DROOM (17/12/20)

Arno kwam me halen. 'Er is hier een mevrouw die de schrijver wil spreken. Het gaat over je boek.' Daar zijn ze toch wel een beetje van onder de indruk. Dat mensen me willen spreken over dat boek. Eerst hadden ze nog medelijden met me. Vooral Nesar vond dat ik me had laten doen. Wat, 19,90 € voor een boek! Boeken kosten hier maar 1, 2 of, maar dan moet het echt al een héél dik boek zijn, 3 euro. Nee, dat boek zou nooit verkocht raken. Hij schudde zijn hoofd, geloofde er niet in, en draaide verschrikt met die ogen toen hij zag dat ik een hele doos vol bij me had. Ogen waarin ik daarna medelijden las en misschien ook wat ontgoocheling. Omdat uiteindelijk altijd weer blijkt dat iedereen een droom najaagt, een droom die onmogelijk te realiseren is. Maar misschien beeldde ik me dat laatste in. We liepen de sortering uit, de vrouw wachtte me op aan de deur. Haar mondmasker had dezelfde kleur als haar beige jas. 'Meneer, ik heb begin vorige week uw boek gekocht in de boekhandel en ik wil u proficiat wensen! Het is prachtig! En ik ben toen naar de bib geweest, en daar Kruimels gehaald, uw vorige boek, en dat heb ik ook meteen gelezen! U bent een zeer goede schrijver!' Ze knikte en liep weg. Het duurde amper een ogenblik. Arno keek naar me. Natuurlijk was ik blij met het compliment van die vrouw, maar het waren de ogen van mijn medewerker die het hem deden. Ik knipoogde schalks, draaide me om en liep terug naar de sortering om verder te gaan met mijn werk, en vroeg me af of je ogen ook konden verraden dat je bloosde.