Ik ving een bliek. Later leerde ik dat dit een bijnaam was voor de kolblei. Hij was ongeveer dertig centimeter lang en daarmee met voorsprong de grootste vis die ik ooit gevangen had. Ik haalde het haakje uit z'n lip en keek vol verwondering naar de vele variaties aan rode, grijs en blauwachtige kleuren in die op het eerste zicht kleurloze schubben. Het werd daardoor ineens ook de mooiste vis die ik van mijn leven al had gezien. In plaats van hem terug te werpen zoals ik gewoonlijk met de vangst deed, nam ik de bliek mee naar huis. Mijn moeder leek geen bezwaar te hebben. Later bekende ze dat ze niet geloofd had dat een dergelijke vis in een aquarium kon overleven.
Ze haalde een doorschijnend plastieken bakje van de zolder, dat zo'n veertig centimeter lang was. De bliek was heel blij met zijn nieuwe thuis. Hij leek niet te lijden onder het feit dat hij slechts een heel klein beetje voor- en achteruit kon zwemmen. Achteraf leerde ik dat je het met een vis eigenlijk nooit echt weet.
Hij belandde zonder mopperen bovenop de keukenkast, net onder het plafond. Omdat de bliek er in een enthousiast ogenblik niet per ongeluk uit zou kunnen springen legde ik een dubbelgevouwen stuk gaas over het bakje, en daarop een grote kei.
Telkens ik de visbak naar beneden haalde om schoon te maken, viel me op hoe warm het op die hoogte was. Het was een wonder dat hij het uithield in die hitte.
Om de een of andere reden moest ik altijd aan Boy George denken. Dat had waarschijnlijk met die kleurschakeringen te maken die zich openbaarden als je vanuit een bepaalde hoek naar hem opkeek. In het dik geschminkte gelaat van de zanger van Culture Club kon je, als je goed keek, ook alle kleuren van de regenboog onderscheiden. En dus noemde ik hem zo: Boy George.
In dat bakje bovenop de kast overleefde hij nog vier jaar lang.
Op een dag, toen ik zijn verblijf weer eens schoonmaakte, sprong hij zonder enige waarschuwing vanuit de emmer die op het aanrecht was geplaatst, in het warme afwaswater. Het succes van deze actie verraadde dat hij deze sprong lang van tevoren had gepland. Ik had er geen idee van dat hij zo ongelukkig was. De hele avond scheidde hij bellen af. ‘s Morgens stond er een laagje schuim bovenaan de bak. Mijn huisgenoten vonden het allemaal heel vermakelijk, maar voor mij was de grap er snel van af.
Boy George ging voor- noch achteruit. Hij verroerde zelfs geen vin meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten