel geld verdienen aan het onmenselijke conflict met de grootste hongersnood uit de recente geschiedenis tot gevolg.
Enkele pagina's verder las ik dat de Braziliaanse president Bolsonaro zijn verkiezingsbelofte nakomt en 95 % van het budget voor milieubescherming schrapt. De klimaatverandering is fake news en een Marxistisch complot volgens Bolsonaro, die nu alle deuren opent voor een grootschalige kap in het tropisch regenwoud, de longen van onze planeet, de wereldwijde noodkreet ten spijt van klimaatwetenschappers die nu al waarschuwen voor nooit geziene stormen en natuurrampen die zullen leiden tot honderden miljoenen klimaatvluchtelingen.
Nog enkele pagina's verder las ik dat de Syrische president Assad met de hulp van Rusland opnieuw begonnen is met droppen van bommen op alle doelwitten waar tegenstanders van zijn regime zich mogelijk schuil zouden kunnen houden. Burgerdoelwitten worden hierbij niet ontzien. Dit leidde tot een nieuwe massale vluchtelingenstroom.

Terwijl ik vanavond naar huis reed, dacht ik aan de vrouw met haar plastic zakjes en aan de reacties van de luisteraars vanmorgen op Radio 1. En probeerde het samen te vatten:
We willen het niet weten, we willen niets doen en willen vooral niets inleveren.