Misschien kunnen we van de epidemie gebruik maken om ons te specialiseren in het lezen van ogen. Want we krijgen al een hele tijd slechts een derde van iemands gezicht te zien dus moeten we leren hoe we meer halen uit wat er overblijft om te vermijden dat we steeds weer voor verrassingen komen te staan. Zoals wanneer iemand waarmee je staat te praten plots de ogen sluit; duidt dit erop dat de luisteraar geen interesse meer heeft in het gesprek, of is hij of zij gewoon vermoeid? Of als iemand demonstratief met de ogen draait; betekent dit dan dat hij of zij zich zwaar ergert aan wat er zich op dat moment afspeelt, of wil het zeggen dat je snel moet zijn om de persoon op te vangen omdat deze flauwvalt?
Gelukkig zijn dit eerder uitzonderingen en spreken ogen boekdelen. Daardoor kun je mensen wiens taal je niet spreekt toch begrijpen. Zo herken je meteen het ongeduld bij sommige wachtenden tijdens een druk moment aan de kassa. Honger, als we ’s middags in de kantine komen en Renata soep heeft gemaakt. Wanhoop bij de vluchtelingen op hun bootjes in het journaal. Verslagenheid bij de vrouw op de foto in de krant die haar gestorven kind in de armen houdt. Leegte bij mijn vader toen hij begon te dementeren.
Ogen liegen niet. De mond zegt wat het hoofd beveelt, maar de ogen zijn rechtstreeks verbonden met het hart. Bij sommige mensen kun je het gewoon zien als ogen en mond elkaar tegenspreken.
Het blijkt een universele taal want wie zich in bekwaamt, leest daarna ook gemakkelijker de ogen van dieren. Zoals het enthousiasme bij onze kitten in wiens ogen onze woonkamer een groot pretpark is. Terwijl ik vooral angst zag toen we haar enkele maanden geleden, piepklein nog, in huis namen. De bevroren ellende in de ogen van de muis die onze grote poes aan de achterdeur heeft gelegd, waar ze ons met een trotse blik zit op te wachten. De ontgoocheling en pijn bij onze hond, nadat we haar lieten steriliseren omdat ze constant last had van schijnzwangerschappen. De uitputting toen ze, zoveel jaren later, toch door kanker werd verteerd en we haar noodgedwongen moesten laten inslapen.
Maar ik herinner me ook een morgen in betere tijden, hoe schuldig ze keek waarna bleek dat ze de rest van het pakje melocakes in alle hoeken van de woonkamer had verstopt.
Wie de taal van de ogen beheerst, heeft aan een blik genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten